ตรวนสวาท 8 นมจากเต้า
2289 Words
ตรวนสวาทล่ามรัก 8 นมจากเต้า
อัญชิตาค่อยๆแง้มประตูอย่างเบามือเพราะเธอเกรงว่าหนูน้อยมีอาจะตื่นขึ้นมา
"ตอนที่ฉันไม่อยู่มีอาเป็นไงบ้างจ๊ะมีตื่นมาร้องงอแงบ้างไหม ตัวร้อนอีกหรือเปล่า" เธอเอ่ยถามเคียร่าที่เป็นพี่เลี้ยงและผู้ช่วยเธอในการเลี้ยงมีอา
"ไม่เลยค่ะคุณอัญชัน คุณหนูหลับปุ๋ยเลยค่ะคงเป็นเพราะฤทธิ์ยาด้วยเลยทำให้นอนนานดิฉันคิดว่าคงอีกประมาณสองชั่วโมงหรือมากกว่านั้นคุณหนูถึงจะตื่นเพราะตอนนั้นคงได้เวลาให้นมพอดี"
"อืม...งั้นดีเลยฉันขอตัวไปอาบน้ำสักครูนะก่อนนอนเดี๋ยวจะแวะเข้ามาอีกที"
"ได้ค่ะคุณอัญชัน"
อัญชิตาลุกขึ้นเตรียมที่จะเดินออกจากห้องไปแต่เธอต้องตกใจเมื่อเห็นเฟียร์โรยืนขวางอยู่ที่ประตู
"คุณมาทำไมคะ"
"ฉันจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของฉันเพราะที่นี่คือบ้านของฉัน"
"ค่ะ งั้นเชิญคุณตามสบายแต่กรุณาอย่าเสียงดังนะคะเพราะถ้ายัยหนูตื่นคุณนั่นแหละที่จะต้องเป็นคนช่วยฉันดูแก"
ปัง! เสียงฝ่ามือใหญ่ที่ตบลงบนประตูอย่างแรง มันดังจนทำให้ทารกน้อยมีอาสะดุ้งตื่นขึ้นและร้องเสียงดัง
"กล้าดียังไงถึงมาสั่งฉัน!" ชายหนุ่มตะคอกดังลั่น
"คุณเฟียร์โร! นี่คุณทำอะไรของคุณเดี๋ยวยัยหนูก็ตื่นหรอก"
"แล้วไง?" ไหล่กว้างยักขึ้นมาบ่งบอกได้ว่าเขาไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอบอก อัญชิตาจ้องมองเขาเขม็งรู้สึกโมโหเอามากๆที่เขาตามขึ้นมาก่อกวนเธอถึงในห้องของเด็กเล็ก
"มองอะไร? หน้าฉันเหมือนผัวเธอหรือไง" นี่คือประโยคที่ออกจากปากบุคคลที่เป็นผู้ดีและที่ได้ขึ้นชื่อว่าผู้ที่สืบทอดสายเลือดของคลีโอพัตรา
"คุณ!" อัญชิตาได้แต่กำมือแน่น
"จริงสิ ฉันลืมไปเลยว่าหน้าฉันก็คล้ายๆผัวเธอเหมือนกัน อย่าเผลอเข้าใจผิดล่ะ"
"ไม่แน่นอนค่ะ เพราะคุณแม็กซิโมทั้งจิตใจดีและหล่อกว่าคุณเยอะเลย" เธอสวนกลับไปทันที
เมื่อเสียงพูดคุยเริ่มดังทำให้หนูน้อยมีอารู้สึกตัวและเริ่มร้องออกมา เสียงทารกน้อยมีอาเริ่มดังขึ้นมาเรื่อยๆ จนทำให้อัญชิตาต้องรีบอุ้มเด็กน้อยนั้นขึ้นมาจากที่นอนส่ายไปมาเพื่อให้เด็กน้อยหยุดร้อง
ท่าทางที่อัญชิตากำลังปลอบและกล่อมเด็กนั่นเขาดูยังไงก็ไม่เหมือนแม่ทำกับลูก กิริยาท่าทางการแสดงออกว่ารักเด็กของเธอนั้นไม่เฟคก็จริงอยู่ แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนเป็นแม่อุ้มลูก และอีกอย่างที่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือหน้าตาของทั้งสองก็ไม่เหมือนกันเลย
"ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอไม่ใช่แม่เด็ก" เขาพูดออกมาจงใจให้เธอได้ยิน
"ทะ ทำ ทำไมจะไม่ใช่ ฉันนี่แหละแม่ของมีอา"
"ตรวจดีเอ็นเอหรือยัง"
"ทำไมต้องตรวจคะในเมื่อฉันเป็นคนเบ่งแกออกมาเอง"
"คุณอัญชันไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวเคียร่าดูคุณหนูมีอาให้เอง" เคียร่าที่เห็นเจ้านายทั้งสองยืนเถียงกันอยู่บวกกับเสียงร้องของมีอาเริ่มดังขึ้นจึงได้พูดตัดบทให้ทั้งสองได้สติ
"ไม่ต้อง! เธอออกไปได้แล้ว" เสียงน่าเกรงขามของเฟียร์โรดังขึ้นไล่เคียร่าออกจากห้องไป
"แต่ว่า...."
