อุบัติรัก .. มาเฟีย

ระวังตัว

แก้มนิ่มจัดการหยิบเสื้อผ้าของชายหนุ่มไปซักด้วยมือ จึงได้สังเกตุเห็นว่าเสื้อผ้าของเขาเป็นแบรนด์ดังที่ใช้เนื้อผ้าดีมาก และผลิตน้อย ราคาค่อนข้างสูงพอสมควร

" ต้องรวยขนาดไหนถึงจะใส่เสื้อผ้าแบบนี้ได้ "

แก้มนิ่มพึมพำ

ภายในบ้าน

" แค็ก! แค็ก! แค็ก! แค็ก! แค็ก! "

เสียงไอของคนป่วย ทำให้น้ำนนท์ที่นั่งก้มหน้าเล่นเกมส์อยู่ เงยขึ้นมามอง เห็นคนที่นอนอยู่ทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด น้ำนนท์จึงรีบวิ่งไปตามพี่สาวทันที

" พี่แก้ม พี่แก้ม พี่คนนั้นรู้สึกตัวแล้ว "

แก้มนิ่มรีบวิ่งขึ้นไปดูทันที เห็นเขาขยับตัวแต่ยังไม่ลืมตา จึงรอดูอาการซักพัก

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมา เห็นหญิงผู้หญิงสาวสวยยืนอยู่ตรงหน้า เขามองอย่างแปลกใจ ใคร ? สถานที่ก็ไม่คุ้น ที่ไหนวะ ? เขาพยายามลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แรงกระแทกทำให้เขาระบมไปทั้งตัว แก้มนิ่มเข้ามาประคอง แต่เขาปัดออก ด้วยคิดว่าหญิงสาวให้ท่าเขาเหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา ทำเอาแก้มนิ่มหน้าตึง เลยปล่อยให้เขาลุกเอง

' ช่วยแล้วยังมาหยิ่งอีก น่าปล่อยให้ตาย '

เขามองแก้มนิ่มกับน้ำนนท์สลับกัน ก่อนจะเอ่ยปากถาม

" ที่นี่ที่ไหน "

แก้มนิ่มไม่ตอบ น้ำนนท์จึงตอบแทน

" บ้านพ่อผมเอง "

" ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง "

" พี่แก้มไปเจอคุณเกาะลำกล้วยลอยน้ำมา เลยตามพ่อกับผมมาช่วย ว่าแต่คุณทำไมไปอยู่ในน้ำแบบนั้น "

ชายหนุ่มทำท่านึก เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แน่นอนว่าไม่มีเรื่องบังเอิญ เขาถูกปองร้าย จากคู่แข่งทางธุรกิจแน่ๆ ตอนนี้เขาไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น แม้กระทั่งคนที่ช่วยเขาตอนนี้

" ผม .... จำไม่ได้ "

โอริคเลือกที่จะโกหกก่อน เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

" พี่แก้ม นนท์ว่าสมองกระทบกระเทือนรึเปล่า ความจำเสื่อมแบบนี้ "

แก้มนิ่มมองหน้าชายหนุ่มอย่างพิจารณา ก่อนจะพูดว่า

" คงต้องรอลุงกลับมาก่อน เดี๋ยวคุณกินข้าวนะ ฉันต้มข้าวต้มไว้ให้ กินเสร็จจะได้กินยา "

แก้มนิ่มเดินหายเข้าไปในครัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมถ้วยข้าวต้มหอมฉุย เธอเอามาวางตรงหน้าชายหนุ่ม พร้อมกับยาและน้ำ

ชายหนุ่มมองอย่างระแวดระวัง เขาไม่กล้าแตะ จนแก้มนิ่มสังเกตได้

" กินเข้าไปเถอะ ไม่ใส่ยาพิษหรอก "

เขาก็ยังไม่กินอยู่ดี แก้มนิ่มจึงเดินเข้าไปในครัว หยิบช้อนมาอีกอัน เดินมานั่งข้างหน้าเขา ตักข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้า กินให้เขาดูคำนึง เพื่อพิสูจน์ว่า มันไม่มียาพิษ ก่อนจะถามขึ้น

" ทีนี้กินได้รึยัง "

ชายหนุ่มจึงตักข้าวต้มชิมไปนิดนึงอย่างไม่แน่ใจว่ามันกินได้ บอกตรงๆ เขาไม่เคยกินอาหารธรรมดาๆ แบบนี้มาก่อน ส่วนใหญ่เขาจะกินตามภัตตาคาร หรือโรงแรมหรูๆ แต่นี่ ....

