ความวุ่นวายในวังหลวงสงบลง พร้อมกับร่างไร้วิญญาณของซ่งหราน รวมถึงเหล่าราชวงศ์ที่ถูกจัดการมิต่างจากคราที่บรรพบุรุษของพวกเขาเคยกระทำ การลงมือล้วนแต่เกิดจากความแค้นที่สะสม ของลูกหลานขุนนางในอดีตที่อยู่ในชุดมังกรดำ
แต่ก็ใช่ว่าจะไร้เมตตาปราณีจนเด็กและสตรีมิเว้น แต่ทุกคนก็ยังต้องได้รับโทษทัณฑ์ตามสมควร นั่นคือการเนรเทศให้ไปอยู่ที่เกาะปลูกบ้านเรือนอยู่กันเอง นั้นคือความเมตตาที่ไป่จวินให้ได้ ส่วนข้าราชบริพารที่รับใช่ก็ถูกเนรเทศมิต่างกัน เพราะมิอาจรับรองได้ว่าเป็นคนของผู้ใด
“ตามหาหรานจวิ้นพบหรือไม่” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อข้ามพ้นคืนมาแล้ว แต่เขาก็ยังมิได้หลับตาลงเลย เพราะอยากจัดการกับศัตรูหมายเลขหนึ่งเสียก่อน ทั้งยังห่วงคนตัวเล็กที่เดินทางออกจากเมืองตั้งแต่เมื่อคืนอีก แม้เขาจะสั่งคนติมตามไปมากกว่าเดิม แต่อย่างไรก็ยังกังวลอยู่ดี เพราะยังจับตัวหรานจวิ้นมิได้
“คนของเราเฝ้าทุกประตูเมือง แต่มิเห็นอ๋องหรา
