3

1216 Words

“ผึ้งจะท้องได้ยังไงกันคะ” หญิงสาวแค่นยิ้มทั้งๆ ที่ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เราสองคนไม่ใช่เด็กๆ สักหน่อยที่จะไม่ป้องกัน” ทริสตันเหมือนจะอึ้งไปนิดกับคำพูดของเธอ ก่อนที่เขาจะหรี่ตาลงมองเธออย่างจับผิดอีกครั้ง พร้อมกับพูดว่า “คืนนั้นผมโดนแพมมี่วางยา ผมไม่รู้หรอกว่าป้องกันหรือไม่ป้องกัน” เธอเองก่อนหน้านั้นไม่รู้หรอกว่าเขาป้องกันหรือไม่ แต่ตอนนี้ในยามที่กำลังตั้งครรภ์ลูกของเขาอยู่ เธอถึงได้รู้ความจริงเมื่อสายไปแล้วอย่างนี้ ทว่าถึงอย่างนั้นมาธวีก็ไม่อาจยอมรับได้ ใจเธอทั้งสั่นไหว หวาดกลัวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อาจยอมรับกับทริสตันได้ เธอไม่ต้องการให้เขาเข้ามาในชีวิตของเธอมากไปกว่านี้ “แต่ผึ้ง...” หญิงสาวกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ กลั้นใจโกหกชายหนุ่มไปว่า “...ผึ้งป้องกัน” “คุณจะปฏิเสธสินะว่าไม่ได้ท้อง” สีหน้าของเขาเริ่มลังเล คล้ายกับจะเชื่อแต่ก็ไม่อยากเชื่อ มาธวีไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเชื่อเธอแค่ไหน เพราะเธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะต้องไปจากที่นี่ เธออยู่ไม่ได้แล้ว ในเมื่อแผนทุกอย่างที่เคยวางเอาไว้ไม่เป็นไปตามนั้น เธอต้องไป ไปก่อนที่ทริสตันจะคิดได้ว่าเธอโกหกเขาและเขาต้องการลูกคนนี้ เธอยอมรับว่าเธอเห็นแก่ตัว...เธอไม่ต้องการให้เขามีส่วนร่วมในชีวิตของเธอกับลูก! “ใช่ค่ะ ผึ้งไม่ได้ท้อง” นี่เป็นการโกหกอย่างยิ่งใหญ่ที่สุดแล้วในชีวิตเธอ มาธวีอยากให้เขาปล่อยเธอไป เขาจะไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่...หลังจากนี้เขาจะไม่เจอหน้าเธออีกแล้ว คราวนี้ชายหนุ่มคล้ายกับมีสีหน้าผิดหวัง จนมาธวีอดคิดไม่ได้ว่าเธอมองผิดไปหรือเปล่า อย่างน้อยเขาควรจะมีสีหน้าดีใจสิที่เธอไม่ท้อง เธอกับเขาไม่ได้รักกัน ถ้าเธอไม่ท้องเขาจะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไร หรือต่อให้ไม่รับผิดชอบก็จะได้ไม่รู้สึกว่าตัวเองมีตราบาปอะไรในใจ แต่นี่เขากลับทำเหมือนผิดหวังเสียใจ ทว่าเธอเองมัวแต่คิดถึงตัวเองมากกว่า จึงไม่ได้ติดใจอะไรกับสีหน้าท่าทีของเขา ทริสตันยอมคลายอ้อมกอดที่พันธนาการเธอเอาไว้แน่นออกอย่างช้าๆ ก่อนที่เขาจะย้ำกับเธออีกหนด้วยท่าทีคล้ายกับจะไม่ยอมรับในสิ่งที่เธอบอกเขาออกไป “ถ้าคุณท้องจริง คุณบอกผมได้นะผึ้ง ลูกของผม ผมรับผิดชอบทุกอย่าง” นั่นแหละที่เธอกลัว... ความรับผิดชอบ... เธอไม่ต้องการความรับผิดชอบแบบนี้ เขาเองก็ไม่รักเธอ คนไม่รักกันสองคนจำต้องอยู่ด้วยกันเพียงเพราะต้องการรับผิดชอบชีวิตคนคนหนึ่งที่เกิดขึ้นจากความผิดพลาด ไม่เอา... เธอจะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเจอเหมือนกับที่เธอเจอ และเธอรู้ดีว่าตนเองนั้นไม่ควรยอมรับความรับผิดชอบอะไรของทริสตัน ถ้าเธอยอมให้เขาเข้ามาในชีวิต สุดท้ายเธออาจจะมีชีวิตที่ตายอย่างน่าสมเพชก็เป็นได้ ตัวอย่างก็มีให้เห็นอยู่ เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองเดินซ้ำรอยนั้นเด็ดขาด “จริงๆ ค่ะคุณทริสตัน” หญิงสาวย้ำกับเขาอย่างหนักแน่น ดวงหน้าหวานเรียบเฉยในตอนที่สบตากับทริสตันนิ่งอีกหน “...” “ผึ้งไม่ได้ท้องจริงๆ” ........................................................................... ทริสตันไม่เอ่ยอะไรสักคำตอนที่เธอยืนยันครั้งสุดท้ายว่าเธอไม่ได้ท้องกับเขา