เซ็ตนิยายโรมานซ์ อุ้มรักพ่อเลี้ยงเถื่อน

อุ้มรักพ่อเลี้ยงเถื่อน บทที่ 5

“ฉันนึกว่าคุณจะ…สวยน้อยกว่านี้น่ะค่ะ” ดาวเรืองตอบพลางดึงกระเป๋าของพริบพราวลงมาอย่างสุดแรง “อย่างว่าแหละค่ะ ความประทับใจแรกมักนำเรื่องประหลาดใจมาให้เราเสมอ”

“ค่ะ ฉันดีใจนะคะที่อย่างน้อยๆความประทับใจแรกของเราไม่ได้แย่ขนาดนั้น” พริบพราวหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะช่วยดาวเรืองยกกระเป๋าของตนลงมาอีกแรง ดาวเรืองเดินนำพริบพราวไปยังบ้านของเธอที่ตั้งติดกับลำธาร อีกฝั่งของลำธารเป็นคอกช้างที่มีช้างหลายตัวอยู่ในนั้น พริบพราวไม่เคยเห็นช้างใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลยมองนานไปเสียหน่อยจนดาวเรืองต้องมาเรียกเตือนสติ พริบพราวรีบเดินตามดาวเรืองไปอย่างเร่งรีบทันที บ้านของดาวเรืองไม่ได้ใหญ่มากนักแต่เพียงพอสำหรับอาศัยอยู่สองคน

ชีวิตในปางไม้ของพริบพราวนั้นไม่ราบรื่นเท่าไหร่ งานช่วยควาญช้างไม่ใช่งานที่เธอถนัดเอาเสียเลย ทั้งตั้งต้องตากแดดตากลมอีกทั้งยังอยู่ในป่าอีกต่างหาก เธอเรียนด้านการเกษตรมาก็จริงแต่/ม่ได้หนักหนาเช่นนี้ ดาวเรืองเองก็พยายามช่วยงานเธอเท่าที่จำเป็นเท่านั้น เธอเป็นคนน่ารักคนหนึ่งสำหรับพริบพราว บางครั้งหากเธอต้องการความช่วยเหลือดาวเรืองจะรีบมาหาทันที ถึงอย่างนั้นงานแบบนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับทาสนักหรอก พริบพราวมาอยู่ที่นี้ได้สองสัปดาห์แล้ว บางครั้งที่ราชินทร์แวะเวียนมาที่ปางไม้เพื่อมาสังเกตเธอ ทุกๆครั้งคำพูดที่ออกมาจากปากของเขานั้นคือคำดูถูก ด่าทอ และด้อยค่าพริบพราว เธอทำอะไรได้ล่ะ? นอกเสียจากก้มหน้ายอมรับคำพูดของเขาอย่างไม่มีทางเลือก แน่นอนว่าคนที่อยู่ในปางไม้รับรู้เรื่องราวนี้เป็นอย่างดีว่าเธอมาที่นี่เพราะเหตุใด เพียงแต่ไม่มีใครยกเรื่องนี้มาพูดต่อหน้าเธอเท่านั้น มีเพียงดาวเรืองที่คอยปลอบใจเธอบ้างในยามที่เธอเศร้า ชีวิตของเธอดำเนินไปเช่นนี้ตลอดสองสัปดาห์ ทำงานเสร็จแล้วจึงกลับมานอนที่บ้านอย่างเหน็ดเหนื่อย ผู้คนในละแวกนั้นไม่ได้อยากพูดคุยกับเธอเท่าไหร่ หากจะนับเป็นเพื่อนจริงๆคงมีเพียงดาวเรืองเท่านั้นที่ยินดีพูดคุยกับเธอ วันนี้ก็เช่นกัน เธอพึ่งช่วยงานดาวเรืองเสร็จจึงขอกลับมาที่บ้านเพื่อพักผ่อนก่อน นี้ก็เจียนจะสองทุ่มแล้ว เธอพึ่งจะเสร็จงานและกำลังเดินกลับบ้านพักของตน เธอก้มหน้าลงมองทางตลอด ในหัวนึกย้อนไปยังวันที่เธอมีชีวิตที่ดีกว่านี้ เธอเคยมีความสุขมากกว่านี้เป็นไหนๆ เธอยังไม่รู้เลยว่าจุดไหนที่หักให้ชีวิตของเธอจมดิ่งเช่นนี้ เธอเคยมองแสงแดดแล้วมีความสุข เคยพูดคุยกับเพื่อนๆอย่างไม่มีความกังวลเมื่อตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น แต่ตอนนี้เล่า? ชีวิตแต่ละวันน่าอนาถใจจนเธอลืมไปเลยว่าตนจบการศึกษาจากต่างประเทศ หากตอนนั้นเธอไม่ปฏิเสธงานที่ทางบริษัทด้านการเกษตแห่งหนึ่งในญี่ปุ่นยื่นมาให้ ปานนี้ชีวิตของเธอจะเป็นเช่นไรนะ?

