Naalarma ako nang mapagtantong aatakeng muli si Sunne. Kaya agad ko siyang kinarga at niyakap. “Stop it, Sunne. That’s enough. You don’t have to do this,” bulong ko sa kanya kasabay ng unti-unting paglalaho ng hangin sa palibot namin.
“Sinaktan ka nila,” malamig niyang sagot sa isipan ko. “Hindi ko ‘yon puwedeng palagpasin.”
“I’m fine. And it’s normal for us to get hurt since this is a battle. We are fighting in order to move to a hugger echelon,” sagot ko sa kanya. “Kaya tama na. You don’t have to reach this far to hurt them. They can’t fight back anymore,” dagdag ko.
Hindi sumagot si Sunne. Nakatingin lang siya sa lugar kung saan bumagsak ang mga estudyante. Nang maramdaman kong wala na ang galit niyab ay inilapag ko na siya sa lupa bago ako pumunta sa kinaroroonan ng mga estudyante.
