เมียไร้รัก

บทที่ 2 การกลับไป

บทที่ 2 การกลับไป

เพียงธามเสร็จจากการอาบน้ำแต่ยังไม่ทันจะแต่งตัวไปทำงาน ชายหนุ่มได้รับข้อความทางแอปพลิเคชันไลน์ ซึ่งคนส่งมาคือพู่ไหม

คนผิดรีบเปิดอ่านมันอ่านไวเพราะอยากจะรู้ว่าอีกฝ่ายส่งข้อความใดมา แล้วข้อความที่ถูกส่งมาก็ทำให้ธามหนักใจ เพราะการที่หญิงสาวตัดสินใจแบบนี้มันไม่ดีเอาเสียเลย การกลับไปที่นั่นอีกมันอาจจะทำให้พู่ไหมยิ่งเจ็บกว่าเดิม

ชายหนุ่มก้าวออกจากห้องอย่างไวหวังจะไปพูดให้ภรรยาคิดใหม่ แต่ก็ไม่ทัน หญิงสาวออกไปจุดหมายเสียแล้ว

พู่ไหมก้าวเข้ามาในบริษัทอีกครั้งพร้อมตรงไปยังแผนกเก่าของตนซึ่งเคยทำงานอยู่ เหล่าเพื่อนพนักงานต่างกรูกันเข้ามาทักทายกันยกใหญ่

แถมยังร้องถามด้วยความแปลกใจเพราะไม่เข้าใจว่าเหตุใดเธอถึงบอกว่าจะกลับมาทำงานอีก ก็ตั้งแต่แต่งงานไปพู่ไหมก็ลาออกจากงานไปทำหน้าที่ภรรยา

ทุกคนต่างชื่นชมความรักที่ธามมีให้ตนเอ่ยปากชมเปาะกันยกใหญ่ พู่ไหมเจ็บสะท้านกับคำชื่นชมเหล่านั้น เพราะมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่ทุกคนคิด

เหตุผลที่ธามให้ตนลาออกไม่ใช่เพราะอยากให้ทำหน้าที่ภรรยา แต่เพราะต้องการกันหล่อนให้ห่างจากคู่หมั้นของน้องสาวต่างหาก

พู่ไหมไม่รู้ว่าจะตอบคำถามไปว่าอย่างไร เลยได้แต่ยิ้มเจื่อน ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ไหม กลับมาทำงานแล้วหรือครับ ผมดีใจมากเลยที่ได้เจอไหมอีก” ใครคนนี้คือต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด แต่พู่ไหมไม่เคยโทษชายคนนี้สักครั้ง เพราะรู้ว่าเขาเป็นคนดีแค่ไหนและไม่เคยคิดร้ายกับตน ศศินเดินปรี่เข้ามาหาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แถมเมื่อมาถึงตัวก็คว้าข้อมือเล็กมาจับอีกต่างหาก

หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มให้ แต่ไม่ทันที่ศศินจะได้เปิดปากเป็นครั้งที่สองก็มีเสียงห้าวห้วนบ่งบอกถึงความไม่พอใจดังขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ทุกคนบริเวณนั้นหันไปมองแล้วรีบกระจายตัวกลับไปทำงานตามเดิม

“กรุณาปล่อยมือภรรยาผมด้วยครับ” ธามเน้นคำว่าภรรยาเสียงดังเพราะต้องการให้ศศินรู้ถึงสถานะของหญิงสาว ใบหน้าครามคมของธามตึงไม่น้อยเพราะไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่อีกฝ่ายมายุ่งย่ามกับคนของตน แถมหากรสามาเห็นเข้า น้องสาวคงจะเสียใจ

คนช้ำเหยียดยิ้มออกมาอย่างเจ็บปวดและชอกช้ำกับคำว่าภรรยา เพราะหล่อนก็คงเป็นได้แค่ภรรยาไร้รัก เนื่องจากเขาไม่เคยมอบความรักให้

แถมยังรู้อีกว่าการที่เขามาแสดงท่าทีราวกับหวงเธอเป็นเพราะอะไร เขาทำไปก็เพื่อรสาเท่านั้น ไม่ได้หึงหวงหล่อนจริงๆ แม้แต่น้อย

ศศินยอมปล่อยมือน้อย ใบหน้าคมสลดลงเพราะรู้ว่าผิด เขาและเธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำแบบนี้กันได้อีกแล้ว ก้อนเนื้อด้านซ้ายเจ็บไม่น้อยและบอกตรงๆว่า หากเป็นไปได้เขาอยากจะจับมือเล็กไว้แล้วเดินหน้าไปด้วยกัน ไม่ใช่ต้องปล่อยไป แต่เขาก็ยอมรับการตัดสินใจของเพื่อนดี

“ผมขอโทษครับ” ก่อนศศินจะถอยห่างออกไป แต่ก็ไม่วายหันไปมองใบหน้านวลอีกครั้ง เนื่องจากตั้งแต่แต่งงานไป เขาก็ได้เจอร่างระหงน้อยลง

“ทำไมมาทำงานไม่รอผมล่ะครับ เราจะได้มาด้วยกัน” มาถึงขนาดนี้แล้ว ธามเลือกที่จะไม่ถามเหตุผลและร้องห้ามอีกเพราะคิดว่าเจ้าหล่อนคงไม่ฟังเขา

“ไหมไม่รบกวนเจ้านายหรอกค่ะ” ธามสะอึกไม่น้อยกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป มันห่างเหินจนทำให้ใจคนฟังสั่นระริก

“ไหมครับ..ผมอยากให้ไหมเรียกผมเหมือนเดิม”

“ทำไมคะกลัวว่าคนอื่นจะสงสัยความสัมพันธ์จอมปลอมของเราหรือคะ” ประโยคนี้หญิงสาวพูดเสียงเบาเพราะไม่ต้องการให้ใครได้ยิน น้ำเสียงที่ร้องถามสั่นไม่น้อยแต่หญิงสาวก็พยายามควบคุมมันไว้

เพราะต่อไปนี้หล่อนต้องเข้มแข็งเข้าไว้ ห้ามร้องไห้อีก ทว่าดวงตามันกลับไม่สามารถซุกซ่อนความอ่อนแอและความเจ็บปวดเอาไว้ได้

ธามชะงักงันกับคำถามและพูดไม่ออกยามได้เห็นดวงตานั้นเพราะมันตัดพ้อไม่น้อย