ลุ่มหลงรักนายวิศวะเจ้าเล่ห์ (พระพายxโซดา)

บทที่1 "เจรจา"

@มหาวิทยาลัย

หนึ่งวันต่อมา...

สวัสดี...ผมพระพาย...พระพายเพื่อนสนิทของไอ้พวกไคโร นักรบ มาร์ติน แล้วก็เป็นญาติสายตรงของไอ้ไทเกอร์ด้วย

ดูเหมือนตอนนี้จะถึงตาผมที่จะได้ดำเนินเรื่องของตัวเองบ้างแล้ว ครับตอนนี้ผมเป็นพระเอกของเรื่องนี้ ส่วนนางเอกผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใครเพราะตอนนี้ผมโสด โสดสนิทชนิดที่ว่าไม่มีสาวๆ คนไหนอยู่ในสต๊อกเลย ทั้งที่เมื่อก่อนผมเป็นพวกมีสาวเยอะมาก คุยไปเรื่อย คุยหมดไม่สนลูกหลานใครแต่พอผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อใบเฟิร์นผมก็ทิ้งสาวๆ พวกนั้นไปหมดเลยเพื่อมาคุยกับเธอคนเดียว ทำความรู้จักกับเธอคนเดียว

แต่นั่นแหละครับ...สุดท้ายผมกับเธอก็ไปไม่รอดว่ะ ผมกับใบเฟิร์นเลิกติดต่อกันหลังจากที่เธอเป็นฝ่ายขอยุติความสัมพันธ์กับผม เหตุผลเพราะเราไปด้วยกันไม่ได้ ตอนนี้ผมก็เลยโสด โสดแบบโคตรเหงาเลย บางวันผมเหงามากจนต้องไปนั่งที่ผับของไอ้นักรบมันทุกคืน เพื่อดื่มเหล้าแล้วนั่งซึมอยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมง

ครับและเพราะแบบนั้นเมื่อคืนไอ้พวกเหี้ยนั่นถึงได้หาเรื่องให้ผมทำด้วยการสั่งผมให้ไปทำกิจกรรมของคณะกับน้องรหัสตัวเองบนดอย

โคตรเหี้ย! ผมบอกเลยว่าไอ้พวกเหี้ยนั่นมันตั้งใจจะแกล้งผมชัดๆ เพราะอะไรนะเหรอ...

ตุบ!

"อ๊ะ! เดินประสาอะไรเนี่ย ลืมพกตามาเรียนหรือไง!" หึ เอ่ยถึงยังไม่ทันจบผมก็เจอละ ใช่ครับเสียงนี้แหละ...ชัดเจนแบบไม่ต้องหมุนเสาเลยละ

หลังจากที่ผมลงจากรถมาเมื่อกี้ ผมก็รีบดิ่งเดินตรงเข้ามาในคณะแล้วเดินต่อไปยังสถานที่ที่คิดว่ายัยน้องรหัสของผมมันจะหมกตัวอยู่แถวนั้น และเมื่อกี้จังหวะที่ผมกำลังเลี้ยวตรงหัวมุมเสา โซดาก็เดินออกมาจากห้องชนผมพอดี และนั่นคือประโยคแรกที่ออกจากปากของเธอตอนชนผมเมื่อกี้

เป็นไง น้องรหัสผมมันห้าวมันปากดีใช้ได้เลยใช่ไหมล่ะ เพราะแบบนี้ไง วันนี้ผมเลยต้องรีบมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อมาคุยเรื่องไปทำกิจกรรมกับเธอ ให้เธอถอนตัวออกไป

ก็ดูปากแม่งเอาก่อนเถอะครับ ปากคอเราะรายขนาดนั้นผมไปทำกิจกรรมกับแม่งคงได้อกแตกตายกันก่อนอะ

