ชิงหอมแก้ม

1526 Words

ภูผาเดินหน้าตึงออกจากลิฟต์มาอิฐเลขาเพื่อนสนิทที่เห็นท่านรองเดินหน้าตึงมาก็ได้แต่ขมวดคิ้ว “ เป็นอะไรครับท่านรอง “ ความสงสัยพาให้ปากเอ่ยถามออกไป “ มึงว่าเราแก่มั้ยว่ะ ” ภูผาเอ่ยถามอิฐขึ้นเพราะสองคนอายุเท่ากัน ” ตอนนี้ยังไม่แก่แต่อีก 3 ปีไม่แน่ … มึงคิดดูถ้าไปมีแฟนตอนอายุ 30 กว่าจะได้เป็นเมีย กว่าจะได้แต่งงาน กว่าจะมีลูกมึงว่าถึงเวลานั้นโยกจนเอวเคล็ดเมียจะท้องรึป่าวก็ไม่รู้ ส่วนกูนี่ทำใจแล้วครับอยู่คนเดียวเสียวเมื่อไหร่ก็ไปหาเอาตามอ่าง “ อิฐอธิบายยาวเหยียดจนภูผาที่คิดตามคำพูดของเพื่อนจากที่เซ็งอยู่แล้วก็เซ็งเข้าไปอีก “ แล้วมึงว่าอายุขนาดเราถ้าไปจีบเด็กๆจะเล่นด้วยมั้ยว่ะ ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันที เพราะไอ้เมฆคนเดียวเลยทำให้กู กลุ้มใจ ได้ขนาดนี้ “ กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่ถ้ามึงหมายถึงน้องรุ้งกูว่าน้องเขาเฉยๆกับมึงมากว่ะ ” อิฐได้แต่พูดยิ้มๆเขาแค่อยากแกล้งเพื่อนก็เท่านั้น ถ้าเพื่อนเขาจีบใครสักคนไม่มีใครปฏิเสธเพื่อนเขาแน่หล่อ รวย ทำงานเก่งครบเครื่องขนาดใครปฏิเสธก็โง่แล้ว ภูผาไม่พูดอะไรอีกเดินหน้าเครียดเข้าห้องทำงานไปทันทีใจกลับคิดไปถึงพายุ เมฆ อาทิตย์ที่มีลูกโตกันหมดแล้วตัวเองยังไม่มีอะไรเลยอายุก็ขนาดนี้แล้ว เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองคิดเรื่องไร้สาระมากเกินไปภูผาก็สลัดความคิดทุกอย่างทิ้งแล้วกลับมาตั้งอกตั้งใจทำงานแต่คำพูดของเมฆก็ยังดังก้องอยู่ในหู Rrrrrrr Rrrrrrr ! เสียงมือถือราคาแพงที่วางอยู่ดังขึ้นมือหนาหยิบมันมาดูแล้วก็วางกลับไปที่เดิม ทุกวันที่สายนี้จะโทรเข้ามาแต่เขาก็ไม่เคยสนใจมันเลย “ ไอ้เหี้ย ! เมฆ ไอ้น้องเวร ” ปากหนาพึมพำอยู่คนเดียวเมื่อนึกไปถึงคำพูดของเมฆ ในใจก็ด่าเมฆไม่พัก พูดซะะกูหมดความมั่นใจเลย ติ้ง ! เสียงแจ้งเตือนข้อความในไลน์กลุ่มดังขึ้น เมฆ : ส่งรูปลูกเมีย เมฆ : เห้อ .. มีความสุขโว้ย มีทั้งเมีย มีทั้งลูก พายุ : อะไรของมึง ? อาทิตย์ : ส่งรูปเมียรูปลูก อาทิตย์ : กูก็มีความสุข เมฆ : @พายุ หรือมึงไม่มีความสุข พายุ : ส่งรูปเมียรูปลูก พายุ : ทำไมกูจะไม่มีความสุขเมียกูก็มี ลูกกูก็มี เมฆ : @เฮียภูผา แล้วเฮียละครับมีความสุขรึป่าวว 5555555555 เฮียภูผา : @ไอ้เหี้ยเมฆ !! เฮียภูผา : ว่าที่เมียกูๆล็อกเป้าไว้ละ รอก่อนเถอะพวกมึง 55555 พายุ : @เฮียภูผา ใคร ? เมฆ : @พายุ มึงไม่รู้เรื่อง ? พายุ : @เมฆ เรื่องอะไร ? เฮียภูผา : @เมฆ @พายุ เสือก !! ภูผาที่นั่งจิตตกอยู่ก่อนแล้วเห็นเมฆมาปั่นประสาทอีกก็ยิ่งของขึ้นไปใหญ่ เมฆตั้งใจมายั่วให้ภูผาหัวเสียเล่นๆและมันก็ได้ผล เมื่อด่าน้องๆในแชทเสร็จก็เห็นเข้ากับเบอร์คนตัวเล็กไวกว่าความคิดนิ้วแกร่งกดโทรออกทันที แต่วันนี้แปลกปลายสายรับสายเขานี่สิ.. “ ค่ะ ” “ เลิกเรียนกี่โมง ” เมื่อได้ยินปลายสายรับสายรอยยิ้มหล่อก็ฉายชัดขึ้นทันที “ ใกล้เลิกแล้วค่ะ ” “ เดี๋ยวเฮียไปรับ รอ ห้ามหนีกลับ ห้ามดื้อ“ “ภูผาสั่งปลายสายออกไปและกดวางสายทันที พรึบ !! สองขาแกร่งยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วสาวเท้าเดินออกจากห้องทำงานไปทันที อิฐได้แต่นั่งมองตามแผ่นหลังเพื่อนไปยิ้มๆทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนคิดอะไรอยู่ กลุ้มใจ เรื่องอะไรอยู่ รถสปอร์ตหรูสีแดงขับไปด้วยความเร็วสูงตรงไปยังมหาลัยที่คนตัวเล็กเรียนอยู่ ภูผาขับมาจอดยังหน้าตึกคณะแพทย์สองขาแกร่งลงจากรถมายืนพิงรถรอคนที่เขาเพิ่งมาส่งเมื่อเช้า นักศึกษาสาวต่างกรี๊ดกร๊าดกับความหล่อเหลาของภูผา แต่เจ้าตัวกลับไม่ชัดตาแลใครเลย ไม่นานทอรุ้งกับเพื่อนสนิทที่ชื่อมิ้งก็เดินมา สองขาแกร่งที่เห็นคนตัวเล็กเดินออกจากตึกมาก็รีบสาวเท้าเข้าไปหาทันที “ รุ้ง เราไปก่อนนะ ” มิ้งรีบปลีกตัวออกไปทันทีที่เห็นภูผาเดินเข้ามา “ เฮียไม่ต้องเสียเวลามารับก็ได้นะคะ รุ้งกลับเองได้ ” ทอรุ้งที่รู้สึกเกรงใจเพราะรู้ว่าอีกคนงานยุ่ง “ ไม่เสียเวลาหรอก ระหว่างรอรถซ่อมเสร็จเดี๋ยวเฮียมารับมาส่งเอง ไปเถอะ ” มือหนาดึงมือเล็กให้เดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลทันที ภูผาขับรถกลับไปยังบริษัทอีกครั้งทอรุ้งที่เห็นไม่ใช่ทางกลับคอนโดของเธอก็ได้แต่ขมวดคิ้ว “ จะไปไหน เหรอค่ะ ” คนตัวเล็กหันไปถามคนพี่ขึ้น “ ไปบริษัท ” คนหน้ามึนตอบออกไปสั้นๆ อีกคนได้แต่นั่งคิดจะพาเธอไปทำไม “ แต่รุ้งอยากกลับบ้าน ” ภูผาไม่คิดสนใจเขาตั้งใจจะมารับเธอไปอยู่ที่บริษัทด้วยกันและกลับบ้านพร้อมกันก็แค่นั้น เมื่อเห็นอีกคนไม่สนใจทอรุ้งได้แต่ยู่หน้าใส่คนพี่ออกไป ภูผาได้แต่ยกยิ้มชอบใจ ภายในห้องโดยสารปกคลุมไปด้วยความเงียบ “ หิวข้าวมั้ย ” ภูผาเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น เขารู้ว่าอีกคนไม่พอใจแต่เขาก็ไม่คิดจะสน เด็กดื้อเหรอเขาเนี่ยแหละจะปราบเด็กดื้อเอง “ ไม่ค่ะรุ้งจะกลับบ้าน ” แขนเรียวสองข้างนั่งกอดอกตัวเองไว้แน่น ใบหน้าสวยบึ้งตึงเป็นอย่างมาก “ เดี๋ยวกลับพร้อมกันเย็นนี้เฮียจะไปหาสามแฝด ” ทอรุ้งก็เงียบไม่พูดไม่เอ่ยอะไรออกมา ภูผาหันมาตั้งใจขับรถต่อไม่นานก็ถึงบริษัท