Dear Darla

Chapter 4

William

I did not expect it. Kaya pala hindi na siya tumatawag dahil pumunta siya dito sa Pilipinas.

It's like a dream for me. Parang nakalutang ako sa alapaap ng mga oras na iyon. Ni hindi ko na maalala kung paano ako nakauwi at kung ano ang aking mukha habang kinakausap niya.

There's three things paste in my mind. He's hot, handsome and serious all damn time.

"So, nagkakilala na pala kayo ni William?" mommy asked. I'm still lying in my bed,thinking what really happened yesterday.

Hindi ako makapaniwala na nahawakan at nayakap ko ang dating sa sulat at tawag ko lang nakakausap. At hindi rin ako makapaniwala na...nagmukha akong bangag dahil sa presensya niya!

"Yup," umayos ako ng upo at tinitigan si mommy. I know she's not okay. Baka nameet niya na iyong anak ni daddy sa ibang babae kahapon.

Bakit kailangan pang tumapak ng babaeng iyon dito sa pamamahay namin? For what? Para pag nagkataon ay unti unti na niyang aagawin ang dapat ay amin?

"That's good. Alam ko ang surprise niya sayo. Mayroon palang Gala for businessman this coming saturday. Isasama ka namin ng daddy mo. Pero bukas..." she sigh. "We're going abroad," hinimas niya ang buhok ko.

I rolled my eyes,"Mom...are you really happy with dad?"

Her eyes widened.

"Mom..."

"Mahal ko ang daddy mo Darl.." parang nilulukumos ang puso ko, "N-Nagkamali lang siya."

Umiwas ako. Bakit? Bakit kailangang magpaka martyr ng isang babae para sa lalaki? Kung ako lolokohin ng minamahal ko...hindi ko iintindihin ang aking pusong pighati. Ang isang tulad ko ay hindi sinasaktan.

"Mom, kung isa siyang ama at mahal ka niya hindi siya gagawa ng mali. Mommy no matter what happens..sayo ako sasama."

***

Kahit gaano kapa kayaman kung ang pamilya mo mismo ay may mali...parang walang kwenta narin ito lahat.

There's no happiness for me at all.

"Darl, mayroon tayong group work! Sa bahay nalang namin? Cool ka ba?" Krizzia Amber asked me.

Oo nga pala. Muntikan ko nang makalimutan.

"Sure!"

"Alright! Just give me your number so I can call you anytime," she handed me her phone.

Binigay ko ang cellphone number ko s kanya. Nag aayos narin ako ng aking mga gamot para makapaglunch na ako.

Ganon parin. Wala akong masyadong kaibigan pero maraming nakakaalam ng pangalan ko dito. Ni hindi ko naman sila kilala.

Ewan. Hindi ko feel na kausapin o anuman si William. It's uncomfortable. Nang makita kong ganong siyang klaseng lalaki parang....parang kakaiba.

Inayos ko ng mabuti ang aking buhok at lumabas ng classroom. Napapikit ako ng may mabangga.

"H-Hi," bumungad sakin ang natatarantang si Carla.

My forehead creased. "Don't block my way.."

Sa gilid sana ako dadaan ng humarang na naman siya. Like...fuck?

"Uhm..pwede ba tayong mag usap? Siguro alam mo na?" mahinang tanong niya. Maraming napapatingin sa amin.

Why she's whispering?

"Tone high your voice. I can't hear you. Alam ang ano?"

Napalunok siya.

"Gosh," I licked my lips and crossed my arms. " I wasted my five minutes for my lunch just for you. Come on, ba't ka nahihiya?"

I rolled my eyes at umiwas para makadaan.

"Darla! S-Sana maging mabuti tayong magkaibigan. G-Gusto kitang makilala ng husto."

"Sure. No problem step sister.." I smiled at her. I'm pretty sure narinig iyon ng iilan.

Nanggagalaiti ako habang palabas ng school. Nakakainis! Pag nagkataon...aalis ako sa school na ito!

Nang makalabas sa gate ay hindi ko nakita ang aming sasakyan. Kinuha ko agad ang aking cellphone para tumawag kung nasaan ang aking driver nang may nauna nang makatawag sa akin.

Dumagundong ang puso ko ng sobra. Tumaas ang kilay ko at sinagot iyon.

"Hello?"

"Pinauwi ko ang driver mo. I'm just right in front of you.."

Huminga ako ng malalim para maging maayos ang pagpintig ng aking puso.

Nakita ko nga. Isang puting Mazda ang nasa aking harapan. Bumaba ang bintana nun at nakita ko siya.

"I already told your parents." dagdag niya.

"Alright."

Nagsimula akong lumakad papunta sa kanya. Inayos ko ang buhok nang makaupo sa loob. Kahit sa sobrang lakas ng pintig ng puso ko nakuha ko paring maging istrikta ang mukha.

"Hmm..you don't miss me?" he asked cassually.

Ewan ko. Kahit sa sulat kami at tawag mas matagal na nag uusap sa personal naman ay kumportable siyang kausapin ako.

"Why do I have to miss you?"

Kinagat niya ang labi at inistart ang sasakyan.

"Damn," napamura nalang siya at tinahak na namin ang restautan na gusto ko.

***

Titig na titig siya sa akin habang pumipili ako ng aking gustong kainin.

"Baka matunaw ako?"

Tumawa siya at umiling. "You don't really remember me,"he concluded.

Tumango ako dahil hindi ko nga siya matandaan. Mommy told me, na nakapunta na kami noon sa bahay nila. Minsan na akong nakausap ni William at hindi ko iyon maintindihan. But after that..his parents died.

Umiling ako at sinabi na ang mga gusto ko for lunch.

"I'm too young to recognize you."

"Hmm," he nodded. "I'll stay here for good."

"That's good to hear."

Kahit kumakain kami ay panay parin ang kanyang tingin sa akin.

Biniba ko ang tinidor at pinunasan ng table napkin ang aking bibig.

"So, how's work?"

"You're really so serious unlike those fourteen years old girls," imbes ay sagot niya.

Mali ba ang mga sinabi ko? Ano ba dapat ang isang fourteen yeara old na tulad ko?

"Why? Hindi mo ba ako kayang antayin? You said you like me.." tumaas ang aking kilay sa kanya.

Huminga siya ng malalim, "Yes. Damn, I look lika a craddle snatcher.." He mumbled.

Ngumisi ako at kinain ang streak sa aking pinggan.

"Fetch me everyday. Libre mo'ko lunch palagi."

Ngumisi siya. "Of course. My Darla's wants, My Darla gets.."

"Good.."

***

I expect that it was a good day for me not until I came home just to know na nandoon sa bahay si Carla.

I dropped my bag sa sofa.

"What are you doing here?" I almost shouted. Nailapag ni Carla ang magazine sa mesa at nginitian ako.

"Oh. You're here na. Sorry pinakealaman ko yung pj's mo."

Mas lalong kumulo ang dugo ko nang makita ang mga damit ko na suot niya.

"What the hell?"