อุ้มรักพ่อเลี้ยงเถื่อน บทที่ 6
972 Words
“ลูกหนี้ของผมไม่อยู่ คุณที่เป็นลูกของเขาต้องชดใช้ให้แทน” เขากล่าวเสียงแข็ง มองเข้าไปในตาของพริบพราว
“คุณยังอยากมีลูกอยู่อีกหรือ?” พริบพราวถามซ้ำ “ทำไมคุณถึงได้ยืดติดกับการมีลูกนักล่ะ?”
“ชีวิตของเราไม่ได้ยาวมากนะ ผมอยากมีลูกโดยที่ไม่มีครอบครัว” พริบพราวมองหน้าของเขาก่อนจะสังเกตเห็นรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะไม่ไกลจากเธอ เธอมั่นใจว่าคนในรูปนั้นคือราชินทร์ในชุดของเจ้าบ่าวกำลังยิ้มแย้มกับผู้หญิงอีกคนอย่างมีความสุข เขาดูผิดกับเขาในตอนนี้เป็นอย่างมาก ดูอบอุ่นราวกับแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ และผู้หญิงคนนั้นดูมีความสุขกับเขามากกว่าสิ่งอื่นใด
“คุณเคยแต่งงานมาก่อน?” พริบพราวเอ่ย
ทันทีที่เธอเอ่ยขึ้นมา แววตาของราชินทร์เปลี่ยนไปทันที เต็มไปด้วยความเศร้า ความโกรธและความสิ้นหวัง นั้นก็เพียงพอให้เธอเข้าใจเหตุการณ์ของอีกฝ่ายแล้ว
“ภรรยาของคุณอยู่ที่ไหน?” พริบพราวถามเสียงแข็ง “คุณทำเช่นนี้กับภรรยาของคุณหรือ? มามีลูกกับผู้หญิงที่คุณไม่เคยรู้จักและไม่คิดจะรู้จัก คุณเป็นสามีแบบไหนกันแน่?!?” เธอตะโกนออกมาเสียงดัง ทันใดนั้นราชินทร์ค้อนตาใส่พริบพราว เป็นแววตาของสัตว์ป่าที่กำลังโกรธอย่างหนัก เหมือนเธอไปสะกิดปมอะไรบางอย่างของเขาเข้าอย่างจัง
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ!!” ราชินทร์ตวาดใส่เธอก่อนจะเชิดคางของพริบพราวขึ้นอย่างแรง มองเธอราวกับสัตว์ที่ต้องการกัดกินเธอให้รู้แล้วรู้รอด “คุณมีหน้าที่ทำตามที่ผมสั่ง ไม่ว่าจะต้องการหรือไม่โดยไม่มีคำถามใดๆทั้งนั้น!”
“ฉันไม่ยอมทำผิดศีลธรรมเด็ดขาดค่ะ คุณกำลังบังคับให้ฉันเป็นเมียน้อยคุณอยู่นะคะ!” พริบพราวตอบกลับไปโดยไม่ยอมเขาแม้แต่น้อย ราชินทร์แสยะยิ้มทันที ถ้าเช่นนั้นแม่ของคุณอาจจะต้องออกจากบ้านของผมแล้ว” เขากล่าวเสียงเบา
นั้นยิ่งทำให้พริบพราวตกใจยิ่งกว่าเดิม เธอมองเข้าไปในตาของเขาอย่างไม่อ่อนข้อ “คุณคิดจะทำอะไรกับแม่ของฉัน?”
