กองปราบ
“ปราบ?” แม่เรียกผมขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เป็นคำถาม ถึงตอนนี้แล้วพ่อและแม่คงรู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้ของผมกับใยบัวแล้วสินะ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ผมตอบกลับปัดๆ ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วจะมีก็ตาม
“ไปคุยกับแม่หน่อย” แม่พูดขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
“เดี๋ยวมา” ผมหันไปบอกชะเอมก่อนจะลุกตามคุณแม่ไปยังห้องหนังสือของบ้าน
“มันหมายความว่ายังไงบอกแม่มา” แม่ถามขึ้นทันทีโดยไม่อ้อมค้อม
“.....” ผมไม่รู้จะบอกอะไรกับแม่เหมือนกัน เพราะตอนนี้ตัวผมเองก็ตอบตัวเองไม่ได้
“ปราบ!” แม่เรียกผมขึ้นเสียงแข็งเมื่อไม่ได้คำตอบ
“ผม สับสนครับ” ผมตัดสินใจพูดขึ้นตรงๆตามความคิดตัวเอง
ใช่ ผมสับสน สับสนว่าตกลงผมต้องการอะไรกันแน่ มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวกับคำตอบนี้ แต่ถ้าใครไม่เป็นผมก็คงไม่เข้าใจ ตอนแรกผมยังไม่มั่นใจกับความรู้สึกตัวเองว่าถึงขั้นรักใยบัวหรือยัง ผมเลยขอเวลาเธอเพื่อให้มั่นใจกับความรู้สึกก่อนจะพูดมันออกไป แล้