สองขาแกร่งสาวเท้าลงจากรถเปิดประตูดึงคนตัวเล็กออกจากรถพาเดินเข้าไปในบริษัททันที พนักงานต่างจ้องมองมายังทั้งสอง สองวันติดแล้วที่ภูผาพาทอรุ้งมาสร้างความสนใจให้พนักงานเป็นอย่างมาก “ เฮียจะพารุ้งมาที่นี่ทำไมค่ะ ” เธอไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆจะพามาทำไม “ มานั่งให้กำลังใจหน่อยไม่ได้เหรอ “ ภูผาตอบยิ้มๆออกไป เขาก็ไม่เคยพูดจาแบบนี้กับใครเลย มันอาจจะขัดๆกับตัวเองไปบ้างแต่มันก็รู้สึกดีเหมือนกัน ภูผาได้แต่นึกไปถึงน้องๆที่มันหวานกับเมียมันคงรู้สึกกันแบบนี้สินะ ” ทำไมเงียบ “ ใบหน้าหล่อก้มไปกระซิบใกล้หูคนตัวเล็ก ทำให้ทอรุ้งตกใจรีบถอยหลบทันที ” หึ “ ภูผาทำเพียงหัวเราะเบาๆในลำคอ ตาคมจ้องมองคนตัวเล็กไม่วางตา ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกมือหนากุมมือเล็กพาเดินออกจากลิฟท์ตรงเข้าห้องทำงาน อิฐได้แต่อมยิ้มที่เห็นเพื่อนหน้าตาดูเบิกบานขึ้นต่างจากเมื่อเช้าลิบลับ “ กินอะไรมั้ย ให้แม่บ้านไปซื้อให้ ” “ ไม่ค่ะ ” อีกคนยังหน้าตึงไม่หาย ทำให้คนพี่ที่เห็นนึกอยากแกล้งขึ้นมา ใบหน้าหล่อก้มลงไปใกล้ๆจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนของกันและกันทอรุ้งตั้งท่าจะหลบคนพี่กลับไวกว่าดึงรางเล็กเข้ามาประชิดตัว.. ฟอดด ….. ปลายจมูกแกร่งกดหอมไปที่แก้มนวลอย่างแรง กระบอกตาสวยเบิกตากว้างขึ้นทันที เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ ! มือเรียวฟาดไปที่อกแกร่งหลายทีจนคนที่โดนฟาดรู้สึกเจ็บ “ นิสัยไม่ดีนะคะ “ ทอรุ้งถลึกตาใส่อย่างเอาเรื่องแต่มันไม่ได้น่ากลัวเลยกลับน่ารักซะมากกว่า ” นิสัยไม่ดีตรงไหนแค่หอมแก้ม “ คนหน้ามึนเอ่ยถามยิ้มๆออกไปคำพูดของภูผามันทำให้อีกคนโกรธจนควันออกหูตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป หมับ!! มือหนาจับหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก “ จะไปไหน ” “ รุ้งจะกลับบ้าน รุ้งไม่อยากอยู่กับคนนิสัยไม่ดี ” ทอรุ้งโมโหจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด มีอย่างที่ไหนจู่ๆก็มาหอมแก้ม “ ดื้อเหรอ ถ้าดื้อจูบนะ ” ตาคมจ้องลึกลงไปในดวงตากลมสวยเขารู้ว่าเธอทั้งโมโหทั้งเขิล ทอรุ้งตวัดสายตากลับมาเอาเรื่องทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ทำอะไรไม่ได้ก็ตัดสินใจนั่งลงบนโซฟาหรูกลางห้องทำงาน ภูผาที่เห็นอีกคนนั่งนิ่งก็เดินผิวปากไปนั่งทำงานที่โต๊ะทันที ตาคมลอบมองคนตัวเล็กอยู่บ่อยครั้ง พลางคิดถ้ามีเธอมานั่งอยู่แบบนี้ทุกวันมันคงจะดี ^^

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more