อุ้มรักพ่อเลี้ยงเถื่อน บทที่ 4
1064 Words
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าพ่อของฉันคะ?” พริบพราวเอ่ยถามเสียงแข็ง ราชินทร์ยกคิ้วสูงก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เขามองหญิงสาวที่ใสซื่อตรงหน้าของตนก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้พริบพราวอีกครั้ง เขาโน้มใบหน้าคมของตนเข้ามาใกล้พริบพราวขึ้นเรื่อยๆจนลมหายใจของเขาสัมผัสกับหูของหล่อน เขากระซิบอย่างแผ่วเบาแต่เด็ดขาดจนพริบพราวรู้สึกสิ้นหวัง
“ตอนนี้คุณไม่ใช่คนที่กำหนดชีวิตของคุณแล้ว ผมต่างหากที่กำหนดชีวิตของคุณ”
ประโยคที่ออกมาจากปากของราชินทร์ยิ่งทำให้พริบพราวรู้สึกสิ้นหวัง เธอนั่งฟุบลงกับพื้นดวยความอ่อนแรง ไม่อยากเชื่อว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเธอได้ จนสุดท้ายน้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้มของเธอ ต่อให้เธอสะกดมันเอาไว้มากขนาดไหนแต่ก็มิอาจหยุดรั้งความเศร้าใจของเธอไว้ได้ ต่อให้ขอร้องเขาขนาดไหน เธอรู้แก่ใจว่ามันไม่วามารถเปลี่ยนจิตใจของเขาได้ ราชิทน์เห็นท่าทางสิ้นหวังของพริบพราวอดสงสารไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถปล่อยเธอไปได้เช่นกัน จักรภพค้างหนี้ของเขาไว้หลายล้านและยังส่งลูกสาวมาเพื่อชดใช้หนี้อีกต่างหาก เขายังไม่อยากเชื่อว่าคนเช่นนี้จะเป็นพ่อคนได้ การที่ให้พริบพราวยอมอุ้มท้องลูกของตนนั้นเพื่อสั่งสอนให้จักรภพเห็นว่าสิ่งที่ตนเองทำต่อเขาเป็นเรื่องที่โหดร้ายและคนที่อยู่ข้างหลังตองมารับผิดชอบความไม่รู้จักรับผิดชอบของเขา ราชินทร์กอดอกของตนไว้ เขาเอียงคอมองพริบพราวก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้หนึ่งอย่าง เขาจะไม่ใช้ไม้แข็งกับเธอ เขาจะทำให้เธอรู้ว่าตนเองไม่ได้อยู่ในฐานะที่เลือกอะไรได้
“คุณอาจจะต้องการเวลาสักพักในการทำใจเรื่องนี้ ผมจะให้คุณไปช่วยคุณดาวเรืองที่เป็นควาญช้างในปางไม้ ไม่ว่าคุณจะอยากไปหรือไม่ไป ผมจะให้คุณไปอยู่ดี” ราชินทร์ยื่นคำขาดกับพริบพราว
เธอครุ่นคิดอยู่สักพัก อย่างน้อยๆเธอก็ไม่ต้องทำอะไรบ้าๆเช่นอุ้มท้องลูกของเขา แล้วทำไมเธอถึงต้องปฏิเสธด้วยหล่ะ? พริบพราวพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นักก่อนที่จะลุกขึ้นยืนมองหน้าของราชินทร์
“คุณต้องสัญญาว่าคุณจะไม่ทำอะไรแม่ของฉันนะคะ” พริบพราวถามย้ำอีกครั้ง
“ผมไม่ใช่คนเช่นนั้นอยู่แล้ว” ราชินทร์เอ่ยก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้พริบพราวมองแผ่นหลังของเขา เธอก้มหน้าลงมองพื้น คิดถึงหน้าของมารดาที่อยู่ที่บ้านอย่างสุดหัวใจ เธอย้อนคิดไปเรื่อยเปื่อยถึงวันวานที่มีกับครอบครัว ใช่…พ่อของเธอนั้นน่ารักกว่าใครไหนๆ เขามักยิ้มแย้มกับปัญหาเสมอมา