คือผมจะบอกว่าโซดาสวยนะ เป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ คนหนึ่งเลยละ ตัวเล็กตัวเท่าหน้าอกผม ผมสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปด โซดาน่าจะสูงประมาณร้อยหกสิบปลายๆ มั้ง หุ่นนาฬิกา ผิวขาวมาก ตากลมโตมีเสน่ห์แบบดูดุเฉียวๆ นิดหน่อย ปากนิดจมูกหน่อย ผมสีน้ำตาลคาราเมล รวมๆ แล้วคือเป็นผู้หญิงที่สวยน่ารักคนหนึ่งเลย แต่แม่งติดอยู่อย่างเดียวนี่แหละ แม่งปากดีกับผมเหลือเกิน

ตั้งแต่ได้เป็นพี่รหัสน้องรหัสกันมา เจอกันไม่บ่อยหรอก บ่อยสุดก็ช่วงรับน้องปีหนึ่งที่ปีสองอย่างพวกโซดาต้องเข้ามาช่วยปีสามอย่างพวกผม ช่วงนั้นเจอกันบ่อยมาก ก็เลยได้คุยได้กัดกันพอประมาณแต่ตอนนั้นผมกำลังคุยกับใบเฟิร์นไง โซดารู้คนทั้งมหาวิทยาลัยรู้เธอเลยไม่ค่อยกล้าจะสนิทกับผมมากเกินไปเพราะเธอบอกว่ากลัวคนมองว่าตัวเองจะเป็นมือที่สามของผมกับใบเฟิร์น

แต่ตอนนี้ผมโสดแล้ว เหอะพูดถึงตรงนี้ทีไรแม่งเศร้าว่ะ ไม่ใช่เพราะอะไรเลยนะ ผมเหงา เหงาเหี้ยๆ อะแต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ กลับมาที่ผู้หญิงที่กำลังจ้องหน้าผมตาดุตอนนี้ดีกว่า คือนั่นแหละ ผมจะไม่ยอมไปทำกิจกรรมกับผู้หญิงปากร้ายแบบนี้เด็ดขาด

"โทษที ฉันไม่เห็น"

"เหอะ นึกว่าใครที่แท้ก็พี่รหัสตัวดีนี่เอง" พี่รหัสตัวดี? อ่า~ ดูยัยจองหองนี่แม่งเรียกผมสิวะ นี่ผมเป็นรุ่นพี่นะเว้ย แถมยังเป็นพี่ว้ากอีกด้วยช่วยเกรงใจตำแหน่งผมหน่อยก็ได้ครับ

"ปากเธอนี่ดีจริงๆ เลยนะ"

"แน่นอนสิ หน้าตาดี ปากก็ต้องดีเป็นธรรมดา" โซดาตอบผมที่กำลังจ้องเธอจบก็ยกยิ้มมุมปากให้ผมหนึ่งที ก่อนที่จะปรับสีหน้าแล้วยกมือกอดอกทำเหมือนมีเรื่องจะคุยกับผมต่อ "พี่มาก็ดีแล้ว โซกำลังจะไปหาพี่คุยเรื่องที่พี่นักรบสั่งให้เราไปทำกิจกรรมด้วยกันพอดีเลย คือโซไม่สบายใจและไม่สะดวกใจจะไปกับพี่อะ เพราะฉะนั้นแล้วพี่พาตัวเองไปถอนตัวกับพี่นักรบซะ!"

เหอะ! เหอะ! ดูยัยเด็กบ้านี่พูดกับผมสิวะ ให้ผมไปถอนตัวเหรอว่ะ ตัวเองไปถอนตัวไม่ง่ายกว่าหรือไง แล้วเมื่อกี้แม่งก็ปากดีบอกว่าไม่สะดวกใจจะไปกับผม ทำอย่างกับผมสะดวกใจจะไปกับตัวเองมากเลยมั้ง

ผมก็ไม่สะดวกใจเหมือนกันแหละวะ!

"คนที่ต้องถอนตัวออกไปคือเธอต่างหาก" โซดาที่ตัวเล็กกว่าผมแหงนหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผมทันทีที่ผมพูดจบ ก่อนที่สายตานิ่งๆ ดุๆ ของเธอจะจ้องผมนิ่งๆ แล้วพูดออกมาว่า...