จากนั้นมาธวีจึงขอตัวออกมาจากห้องนั้น ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนเคว้งคว้างอยู่กลางห้องทำงานใหญ่เพียงลำพัง ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน อาชวินคงกลับบ้านไปแล้ว เพราะทริสตันสั่งตั้งแต่ก่อนหน้านั้น ทั้งชั้นที่เงียบกริบอยู่เสมอยิ่งเงียบจนให้ความรู้สึกวังเวงเข้าไปใหญ่ ขณะที่มาธวีรีบตรงดิ่งไปยังห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไป พอเข้าไปในนั้น มาธวีรีบพับฝาชักโครกลงแล้วทรุดลงนั่งด้วยท่าทีหมดเรี่ยวแรง หญิงสาวโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่น ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างเงียบงัน ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความรู้สึกร้าวรานเจ็บปวด เธอหรือจะอยากให้ลูกของเธอเป็นอย่างนี้ มาธวีอาจจะไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะมีลูก เพราะเธอตั้งมั่นไว้ว่าจะไม่แต่งงาน ไม่ยอมให้ตัวเองมีความรักไม่ว่ากับใคร ไม่ต้องการให้เด็กคนไหนมีชีวิตแบบเธอ ทว่ายิ่งหลบเลี่ยง สุดท้ายเธอก็เหมือนกับหลบไม่พ้น แต่เธอจะไม่ยอมให้ลูกมีชะตากรรมแบบเธอ เธอจะรักลูก ดูแลลูกโดยที่ไม่จำเป็นต้องมีพ่อของลูกก็ได้ ขนาดคนรักกันสุดท้ายยังทำลายกันได้ถึงเพียงนั้น...ถ้าไม่รักอย่างเธอล่ะ แค่คิดมาธวีก็เจ็บที่หัวใจจนแทบจะทนไม่ไหว เธอกลั้นสะอื้นจนตัวสั่นไปหมด มือเล็กโอบกอดตัวเองและลูกในท้องแน่นขณะพึมพำขอโทษลูกที่เธอตัดสินใจอย่างนี้ “ลูกจ๋า...แม่จะทำยังไงดี แม่...” “ถ้าคุณท้อง ผมรับผิดชอบนะผึ้ง” ประโยคสุดท้ายของทริสตันยังติดอยู่ในหู เธอก็อยากยอมให้เขารับผิดชอบ แต่...เธอไม่อาจยื่นมือไปยอมรับได้ “แม่ขอโทษนะลูก แต่แม่...แม่ตอบรับข้อเสนอของพ่อเขาไม่ได้จริงๆ” “...” “แม่ไม่อยากแต่งงาน แม่...แม่ทนไม่ได้” มาธวีปล่อยให้น้ำตาของความอ่อนแอไหลรินออกมาอีกครั้ง หัวใจเธอเจ็บปวดกับสิ่งที่อดีตอันเลวร้ายทิ้งรอยเอาไว้ในใจเธอ ภาพสุดท้ายของแม่ก่อนจะตายติดอยู่ในใจเธอมาตลอด ผู้หญิงคนหนึ่งตายเพราะความรักและผู้ชายที่ทอดทิ้งหล่อนไปต่อหน้าลูกตัวเอง และคำสั่งสอนที่เธอจำฝังลึกอยู่ในหัวเสมอมาก็ผุดพรายขึ้นมาอย่างยากจะห้ามได้อีกครั้ง เสียงอันร้ายกาจนั้นฉุดรั้งเธอให้อยู่กับอดีตอันเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา “ถ้าแกไม่อยากเสียใจอย่างฉัน แกต้องไม่เอาตัวเองไปแขวนไว้กับผู้ชายที่ไหนนะนังผึ้ง จำเอาไว้ว่าไม่ต้องสนใจผู้ชายคนไหนถ้าไม่อยากกลายเป็นคนน่าสมเพชอย่างฉัน!” ไม่...เธอยอมรับทริสตันไม่ได้ มาธวีไม่ต้องการเป็นคนน่าสมเพชแบบแม่ เธอหลีกหนีชีวิตแบบนั้นมาตลอด และเธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นกับชีวิตของเธอ เธอไม่กล้า เธอกลัว ถ้าเธอยอมรับทริสตัน เธอกลัวว่าเธอจะเป็นคนน่าสมเพชเหมือนอย่างแม่ของเธอ มาธวีขยุ้มหน้าอกตัวเองแน่น ปล่อยให้น้ำตาช่วยชะล้างความเจ็บปวดที่ตีขึ้นมาในอกเธออีกหน หญิงสาวปิดเปลือกตาแน่น ขณะที่อดคิดถึงจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์นี้ไม่ได้... ..........................................................................

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more