หล่อนสบนัยน์ตาของเขาอย่างมีความหวังและดวงตาเป็นประกายใสแจ๋วก็ลดทอนความโกรธขึ้งในใจของหนุ่มใหญ่ลงได้โดยที่เขาก็ไม่รู้ตัว แต่เปรมก็ยังตีสีหน้าเข้มเครียดเพราะไม่อยากให้หล่อนรู้ว่าเขากำลังจะเริ่มใจอ่อนเมื่อได้เห็นสายตาเว้าวอนคู่นั้นที่จ้องมองเขาอย่างขอความเห็นใจ กระทั่งเขาเอ่ยขึ้นว่า
“ก็ได้...ฉันจะปล่อยเธอกลับบ้าน แต่...เธอต้องอยู่ทำงานให้ฉันก่อนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์”
“ตั้งหนึ่งอาทิตย์เหรอคะ!” หล่อนเผลออุทานออกมาก่อนรีบเอามือปิดปาก “อ่า...เอ้อ...ก็ได้ค่ะ แล้วจะให้ต่ายทำอะไรบ้างล่ะคะ”
“ก็ง่ายๆ...เก็บดอกไม้ในไร่ แล้วก็มาทำงานบ้าน ซักผ้าให้ฉัน ผ้าในตะกร้าอยู่ในห้อง”
“ซักด้วยเครื่องซักผ้าเหรอคะ”
“ซักด้วยมือซี ที่นี่ไม่มีเครื่องซักผ้าหรอก มันเสียนานแล้วฉันขี้เกียจซ่อม”
คนอะไรงกชะมัด นี่ถ้าไม่หล่อขนาดนี้หล่อนคงคิดว่าเปรมช่างเป็นผู้ชายที่ไม่น่าคบเอาเสียเลย หญิงสาวยิ้มกับเขา แต่กระต่ายไม่รู้ตัวเล