"เธอจะออกไปดีๆหรือจะออกไปแบบคนตกงานห่ะ" เสียงแข็งกร้าวของเฟียร์โรห์ยังคงพูดออกมาไม่หยุด
"ออกไปก่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวฉันดูเอง" อัญชิตาบอกเคียร่าที่ยืนเก้ๆกังๆที่ไม่รู้จะทำตัวยังไงดี
"ค่ะคุณอัญชัน"
หลังจากที่เคียร่าพี่เลี้ยงของมีอาออกไปจากห้องแล้วอัญชิตาอุ้มหนูน้อยมีอาขึ้นส่ายไปมาเบาๆเพื่อที่จะให้หนูน้อยหลับลงอีกครั้ง แต่ทว่าทารกน้อยก็ยังไม่ยอมหลับและหยุดร้อง ทำให้เฟียร์โรที่ยืนดูอยู่นั้นถึงกับยกยิ้มขึ้นมาด้วยความสะใจ
"โอะ โอ๋...คนเก่งไม่ร้องนะคะ" อัญชิตาพูดกับเด็กน้อยที่ร้องแบบไม่ลืมหูลืมตา
"นี่เธอเป็นแม่ภาษาอะไร ไม่มีปัญญาทำให้ลูกตัวเองหยุดร้องได้หรือไง"
"นี่คุณ!" อัญชิตาถึงกับเหลือกตาใส่เขา
"เธอควรทำให้เด็กหยุดร้องได้แล้วเพราะฉันหนวกหู"
"คุณหนวกหูคุณก็ออกไปสิคะ จะมายืนพล่ามอยู่ทำไม" เธอแหวใส่เขาเช่นกัน
"อ่อ! ลืมไปว่าที่นี่มันบ้านของคุณ คุณจะทำอะไรอยู่ตรงไหนก็ได้ฉันลืมไปจริงๆ" ไม่ทันที่เฟียร์โรจะได้ตอบ อัญชิตาเธอก็พูดดักขึ้นมาทันที
"ก็ดีที่รู้" เขายังคงยืนกอดอกไม่ไปไหน
อัญชิตาวางมีอาลงบนเบาะนอนอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเดินไปชงนมอุ่นๆมาให้ทารกน้อย
"มาม่ะมีอาน้อย มาม่ำๆนมกันนะคะ"
ในขณะที่หญิงสาวอุ้มทารกน้อยและกำลังจะป้อนนมที่เพิ่งชงมาใหม่ๆให้หนูน้อยมีอา เฟียร์โรได้เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับกระชากขวดนมออกจากมือของเธอ
"เธอเป็นแม่ภาษาอะไร"
"คะ?"
"ทำไมต้องเลี้ยงลูกด้วยนมผง" ถึงเขาไม่ได้รักเด็กคนนี้เลยแต่ก็ทนเห็นคนเป็นแม่แท้ๆไม่ยอมให้ลูกกินนมตัวเองไม่ได้ เพราะเขารู้ดีว่านมแม่มันอร่อยแค่ไหน เพราะตัวเขาเองนั้นก็ดื่มนมจากเต้าของแม่อย่างไอซีสจนอายุห้าขวบถึงจะเลิก
"ก็...."
"หึ! ไม่ให้ลูกกินมตัวเองคงกลัวว่ามันจะยานแล้วหาผัวใหม่ไม่ได้นะสินะ"
"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นพูดให้มันดีๆนะคุณเฟียร์โร"
"หรือไม่จริง"
"ไม่จริงค่ะ" หญิงสาวตอบออกมาย่างจริงจังถ้าเธอมีน้ำนมเธอคงให้หนูน้อยมีอากินไปนานแล้ว แต่นี่เธอไม่มี....เพราะเธอไม่ใช่แม่แท้ๆไม่ได้คลอดเจ้าตัวน้อยออกมา
"เธอคงกลัวไอ้ผัวใหม่น่าโง่ของเธอไม่ชอบใจสินะ"
"ไม่ใช่! คุณอย่ามาพูดพล่อยๆนะคุณเฟียร์โร"
"ถ้าไม่ใช่เธอก็ให้ลูกของเธอดูดนมเธอสิ...หรือกลัว..."