บทที่ 4
แต่แล้ววันหนึ่งเขาเปลี่ยนเป็นคนละคน เขาตกงานที่เขาทุ่มเทให้มันมามากกว่า10ปีโดยไม่ทันตั้งตัว จักรภพหันน้าเข้าสู่สิ่งอบายมุขทั้งหลาย สุราและการพนันคือสิ่งที่เขาขาดไม่ได้ ทุกๆวันเขามักจะออกไปเล่นพนันข้างนอกบ้าน เธอนึกว่าหลังจากที่เธอกลับไทยมาเขาจะเลิกเล่นพนันเสียที มันเกินกว่าที่เธอคาดเอาไว้มาก ตลอดทั้งคืนพริบพราวไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย เธอยังหวนนึกถึงเรื่องของวันนี้ว่าเป็นความฝันหรืออย่างไรถึงได้พามาเธอมาจุดนี้ได้ เพียงแค่เธอหลับตาเธอยิ่งนึกถึงใบหน้าของราชินทร์ เขาเด็ดขาดและน่ากลัว เสียงกระซิบของเขาที่บอกกับเธอนั้นยังก้องกังวาลอยู่ในหูของเธอตลอดทั้งคืน
“ผมต่างหากที่กำหนดชีวิตของคุณ” มันอาจจะเป็นจริงอย่างที่เขาว่าก็ได้ แต่เธอจะไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้นเด็ดขาด คนที่จะกำหนดชีวิตของเธอได้มีแค่พริบพราวคนเดียวเท่านั้น เธอนึกถึงเรื่องนี้วนไปวนมาจนเธอพล่อยหลับไป วันรุ่งขึ้น พริบพราวถูกพาตัวไปยังบ้านของดาวเรือง ควาญช้างที่ต้องดูแลเธอที่ปางไม้ ทางเข้าที่พักของดาวเรืองนั้นทุรกันดารและห่างไกลจากในเมืองเหลือเกิน พริบพราวมองดูดอกไม้ใบหญ้าข้างทางด้วยความคิดมากมายในหัว ไม่ว่าจะมองไปทางไหนเธอล้วนไม่มีทางออกให้ตนเองเลย
“ถึงแล้วครับคุณพริบพราว” เสียงเรียกจากชายที่ขับรถมาส่งเธอเรียกเธอไว้ พริบพราวค่อยๆเดินลงจากรถออกมาดูข้างนอก เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่ไม่มีอะไรหวือหวา ผู้คนไม่มากแต่ก็พอดูออกว่าเป็นคนในหมู่บ้านนี้ พวกเขาเดินไปมาทำกิจวัติของตนโดยไม่ได้สนใจพริบพราวเท่าไหร่นัก ชนบทที่ห่างไกล…คงเป็นคำนิยามของสถานที่นี่ได้เป็นอย่างดี เสียงฝีเท้าของหญิงสาวที่ดูอายุมากกว่าพริบพราวเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆก่อนจะกระแฮ่มเรียกเธอเบาๆ
“คุณพริบพราวใช่หรือไม่คะ?” เจ้าของร่างที่เตี้ยกว่าพริบพราว ผิวสีคล้ำเพราะตากแดดมานานกับเสื้อลายดอกสดใสมองมาทางเธอ แววตาของเธอดูเป็นมิตรมากกว่าที่พริบพราวคาดไว้เสียอีก หากให้เธอเดา ผู้หญิงตรงหน้าของเธอคือดาวเรือง ควาญช้างที่เธอต้องมาช่วยงานด้วย
“ใช่ค่ะ คุณคือคุณดาวเรืองใช่ไหมคะ?” พริบพราวเอ่ยถาม อีกฝ่ายพยักหน้ารับทันทีก่อนจะเดินมาช่วยพริบพราวขนข้าวของส่วนตัวของตัวเองลงจากรถ “พ่อเลี้ยงราชินทร์แจ้งกับฉันไว้แล้วว่าให้ช่วยสอนงานคุณพริบพราว ตอนแรกที่ฉันเห็นคุณยอมรับเลยว่าผิดกับที่ฉันคิดเอาไว้มาก”
“แล้วคุณดาวเรืองคิดเกี่ยวกับฉันว่าอย่างไรหรือคะ?” พริบพราวเอ่ยถาม
- Writer
