เมียไร้รัก

บทที่ 1 ช้ำรัก 05

ประโยคสั้นๆ แต่กลับมีพลังเหลือล้นทำให้พู่ไหมมีอาการเจ็บลึกได้ หากอยู่ในสถานการณ์อื่นหล่อนคงดีใจที่สามีตามมางอนง้อแต่สถานการณ์นี้หล่อนรู้ดีว่าเขาทำไปเพราะอะไร ก็เพื่อรสา ไม่ใช่เพราะเขาต้องการให้เธอกลับบ้านจริงๆ

หญิงสาวมองผู้ชายตรงหน้าอย่างตัดพ้อ เขาอยากจะพาตนกลับบ้านไปพบเจอกับความเจ็บปวดอีกทำไม เหตุใดกันเล่าเขาถึงไม่เห็นใจหล่อนบ้าง หยาดน้ำตาคลอเบ้า ยิ่งได้ยินประโยคต่อมาพู่ไหมก็เหยียดยิ้ม หากอยู่ในสถานการณ์อื่นเขาจะวอนขอให้เธอกลับบ้านถึงขนาดนี้หรือไม่กัน

“ผมขอนะครับ” ธามพูดออกมาน้ำเสียงสั่นเพราะสายตาที่หญิงสาวมองมานั้นช่างตัดพ้อเปรียบเหมือนมดนับพันที่รุมเข้ามากัดกินหัวใจดวงโต ขอบตาคมร้อนผ่าวกับความผิดที่ได้ก่อไว้

หญิงสาวไม่ได้ตอบแต่หันตัวกลับไปหยิบกระเป๋าใบเล็กมาพร้อมกับปาดน้ำตาร้อนๆ ทิ้งแล้วเดินตามชายหนุ่มไป ในเมื่อเขาอยากให้หล่อนกลับเธอก็จะกลับ แม้ว่าจะต้องกลับไปเจอความชอกช้ำก็ตาม เธอจะสร้างกำแพงหนาขึ้นมาต่อสู้กับมัน แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะพังทลายลงหรือไม่เพราะยามนี้หัวใจหล่อนอ่อนแอนัก

ตลอดทางกลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของคนช้ำสักนิด ธามเหลือบมองหญิงสาวเป็นระยะ ประกายตามีแต่ความห่วงใย แต่เขารู้ดีว่าเวลานี้ร่างระหงคงไม่อยากได้มัน ก็ความผิดที่เขาก่อไว้มันช่างมากมายนัก

ความปวดแปลบวิ่งเข้ามากลางอกเพราะยังคงต้องให้หญิงสาวจมอยู่กับคนชั่วอย่างตนไปอีกสักพัก แม้ว่าเหตุผลหนึ่งมันจะเพราะรสาแต่อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะตัวของหญิงสาวเอง

เพียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน ดวงตาคู่เล็กก็เต็มไปด้วยรอยโศก เพราะช่วงหนึ่งปีก่อนบ้านแห่งนี้เป็นราวกับสรวงสวรรค์ของเธอ แต่บัดนี้มันกำลังกลายเป็นขุมนรกที่จะมอบแต่ความเจ็บปวดให้ และเมื่อก้าวเข้ามาในบ้านหญิงสาวก็พูดในสิ่งที่ต้องการอย่างฉับไว

“ไหมจะย้ายลงมาอยู่ห้องข้างล่าง” ก็จะทนนอนอยู่ด้วยกันให้มีแต่ความช้ำร้าวทำไมในเมื่อเขาก็ไม่ได้ต้องการหล่อน ผู้หญิงที่ชายหนุ่มต้องการจะเคียงข้างด้วยคือรสาต่างหาก

“ผมจะให้เด็กจัดห้องให้” เจ้าของบ้านตอบรับไม่ได้รั้งใดๆเพราะมันก็ดีต่อหญิงสาวเอง เขาจะได้ไม่ต้องห่วงการขึ้นลงบันไดของเจ้าหล่อน ยิ่งท้องโตขึ้นมันก็ยิ่งอันตราย

“ไหมจัดเองได้ค่ะ” เมื่อพูดจบสาวเจ้าก็เดินขึ้นบันไดเพื่อไปเก็บข้าวของ แต่พอก้าวเข้ามาในห้องนอนซึ่งมันเคยถูกใช้เป็นห้องหอของเขาและเธอ น้ำตามันก็พานไหลโดยอัตโนมัติ ชีวิตของหล่อนเริ่มต้นใหม่ที่นี่และมันก็จบลงที่แห่งนี้เช่นกัน ร่างเล็กยกมือขึ้นมาปิดปากร้องไห้สะอื้นไม่อยากให้ใครได้ยิน หญิงสาวไม่ต้องการรับความสงสารจากใครทั้งนั้น

“ผมช่วยยกครับ” ธามรีบเอ่ยช่วยเหลืออย่างไวเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังยกกระเป๋าใบใหญ่ออกมาจากห้อง แต่แล้วก็ชะงักค้างไว้แบบนั้น

“ไหมไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ” หญิงสาวพูดชัดถ้อยชัดคำ

“แต่คนท้องยกของหนักไม่ดีนะครับ ผมกลัวว่าเออ...ลูก...จะ...อันตราย”

ชายหนุ่มพูดคำว่าลูกเสียงผะแผ่วเพราะละอายเสียเหลือเกินที่จะเอ่ยออกมา เขายินดีที่เจ้าตัวน้อยกำลังจะได้เกิดมาเพียงแต่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้อุ้มชูหรือไม่ เขาอยากทำหน้าที่พ่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าหากลูกโตขึ้นแล้วทราบเรื่องราวทั้งหมด ลูกจะรับได้หรือไม่กับพ่ออย่างเขา

“ไม่ต้องห่วงลูกของไหมหรอกค่ะ ไหมจะดูแลแกอย่างดี”

พูดจบหญิงสาวก็ยกกระเป๋าไปยังห้องด้านล่าง พู่ไหมเลือกที่จะไปนอนห้องของคนรับใช้ เพราะมันก็เหมาะสมกับหล่อนแล้ว ในเมื่อสายตาเขาหล่อนไม่ได้มีความสำคัญหญิงสาวได้แต่ยิ้มเยาะตัวเอง เธอช่างโง่เขลานัก ที่ดูไม่ออกเลยว่าเขามีจุดประสงค์ใด

ธามเดินตามพู่ไหมมาจนกระทั่งหญิงสาวเข้าห้องไป เขาจึงขึ้นมาบนห้องนอน ชายหนุ่มรู้สึกใจหายยามมองเข้าไปในห้องแล้วไม่เห็นร่างเล็ก

ปกติเพียงเขาก้าวเข้ามาในห้องนอนก็จะได้รับยิ้มหวานๆ จากหล่อน แถมอีกฝ่ายยังไม่เคยเข้านอนก่อนสักตนเลยครั้ง ไม่ว่าเขาจะกลับดึกแค่ไหน พู่ไหมก็จะรอ

เมื่ออาบน้ำเสร็จธามก็ล้มตัวลงนอนทว่าใช่ว่าจะหลับได้ลง ธามนอนกระสับกระส่าย เพราะบัดนี้หัวใจดวงโตรู้สึกสั่นไหวจิตใจว้าวุ่นอย่างบอกไม่ถูก กระทั่งเวลานี้จะเข้าสู่รุ่งเช้าแล้ว ทว่าเจ้าของห้องก็ยังไม่สามารถหลับตาลงได้