"หึ พี่ต่างหากที่ต้องถอนตัวออกไป" ดื้อด้านว่ะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นคำสั่งไอ้ไคนะ ผมรีบไปถอนตัวโดยที่ไม่ต้องมาเจอยัยนี้ให้เสียสายตาเล่นแบบนี้หรอก แต่เพราะไอ้ไคเป็นคนสั่งไง

ผมบอกเลย ไอ้ประธานอย่างไอ้นักรบอะผมคุยกับมันได้สบายๆ อยู่แล้ว แต่ไอ้รองประธานที่เป็นถึงลูกเจ้าของมหาวิทยาลัยแถมยังเป็นมาเฟียเนี่ย คิดว่าผมจะกล้าขัดคำสั่งมันไหม แค่จ้องตาผมนิ่งๆ ความเย็นยะเยือกจากสายตามันก็ทำเอาผมหนาวแล้ว

เฮ้อ เหนื่อยใจฉิบหาย

"ได้ ถ้าอยากให้ฉันถอนตัว งั้นเธอก็ไปคุยกับไอ้ไคเองละกัน"

"เดี๋ยว โซไม่คุยกับพี่ไค" หึ ถ้ากล้าไปคุยสิแปลก ไอ้ไคมันเย็นชาจนน้องๆ กลัวมันขนาดนั้นมีคนกล้าสิแปลก

"เธอไม่คุย ฉันก็ไม่คุย" ผมตอบโซดาไปด้วยท่าทางเล่นหูเล่นตาอย่างนึกสนุกกับท่าทางและสีหน้าของเธอที่ดูเจื่อนลงกว่าตอนแรกที่จองหองกับผมก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด

ก็นะ...ระดับไอ้ไครองเฮดว้ากที่ขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชาและกุมอำนาจมืดในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ไม่สลดสิแปลก

"ไม่ได้พี่ต้องไปคุย พี่ต้องไปถอนตัว" ดื้อว่ะ ดื้อฉิบหาย

"ฟังนะ ถ้าฉันถอนตัวได้ ฉันไม่เสียเวลามายืนจ้องตาเล่นกับเธอแบบนี้หรอก" ผมเอามือทั้งสองข้างล้วงลงในกระเป๋ากางเกงแล้วยืนตอบโซดาสีหน้าราบเรียบก่อนจะจ้องดวงตามีเสน่ห์ของเธอในเวลาต่อมา จนคนถูกจ้องอย่างโซดาต้องรีบเบือนสายตาไปทางอื่นแทน...

"ก็ได้ พี่ไม่ถอนงั้นก็ไม่ต้องถอน เพราะโซก็ไม่ถอนตัวเด็ดขาดเหมือนกัน กิจกรรมนี้โซอยากไป" โซดาเรียกสายตากลับมาจ้องตาผมอีกครั้งหลังจากเบือนหนีไปก่อนหน้านี้พร้อมกับพูดประโยคสำคัญด้วยน้ำเสียงและแววตาที่หนักแน่นกับผมในเวลาต่อมา

หึ สมกับเป็นเด็กเอากิจกรรมจริงๆ ดื้อดึงจะไปให้ได้เลยเว้ย!

"อืม ถ้าเธอไม่ยอมถอนตัวออกงั้นก็ไปแม่งด้วยกันนี่แหละ" ในเมื่อถอนตัวไม่ได้และโซดาก็ไม่อยากถอนตัวออกงั้นก็ไปทำกิจกรรมแม่งด้วยกันนี่แหละ จะได้จบๆ ไป

เพราะผมเองก็ไม่สามารถที่จะไปพูดว่าขอถอนตัวได้เหมือนกันเนื่องจากผมถูกตัดสินให้ไม่ให้ถอนตัวออกตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว งั้นก็ไปทำด้วยกันนี่แหละ ถึงโซดาแม่งจะทำตัวดุ จริงจัง โหดเล็กน้อย ปากร้ายอันดับหนึ่ง ขี้วีนบ้าง แต่วันที่ไปทำกิจกรรมคงไม่แดกหัวผมลงท้องหรอกมั้ง