คนทั้งสามใช้เวลาอยู่ร้านชุดวิวาห์เกือบชั่วโมง ออกนอกสถานที่เพื่อถ่ายรูปพรีเวดดิ้งอีกชั่วโมงครึ่ง รัญชิดาต้องยืนมองว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวที่อยู่ในชุดวิวาห์ที่แสนหรูหราและดูดีบนไม้แขวน แสดงความรักกันหวานชื่นให้กลับตากล้องที่กำลังกดชัตเตอร์รัว ๆ กว่าจะเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างก็ปาเข้าไปแล้วเกือบบ่าย 3 โมง
“เธอกลับเองนะ พอดีฉันต้องไปส่งขวัญที่บ้าน” เสียงทุ้มเอ่ยบอก เมื่อเดินกลับมาเกือบจะถึงรถแล้วด้วยซ้ำ
ธนบัตรสีเทาในมือถูกยื่นส่งให้ตรงหน้า รัญชิดาจ้องมองพร้อมกับเมินหน้าหนี
“ไม่ใช่ค่าตัว ไม่ต้องมองเมินขนาดนั้น ฉันแค่จะจ่ายค่ารถให้ อย่าทำเป็นเล่นตัวได้ปะน่ารำคาญ” ไม่พูดเปล่าแต่สีหน้าเขาแสดงออกว่ารำคาญเธอมาก
“รัญมีค่าแท็กซี่ค่ะ คุณเก็บไว้เถอะ”
ไม่ทันที่จะได้พูดคุยอะไรกันต่อ ขวัญชนกก็เดินเข้ามาสมทบกับคนทั้งคู่ เธอเกาะเกี่ยวแขนของปัณณวิชญ์เอาไว้ แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเช่นเคย
“คุยอะไรกันอยู่
