เซ็ตนิยายโรมานซ์ อุ้มรักพ่อเลี้ยงเถื่อน

อุ้มรักพ่อเลี้ยงเถื่อน บทที่ 7

“พะ...พ่อเลี้ยง...” พริบพราวส่งเสียงในลำคอทว่าเธอหยุดยั้งเขาไม่ได้อีกต่อไป ในเมื่อเธอเต็มใจเอาร่างกายเข้าแลกเพื่อตอบแทนบุญคุณบุพการี ราชินทร์ถอดเสื้อเชิ้ตออกและขยับเข้าใกล้ เขาเบียดลำตัวหนาใหญ่กับร่างน้อย รู้สึกว่าเธอสั่นเหมือนจับไข้ ชายหนุ่มเชยคางเรียวให้เธอสบนัยน์ตาของเขา ราชินทร์จ้องลึกเข้าไปในดวงตางามก่อนก้มหน้าลงไปหาและประกบปิดปากร้อนผ่าวบนกลีบปากละมุนของเธอ ปากของเขาเปียกฉ่ำบดเบียดบนกลีบปากแห้งผาก ส่งผ่านความชุ่มโชกจากปลายลิ้นสู่ปลายลิ้นของพริบพราว เธอตอบสนองเขาในที่สุดและรับรู้ถึงรสชาติที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนจากบุรุษเพศ ร่างกายของเขาแกร่งเหมือนเหล็กกล้าแต่อบอุ่นจนเธอเผลอไผลกับอารมณ์ของตัวเอง มันกำลังพรึงเพริดเมื่อเสื้อผ้าหลุดลุ่ยไปจนหมด อกอวบขาวสล้างบดเบียดกับอกหนั่นแน่นด้วยมัดกล้ามหนาแกร่ง เขาบดเบียดและดันร่างแน่งน้อยให้นอนลงบนเตียงหนานุ่ม พริบพราวหลับตาลงแต่ได้ยินเสียงกระซิบแหบพร่า

“ทำไมล่ะ...เธอไม่เคย...กับเรื่องแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?”

เธอค่อย ๆ ลืมตาและตอบเสียงแหบเบาว่า “ใช่...ฉันไม่เคย...”

เขายกยิ้มมุมปากพลางเลื่อนปลายนิ้วสัมผัสเนื้ออวบอิ่มตรงกลางสองเต้าที่เบียดชิดทำเอาพริบพราวขนลุกซู่ นิ้วของเขาเลื่อนไปสะกิดยอดอกจนเธอนิ่วหน้า

“อะไร...อยู่ต่างประเทศน่ะ ไม่มีใครจีบคุณบ้างเหรอ?”

“แค่จีบ...แต่ฉันไม่เคยมีใคร” เธอตอบไม่เต็มเสียงและแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอด้วยความอัดอั้นอย่างประหลาด ความร้อนข้างในกำลังแผดเผาอารมณ์จนแทบระเบิด เขายิ้มอีกครั้งและก้มลงไปบดเบียดปากบนกลีบปากฉ่ำ พริบพราวเริ่มตอบสนองเขาอย่างน่าอาย กระทั่งเขาเลื่อนปากออก

“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องเรียนรู้ว่า การอยู่กับผู้ชายแบบนี้ต้องทำยังไง และฉันจะสอนเธอเอง”

พริบพราวไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าและผิวพรรณหมดจดกำลังเบียดกับลำตัวของเขา รู้สึกถึงความแข็งขันดุนดันอยู่ใต้ท้องน้อย ความเป็นชายของพ่อเลี้ยงราชินทร์ กำลังกระตุ้นเร้าบางอย่างในตัวเธอ และทำให้พริบพราวเกิดความต้องการขึ้นมาอย่างประหลาด เขาจูบเธอและเลื่อนปากลงไปครอบครองยอดถัน ขาแข็งเกร่งแทรกลงไปตรงกลางหว่างขาเรียวงาม มันแยกออกห่างก่อนพริบพราวจะรู้สึกถึงการเบียดแทรกและทำให้เธอกระตุกเมื่อความสาวถูกรุกล้ำเป็นครั้งแรก

“มันไม่เจ็บหรอกสาวน้อย...เชื่อฉัน...ทำตัวตามสบาย...ปลดปล่อยมันออกมา” เขากระซิบและพริบพราวไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าร่างกายของเธอกำลังคล้อยตามเขา พ่อเลี้ยงราชินทร์เหมือนพ่อมดดำร่ายมนต์สะกดและทำให้เธอยินยอม ยอมรับทุก ๆ การกระแทกกระทั้น เรือนร่างของเธอสั่นสะท้านและเป็นครั้งแรกที่เธอรู้ว่าการรุกล้ำของเขาทำให้ความรู้สึกของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน พ่อเลี้ยงราชินทร์ส่งเสียงด้วยคาวมกระสันต์ จังหวะแห่งการสอดประสานดำเนินไปกระทั่งพริบพราวรู้สึกว่าเขาเร่งจังหวะความเร็วเมื่อถึงจังหวะสุดท้ายก่อนเขาปลดปล่อยความสุขสมจนล้นในช่องแคบแสนหฤหรรษ์ของเธอ พริบพราวทอดถอนใจและกอดก่ายตัวเขาเหมือนเธอพลัดตกทะเลกว้างใหญ่และดึงเขาไว้เป็นหลักยึดท่ามกลางคล่นถาโถม ทุกอย่างผ่านไปแล้ว ความเป็นสาวและการยินยอมรับเงื่อนไขที่มันบีบบังคับเธอ เธอยอมฝืนทนให้เขาปู้ยี่ปู้ยำเธอหากแลกมากับความสบายของบุพการีเพียงหนึ่งเดียวของเธอ เธอต้องยอมรับมัน

“อย่าลืมว่าคุณต้องตรวจครรภ์ทุก ๆ สัปดาห์นะพริบพราว...จนกว่าคุณจะท้อง” ราชินทร์กระซิบกระซาบข้างหูของเธอก่อนหลับไป

ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา เขากุมศีรษะของตนเองเอาไว้ เมื่อคืนเขาได้เสพสวาทกับพริบพราว ลูกสาวของจักรภพซึ่งเป็นลูกหนี้ของเขา เธอผู้ซึ่งหลับยู่ข้างกายของเขา มือเล็กนุ่มของเธอกำลังกุมมือของเขาเอาไว้อย่างอ่อนโยน ใบหน้าของเธอตอนที่หลับใหลนั้นน่ารักจนเขาลืมท่าทีแข็งกร้าวของเธอเมื่อวานเสียสนิท แก้มสีแดงก่ำกำลังดีของเธอกำลังเชื้อเชิญให้เขาโน้มตัวลงไปประทับจูบแต่แล้วมีบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเขา

“คุณเคยแต่งงานมาก่อน?” คำถามของพริบพราวก้องขึ้นในมโนนึกของเขา ราชินทร์เพียงหรุบตาต่ำและกลับไปนั่งที่เดิม เขาไม่ปฏิเสธว่าเขาคือผู้ชายที่เคยผ่านการแต่งงานมาก่อน เขาและภรรยาของเขานั้นมีความสัมพันธ์เช่นไรเขารู้ดีอยู่แก่ใจ แต่บางอย่างนั้นทำให้เขาต้องกลายเป็นเช่นนี้ แค่บางอย่างเพียงพริบตาเดียวเท่านั้นที่เปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล ราชินทร์เหม่อมองดูใบหน้าของพริบพราวด้วยแววตาที่มากความรู้สึก

บทที่ 7