"ทำไมถึงมาโดยที่ไม่บอกกันก่อนแล้วพ่อรู้ไหม"
"พ่อรู้แล้วค่ะแต่มะปรางมาเซอร์ไพรส์พี่โลกันตร์ไงคะไม่ชอบเหรอ..."
สาวสวยเปลี่ยนเป้าเดินตรงดิ่งไปยืนหยุดตรงหน้าของโลกันตร์เธอเกยคางแหลมไว้ที่แผงอกแกร่งพร้อมกับเงยหน้าขึ้น ร่างทั้งสองคนแนบชิดแทบจะสิง
"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ" ผมจับมะปรางให้ถอยห่างหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาไอ้พายุทันที "มารับน้ำผึ้งไปส่งบ้านหน่อยฉันติดธุระ"
ตอนนี้สถานการณ์เริ่มตึงเครียดท่าทางของโลกันตร์เปลี่ยนไปเขาวางโทรศัพท์มือถือลงจากนั้นเดินมาใกล้มะปรางใช้มือหนาลูบผมประบ่าของเธอเพื่อพูดบางอย่าง
"คิดถึงจัง"
"คิดถึงพี่โลกันตร์เหมือนกันค่ะ คืนนี้เราคงได้อยู่ด้วยกันว่าแต่...วันนี้อยากให้มะปรางใส่ชุดสีอะไรดีสีแดงที่พี่ชอบดีไหมคะ"
"อืม ตามใจสิ"
เพียงไม่กี่นาทีรถเก๋งคันหนึ่งก็แล่นมาจอดด้านหน้าประตู พายุมารอรับน้ำผึ้งอยู่
"ไปซะ" ผมเอ่ยสั่งน้ำผึ้งแต่มะปรางพูดแทรกขึ้นมา "แล้วทำไมพี