"คุณยืนดูอยู่ตรงนี้ฉันจะกล้าเปิดให้ลูกฉันดูดได้ยังไงล่ะคะ" เธอบอกเขา
"ก็แค่นมแม่ลูกอ่อนเธอจะมาอายฉันทำไม และที่สำคัญฉันไม่พิศสวาทแม่ลูกอ่อนอย่างเธอหรอกนะ"
"ฉันก็ไม่ได้คิดว่าคุณจะพิศสวาทฉันหรอกค่ะ แต่ฉันอาย กรุณาออกไปด้วยถ้าคุณจะให้ฉันป้อนนมมีอา"
"ถ้าเธอยังจะชักช้าอยู่แบบนี้ ฉันคงเอาลูกของเธอไปให้คนที่เหมาะสมเลี้ยงดีกว่านะ"
"คุณหมายความว่าไงคะ"
"ก็อย่างที่บอกถ้าแค่นี้เธอเลี้ยงลูกเธอไม่ได้ฉันจะเด็กคนนี้ไปให้คนของฉันที่อียิปต์เลี้ยงเอง"
"ไม่ได้นะคะ คุณจะเอามีอาไปที่อื่นไม่ได้นะ"
"ถ้าไม่ยอม...เธอก็จัดการสิ"
อัญชิตาสูดหายใจเข้าลึกลงปอด เธอพยายามกลั้นความอายทั้งหมดเอาไว้ก่อนจะค่อยๆเปิดเสื้อขึ้นและปลดตะขอบราเซียสีชมพูของตัวเองออกจนหมด
เนื้อก้อนใหญ่ทั้งสองข้างที่มันทั้งขาวทั้งอวบอิ่มเด้งดึ๋งหลุดออกจากเต้าของบราเซียเผยให้เห็นเม็ดถันเม็ดเล็กสีชมพูระเรื่อ และเมื่อมันสัมผัสกับอากาศเย็นภายนอกทำผิวหนังตรงนั้นเริ่มหดเข้าจนเห็นเป็นเม็ดกลมสีชมพูได้ชัดเจน
ภาพที่หญิงสาวโป๊เปลือยในท่อนบนอยู่ตรงหน้าทำให้เฟียร์โรที่กำลังยืนจ้องอยู่นั้นถึงกับสติหลุดไปชั่วครู่ชายหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ไปอย่างลืมตัว
อัญชิตาอุ้มทารกน้อยมีอาขึ้นมาพยายามจับเข้าเต้าเพื่อให้เด็กน้อยได้ดูด เธอคิดว่าหลังจากเด็กน้อยได้ดูดนมจากเต้าแล้วคงจะหยุดร้องเพราะอย่างน้อยก็มีสิ่งที่ล่อให้ดูดไว้ในปากก่อน และคิดว่าเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเด็กน้อยจะหยุดร้องและเฟียร์โรเองก็คงออกไปจากห้องนี้แบบไม่สงสัยอะไร
กลับผิดคาดหนูน้อยมีอาดูดเต้าของเธอก็จริง แต่ทว่ามันไม่มีน้ำนมไหลออกมาทำให้หนูน้อยยิ่งร้องดังกว่าเดิม
แอ้~~~ อุแว้ อุแว้ อุแว้
"ทำไมเด็กถึงยังร้องอีก" เสียงร้องของทารกน้อยทำให้เฟียร์โรตื่นจากภวังค์เบนสายตาออกจากเต้าคู่สวยหันไปมองหน้าเด็กน้อยมีอาที่เอาแต่ร้องแบบไม่ลืมหูลืมตา
"แกคงไม่ชินที่มีคนมายืนมองแบบนี้อ่ะค่ะ"
"ฉันไม่ใช่เด็ก" สายตาคมตวัดมองไปที่ใบหน้าสวย นี่เธอพูดออกมาราวกับว่าเขาเป็นเด็กที่จะหลอกแบบไหนก็ได้
"ก็จริงนี่คะ แกไม่ชินกับเสียงและกลิ่นของคุณ เลยทำให้ร้อง ฉันว่าวันนี้คุณออกไปก่อนนะคะวันหน้าค่อยเข้ามาดูแกอีก ต่อไปแกคงชินเองค่ะ"
"ตลก!"