' อร่อยว่ะ '

คำแรกผ่านไป คำต่อไปก็ตามมา จนหมดแถมยกซดอีกตะหาก หญิงสาวมองแบบอึ้งๆ

เมื่อชายหนุ่มกินข้าวต้มจนหมด แก้มนิ่มจึงจัดยาให้เขากินพร้อมกับน้ำ แต่ชายหนุ่มไม่กล้ากินเหมือนเดิม จนแก้มนิ่มต้องบอก

" นี่คือยาแก้ปวดลดไข้ คุณลงไปแช่ในน้ำทั้งคืนจนไข้ขึ้น ลุงฉันอ่ะเค้าเป็นหมอ รักษาคนให้หาย ไม่ได้ทำให้คนตาย กินซะ "

ชายหนุ่มจึงกินยาตามที่หญิงสาวบอก

" นนท์ดูไว้นะ เดี๋ยวพี่ไปตากผ้าก่อน "

พูดจบก็เดินลงจากบ้านไปตากผ้า ชายหนุ่มมองตามอย่างสนใจ เธอแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอ ท่าทางของเธอไม่มีท่าทีไหนยั่วยวนเขาสักนิด แม้กระทั่งการแต่งตัว ผู้หญิงคนนี้สวยมากนะ แต่งตัวไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงที่เขาเคยเจอ ส่วนใหญ่ผู้หญิงที่เขาเจอ จะชอบแต่งตัวโป๊ะ เว้าตรงนั้น เปิดตรงนี้ เรียกว่าเห็นจนชินตา แต่ผู้หญิงคนนี้ ใส่กางเกงผ้าธรรมดา สั้นเหนือเข่ามานิดเดียว เสื้อก็เป็นเสื้อยืดคอกลมธรรมดา มันไม่เห็นอะไรเลย

แต่ดูน่าสนใจไม่น้อย นอนคิดไปคิดมา ด้วยฤทธิ์ยา และพิษไข้ ทำให้ชายหนุ่มหลับไปอีกครั้ง

โดยมีน้ำนนท์คอยปลุกมากินยาตามเวลา

4 ทุ่ม

ลุงอำนาจกลับจากคลินิคเห็นแก้มนิ่มกับนนท์นั่งเล่นโทรศัพท์ จึงถามไถ่ถึงคนป่วย

" เค้าเป็นยังไงบ้างล่ะ "

" ตื่นมากินยาแล้วก็หลับ เหมือนเค้าจะจำอะไรไม่ได้ด้วยนะจ๊ะลุง "

" อืม สมองอาจกระทบกระเทือน ต้องรอดูอาการซักพัก "

ในขณะที่ลุงกับหลานสาวกำลังคุยกัน เขาไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มแค่แกล้งหลับ เพื่อสังเกตุการณ์คนในบ้าน จนชายหนุ่มแน่ใจว่าคนพวกนี้ไม่รู้จักเขาจริงๆ

รุ่งเช้า ....