“พ่อของคุณโอนกรรมสิทธิ์บ้านให้ผมเป็นเจ้าของแล้ว ตอนนี้…ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรนะ? อ่อ อิงมล แม่ของคุณกำลังอยู่ในบ้านของผม ผมจะไล่เธอออกไปก็ได้ ตอนไหนก็ได้ แล้วแต่ว่าผมต้องการเลย”
“ทำไมคุณต้องทำลายชีวิตของฉันถึงขนาดนี้ด้วย?” พริบพราวเอ่ยถามเสียงสั่น
“คนที่ทำลายชีวิตของคุณไม่ใช่ผม แต่เป็นจักรภพ พ่อของคุณต่างหาก!” ราชินทร์เสียงแข็ง “ผมถึงเคยบอกคุณแล้วยังไงว่าถ้าหากจะโทษให้ให้เป็นความผิดของใครก็ต้องโทษพ่อของคุณที่ไม่มีความรับผิดชอบ ทำให้คนข้างหลังเขาต้องมารับผลที่เขาทำไว้”
“คุณทำแบบนั้นกับแม่ของฉันไม่ได้” พริบพราวเอ่ย
“โอ้! บอกผมสิว่าหากผมไล่แม่ของคุณไปแล้วคุณจะทำยังไงต่อไป? จะแจ้งตำรวจอย่างนั้นหรือ...หรือว่าคุณจะฟ้องศาล... เก็บไว้เป็นความฝันเถอะพริบพราว คุณทำอะไรผมไม่ได้หรอกเพราะเจ้าของบ้านหลังนั้นคือผม ไม่ใช่จักรภพ พ่อของคุณอีกต่อไปแล้ว”
บทที่ 6
พริบพราวนิ่งเงียบ เธอเถียงเขาไม่ออกสักคำ ได้แต่มองเขา ผู้ชายที่พรากทุกอย่างไปจากเธอ จากความรู้สึกโกรธแค้นได้เปลี่ยนเป็นความโศกเศร้าแทน เธอทำอะไรเขาไม่ได้อย่างที่เขากล่าวจริงๆ พริบพราวเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวก่อนเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง
“แค่มีลูกกับคุณหรือคะ?” เธอถามเสียงแข็ง นั้นยิ่งทำให้ราชินทร์พึงพอใจเป็นอย่างมาก เขาเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ
“แค่นั้นก็พอแล้ว” เสียงกระซิบกระซาบจากชายหนุ่มเอ่ยข้างหูของพริบพราวอย่างเย้ายวน มือของเขาค่อยๆลูบไล้ไปตามเรือนร่างของหล่อน “คุณเลือกได้ถูกต้องแล้ว คนเก่งของผม”
“ฉันยอมเป็นของคุณเพราะเห็นแก่แม่ของฉันหรอกนะ”
“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แต่ตอนนี้คุณยอมรับเงื่อนไขของผมแล้ว คุณต้องมีลูกให้ผมและมันเป็นสิ่งที่คุณต้องยอมรับ”
พริบพราวนิ่งเงียบท่ามกลางบรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด เธอจำต้องกล้ำกลืนยอมรับเงื่อนไขของเขา ปล่อยให้ราชินทร์ทำตามเงื่อนขที่เสร้างขึ้นและเธอไม่สามารถปฏิเสธมันได้
“ทำไมถึงสั่นแบบนี้ล่ะ...หืมม์?” เขากระซิบถามขณะมือหนาแกร่งเลื่อนไล้สัมผัสเรือนร่างของหล่อนไปเรื่อย ๆ ปลายนิ้วของเขาหนักแต่กลับจุดประกายความร้อนรุ่มบนทุกอณูเนื้อหนังของพริบพราว เนื้อตัวเธอเต้นระริกและหญิงสาวไม่สามาถเก็บอาการประหม่าและออกจะตื่นเต้นนั้น โดยที่เธอก็ไม่สามารถขัดขืนได้ ข้างในของเธอร้อนรน เบ้าตาผะผ่าวและรู้สึกถึงความร้อนลามไล่ไปทุกอณูขุมขน เธอพยายามกลั้นน้ำตาแห่งความอัปยศนี้เอาไว้ไม่ให้เขาเห็น หากคำว่าศักดิ์ศรีมันไม่สามารถทำให้แม่ของเธอมีที่ซุกหัวนอนได้ เธอไม่จำเป็นต้องมีมันอีกต่อไปแล้ว พริบพราวเคยภาคภูมิใจและคิดว่าเธอมีศักดิ์ศรีของความเป็นลูกคนมีเงิน ทว่าบัดนี้พ่อเลี้ยงราชินทร์คือคนทำลายมันจนหมด เขาปลดเปลื้องทุกอย่างจากตัวเธอเหมือนที่เขากำลังเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างงาม เปิดความเปลือยเปล่าขาวผ่องของกายสาว
- Writer