ครืด ครืด ครืด สมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังขึ้นทำให้เฟียร์โรหยิบอกมันมาดูก่อนจะกดรับสายและเดินออกจากห้องไปทันที
ส่วนอัญชิตาเมื่อลับหลังเฟียร์โรแล้ว เธอได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอกและรีบเอามีอาออกจากเต้า จากนั้นก็จัดการใส่เสื้อของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วรีบเอานมที่ชงไว้ก่อนหน้านั้นมาให้เด็กน้อยได้กิน
"เฮ้อ....โล่งอกไปที มาดื่มนมอุ่นๆกันต่อนะจ๊ะมีอา" อัญชันรีบป้อนนมให้แก่มีอา ส่วนหนูน้อยก็เช่นกันรีบงับเอาจุกนมที่คุ้นเคยก่อนนมที่ชงไว้เกือบเต็มขวดจะหมดไปภายในไม่กี่นาที
ส่วนเฟียร์โรหลังจากที่รับสายที่โทรเข้ามาแล้ว เขาขับรถสปอร์ตคันหรูออกไปจากคฤหาสน์ทันที เสียงเบิ้ลรถบวกกับความแรงของเครื่องยนต์ทำให้เสียงมันดังสนั่นขึ้นมาจนถึงห้องที่อัญชิตาอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะทำให้เธอลุกขึ้นไปแอบมองเขาจากหน้าต่าง ก่อนจะยกยิ้มเมื่อเห็นท้ายรถหรูค่อยๆหายไปเรื่อยๆ
เมื่อหนูน้อยมีอาได้ดื่มนมจนอิ่มและหลับใหลไปในที่สุด และเคียร่าที่เห็นเฟียร์โรออกจากคฤหาสน์ไปแล้วก็กลับขึ้นมาทำหน้าที่ต่อ
ส่วนอัญชิตาจึงโทรไปบอกกับคุณพ่อบ้านเกี่ยวกับอาหารมื้อเย็นของเธอ ว่าวันนี้ไม่เธอขอรับอาหารเย็นทางครัวจะได้ไม่ต้องเตรียมให้ยุ่งยาก
อัญชิตาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนเพื่อจะเตรียมตัวนอนเช่นกันหลังจากที่เธอส่งหนูนอนมีอาเข้านอนเป็นที่เรียบร้อย หญิงสาวไม่ลืมที่จะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเช็คดูแอพพลิเคชั่นต่างๆก่อนจะมาตอบไลน์ของอายูมิที่ถามไถ่เกี่ยวกับมีอาเข้ามาในแต่ละวัน
นอกจากอัญชิตาแล้วก็จะมีฟรานเชสโกลูกน้องคนสนิทของแม็กซิโมและอายูมิเพื่อนของเธออีกคนที่รู้เรื่องเกี่ยวกับความเป็นมาของแม็กซิโมและริกะและรู้ว่าหนูน้อยมีอาเป็นลูกใคร แต่ด้วยตอนนั้นอายูมิไม่ถูกโดนจ้างออกและตรงกับไฟล์ทที่จะต้องบินพอดีจึงทำให้มาไม่ทันริกะคลอดและงานศพของเธอ
อายูมิ : หลานสาวฉันเป็นยังไบ้างอัญชัน
อัญชิตา : มีอาหายไข้แล้ว มีงอแงบ้างในช่วงเย็นตอนนี้หลับปุ๋ยแล้วจ้า
อายูมิ : ได้ยินแบบนี้แล้วก็สบายใจหน่อย อ่อ! ยัยอัญชันสัปดาห์หน้าฉันลาพักร้อนเดี๋ยวฉันไปเยี่ยมแกกับมีอาดีกว่า
อัญชิตา : จริงเหรอ ฉันดีใจที่สุดเลยที่จะได้เจอแกยัยอายูมิ
อายูมิ : งั้นแกต้องเลี้ยงเหล้าฉันและพาฉันไปแดนซ์ เอาผับที่หรูที่สุดในอิตาลีเลยนะ
อัญชิตา : คิก คิก ได้เลยไม่มีปัญหาสำหรับการเลี้ยงเหล้า ขอให้แกมาก่อนเถอะนา แต่เรื่องผับหรูที่สุดในอิตาลีฉันไม่มั่นใจนะเพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนเลย มีแค่ออกไปซื้อของแค่นั้นเอง
อายูมิ : เออว่ะ ฉันลืมไปว่าตอนนี้แกรับบทเป็นคุณแม่ลูกอ่อนแล้วฮ่าๆ
อัญชิตา : ก็ใช่นะสิ เอาเป็นว่าแกต้องมาเยี่ยมหลานให้ได้นะ
อายูมิ : ฉันไปแน่นอนอยู่แล้วไว้เจอกันนะ
อัญชิตา : โอเคจ้า ฉันจะรอ
อายูมิ : งั้นฉันไม่กวนแล้วนะคุณแม่ไว้พรุ่งนี้ไลน์หาอีกนะ
อัญชิตา : จ้า คิดถึงนะ บาย...
อายูมิ : คิดถึงเหมือนกัน บาย....
- Writer