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ แก้มนิ่มยังคงลงมาใส่บาตรตามปกติ ชายหนุ่มที่ตื่นมาแต่เช้า เดินมาแอบดูตรงหน้าต่าง มองอย่างชื่นชม เป็นผู้หญิงธรรมดาที่ดูน่าสนใจทีเดียว

" อ้าว ตื่นแล้วเหรอ "

เป็นเสียงของลุงอำนาจที่ตื่นตามปกติของลุง

" ครับ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้ "

" ไม่เป็นไรหรอกนะ เห็นแก่มนุษยธรรม ผมเป็นหมอ อย่าว่าแต่คนเลย หมาแมวผมก็ช่วย ว่าแต่คุณจำอะไรได้บ้างมั้ย "

ชายหนุ่มจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ก่อน เพื่อสืบหาต้นตออุบัติเหตุในครั้งนี้ เขาจึงเลือกที่จะโกหก

" ไม่ครับ ผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมคงต้องรบกวนคุณลุงซักพัก "

" ไม่เป็นไร ตามสบายเลยนะ "

" ขอบคุณครับ "

" บ้านนี้อยู่กัน 3 คน มีน้ำนนท์ ลูกชายลุง พึ่งอยู่ ม. 4 ส่วนผู้หญิงคนเดียวในบ้านชื่อแก้มนิ่ม เป็นหลานสาวแท้ๆของลุงเอง พ่อกับแม่แกตายตอนอายุ 15 ลุงเลยรับเลี้ยงเหมือนลูก ตอนนี้แก้มนิ่มเรียนอยู่มหา'ลัยปี 4 การจัดการโรงแรม มันก็โตมาด้วยกันอ่ะนะ เลยสนิทกันมากหน่อย ตามสบายนะ ลุงไปดูสวนหลังบ้านก่อน "

ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ รู้สึกเป็นกันเองมากขึ้น

" ครับ "

ชายหนุ่มรู้สึกว่าคนบ้านนี้ไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่เขาก็ยังกลับบ้านเขาไม่ได้ จนกว่าจะรู้ว่าใครที่พยายามจะฆ่าเขา แต่ตอนนี้ เขาต้องหาทางติดต่อแก๊กก่อน

แก้มนิ่มที่ตักบาตรเสร็จเรัยบร้อยแล้ว นำสำรับขึ้นมาเก็บ เตรียมหาอาหารเช้าให้คนป่วยอีกคน

แก้มนิ่มยกอาหารเช้ามาให้ชายหนุ่ม

" ลุงบอกให้คุณกินข้าว จะได้กินยา แผลคุณยังไม่หายดีต้องกินยาต่อเนื่อง "

" ขอบคุณครับ "

" คุณจำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอ แล้วชื่อล่ะ จำชื่อตัวเองได้มั้ยคะ "

ชายหนุ่มส่ายหน้า

" แล้วจะให้เรียกอะไรล่ะ "

" เรียกอะไรก็แล้วแต่คุณเลยครับ "

แก้มนิ่มมองตาแป๋ว หน้าเรียวรูปไข่ ตากลมโต หน้าใส จมูกรูปหยดน้ำ ยิ่งมองใกล้ๆ เขายิ่งเห็นความงดงามของผู้หญิงตรงหน้าชัดเจนขึ้น ใบหน้าไร้การแต่งแต้มสีสันใดใด เธอสวยธรรมชาติจริงๆ ปกติโอนิคมักเจอแต่ผู้หญิงจัดจ้าน แต่งหน้าจัด พอมาเจอหน้าสดใสซื่อทำเอาเขาไปไม่เป็นเลย ' น่ารักจังวะ '

" งั้นเรียกนิคได้มั้ยคะ "

" ครับ ได้ครับ แล้วทำไมถึงชอบชื่อนิคละครับ "

ถามด้วยความสงสัย พลางตักข้าวต้มใส่ปาก

" ชื่อพ่อ "

ชายหนุ่มสำลักจนหน้าแดง

" แค็ก! แค็ก! แค็ก! "

แต่แก้มนิ่มหัวเราะ หยิบน้ำส่งให้ชายหนุ่มตามด้วยดึงทิชชู่ส่งให้เขา

" ล้อเล่นค่ะ ชื่อนี้มันเรียกง่ายค่ะ "

หญิงสาวตรงหน้ายิ้มอย่างชอบใจ ความขี้เล่นของเธอ เผยให้เห็นความสดใสในแววตา ที่มาพร้อมกับลักยิ้มสองข้าง และเขี้ยวเสน่ห์ข้างซ้าย ทำชายหนุ่มใจเต้นโครมครามอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

' น่ารัก '