“คุณพริบพราว” เสียงทุ้มหนักของชายแปลกคนหนึ่งเรียกชื่อเธอ เธอจำพวกเขาได้ พวกเขาเป็นคนของราชินทร์ที่พาตัวเธอไปหาเขาในวันนั้น แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?

“พวกคุณมีธุระอะไรกับฉันหรือคะ?” พริบพราวเอ่ยถาม

“พ่อเลี้ยงราชินทร์ต้องการพบคุณครับ”

บทที่ 5

พริบพราวทำหน้างงงวยเล็กน้อย “เขาอยากพบฉันเรื่องอะไรหรือคะ?”

“ผมไม่ทราบครับ แต่คุณต้องไปหาเขา…ตอนนี้เลย” สิ้นเสียงชายคนนั้นเดินมาจับข้อมือของพริบพราวไว้แน่น เธอไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างมาก เธอยังไม่ได้รับคำอธิบายจากปากของเขาคนนั้นเลยแล้วอยู่ๆจะพาตัวเธอไปหาราชินท์เสียแล้วหรือ?

“คุณช่วยบอกฉันก่อนได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น?! ฉันยังไม่เข้าใจอะไรเลย” พริบพราวตะโกน เธอพยายามดิ้นให้ข้อมือของตัวเองหลุดออกจากอีกฝ่าย แต่กลับไม่เป็นผลแต่อย่างใด เขากุมมือของเธอไว้แน่นและดึงเธอไปโดยแรงอันน้อยนิดของตนจนพริบพราวรู้สึกหมดหวัง เธอค่อยๆหยุดนิ่งและปล่อยให้ชายคนนั้นพาเธอไปหาราชินทร์ บ้านของราชินทร์ในปางไม้อยู่แยกจากหมู่บ้านไปเล็กน้อยแต่ยังดูออกว่าเป็นบ้านของคนที่มีฐานะ เธอเดินเข้าบ้านตามชายคนนั้นไปอย่างหวาดกลัว หรือว่าราชินทร์จะเจอพ่อของเธอแล้ว พริบพราวรีบเร่งรวดเข้าบ้านไปหาราชินทร์ทันที บางทีอาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้ เธออาจจะได้พบพ่อของเธอที่ไม่ได้พบหน้าหลายปี แต่สุดท้ายมันเหลือแค่ความว่างเปล่า เธอเห็นเพียงราชินทร์ที่กำลังจุดไฟสูบบุหรี่เงียบๆในห้องคนเดียว เขานั่งรอเธออย่างแน่นิ่ง มีเพียงแค่พริบพราวที่มองหาพ่อของเธออย่างร้อนรน

“คุณดูรีบร้อนนะ พริบพราว” เสียงทุ้มหนักของราชินทร์เอ่ย “คงคิดว่าผมพาพ่อมาเจอคุณสินะ” เขาคาดเดาความรู้สึกของเธอได้ทันที พริบพราวทำได้แค่กลืนน้ำลายลงคออย่างจำใจ “พ่อของฉันอยู่ที่ไหน?”

“น่าเสียดายที่ต้องทำคุณผิดหวังอีกครั้งคุณพริบพราว พ่อของคุณไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก” ราชินทร์พ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างเรียบเฉย เขาชายตามองพริบพราวที่ร้อนรน

“แล้วพ่อของฉันอยู่ที่ไหน?”

“ผมเองก็สงสัยเหมือนกัน หากผมรู้ปานนี้พ่อของคุณคงนั่งอยู่ในห้องนี้แล้ว” พริบพราวห่อตัวอย่างผิดหวัง ราชินทร์รับรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวคนนี้กำลังสิ้นหวังและไร้ที่พึ่ง เขาเขี่ยบุหรี่ในมือของตนอย่างลวกๆก่อนจะทิ้งมันไปอย่างไม่ใยดีและเดินไปหยุดตรงหน้าของพริบพราว มือแข็งหนาของเขาเชยคางของหล่อนขึ้นมามองใบหน้าอีกครั้ง