“นังเด็กนี่มันร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ” เพ็ญรตีเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยว ฟังจากที่ลูกชายกับสุธาสินีพูดกันแล้ว หล่อนกับสามีก็พอประมวลเรื่องราวได้ชัดเจน
“แล้วแกจะเอายังไงต่อไป จะปล่อยพวกมันไปแบบนี้เหรอ” วรงค์ถามขึ้นอย่างเอาเรื่อง
“ผมไม่มีวันยอมแพ้ไอ้สวะนั่นแน่ครับ ส่วนไอ้อีคนไหนที่ทำให้ผมเจ็บ ผมจะทำให้มันเจ็บยิ่งกว่า” พีรวิชญ์กัดฟันกรอด
เพ็ญรตีลูบท่อนแขนลูกชายอย่างปลุกปลอบให้ใจเย็นๆ ก่อนปรายมองมายังสุธาสินี ถึงหล่อนจะไม่ชอบดุจมาตา แต่กลับเกลียดญาติสาวของเธอคนนี้มากกว่า ผู้หญิงอะไรโง่เง่าไร้สมองสิ้นดี งานการที่ทำอยู่ก็ไม่ได้เรื่อง เป็นแค่ตำแหน่งเล็กๆ กระจอกๆ ในบริษัทตัวเอง ไร้หัวคิด วันๆ เอาแต่จะวิ่งเร่ไล่จับผู้ชายรวยๆ สมบัติพัสถานรึก็เทียบไม่ได้เลยกับครอบครัวของดุจมาตา ทั้งที่โอภาสพ่อของสุธาสินีเป็นพี่ชายคนโตแท้ๆ แต่กลับไร้น้ำยาจนผู้เป็นปู่ยกบริษัทให้อาอย่างกนธีดูแลแทน
“ช่วงนี้หนูสินีก็อยู่ให้ห่างๆ
