ลุ่มหลงรักนายวิศวะเจ้าเล่ห์ (พระพายxโซดา)

บทที่ 19 "เปิดใจ" nc

“ถ้าเธอยังไม่ยอมเปิดใจ หลังกินข้าวเสร็จพี่จะเปิดขาเธอ”

พรึบ!

สิ้นเสียงทุ้มลึกกระชากหัวใจให้เต้นแรงจนท้องน้อยออกอาการวูบวาบเหมือนมีผีเสื้อนับพันตัวบินวนอยู่นั้น คนที่ทำให้โซดาเป็นเช่นนั้นก็ถอยกลับไปนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง ก่อนจะฉีกยิ้มบางๆ พร้อมแววตาเจ้าเล่ห์มองตรงไปยังคนตัวเล็กข้างหน้าที่กำลังนั่งแก้มแดงอยู่อย่างนั้น

โซดานั่งเงียบ เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้า เพราะประโยคคำพูดเมื่อกี้มันยังทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวไม่หาย

ให้ตายเถอะ เธอไม่คิดว่าตัวเองจะอ่อนหัดขนาดนี้ แค่เขาพูดประโยคบ้าๆ พวกนั้น เธอก็แทบนั่งทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ตรงไหน รู้สึกเกะกะไปหมด

“ใจเย็นๆ ที่รัก พี่แค่ซ้อมพูดเฉยๆ เผื่อนั่งกินข้าวด้วยกันรอบหน้าจะได้พูดจริงๆ”

เหอะ! ให้ตายเถอะ นี่เขาแกล้งเธอเหรอเนี่ย

"ดูเหมือนปากพี่จะว่างมากเลยนะ งั้นก็รีบกินรีบกลับไปได้แล้ว" สิ้นเสียงประโยคคำพูดด้วยน้ำเสียงขึงขังหลังจากที่รู้ตัวว่าโดนแกล้งเอ่ยไล่ให้กลับบ้าน คนถูกไล่อย่างพระพายก็ฉีกยิ้มบางๆ ด้วยความนึกเอ็นดูโซดาอีกครั้ง

หึ น่ารักแบบไร้เดียงสาแบบนี้ใช่ไหม ถึงได้ทำให้เขาอยากได้คนตรงหน้าขนาดนี้ บทจะดุก็ดุได้อย่างน่ากลัวจนเขาที่เป็นผู้ชายยังนึกกลัวจนหัวหด แต่พอบทจะน่ารักน่าเอ็นดูอย่างตอนนี้ คนตรงหน้าก็ทำให้เขารู้สึกตกหลุมรักแล้วตกหลุมรักอีก...

.

.

.

หลายนาทีต่อมา...

หลังจากที่ผ่านช่วงเวลานั่งทานข้าวด้วยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พระพายก็เป็นคนอาสาเก็บทุกอย่างบนโต๊ะอาหารนำไปจัดการเอง โดยที่ไม่ยอมให้เจ้าของห้องอย่างโซดาได้แตะต้องแม้แต่ชิ้นเดียว ทั้งจานชามแก้ว เขาเป็นคนล้างทำความสะอาดทั้งหมด ก่อนจะเดินออกไปหาเจ้าของห้องที่กำลังดูซีรี่ย์อยู่ข้างนอกตรงห้องโถงในเวลาต่อมา

"ข้างนอกฝนตกหนักเลยอะ..." ทันทีที่คนตัวสูงเดินออกมาข้างนอกตรงที่เธอนั่งอยู่พร้อมกับโน้มตัวลงหยิบกุญแจรถขึ้นไป เธอที่เห็นว่าข้างนอกฝนตกหนักแถมลมยังกระโชกแรงอีก จึงเอ่ยบอกคนตัวสูงออกไปทั้งๆ ที่ไม่ได้หันไปสบตาตรงๆ อย่างที่ควรจะเป็น

ขณะเดียวกันพระพายที่ได้ยินโซดาพูดอย่างนั้น เขาก็ชะงักนิ่งคิดตามคำพูดนั้นอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามกลับไปว่า...

"เธอจะให้พี่ค้างที่นี่ เหรอ?"

"โซแค่เห็นว่าข้างนอกฝนมันตกหนัก กลัวรถติดกว่าพี่จะกลับไปถึงคอนโดอาจจะดึกซะก่อน แล้วไหนพรุ่งนี้จะต้องตื่นเช้ามารับโซไปเรียนอีก"

"โอเค งั้นพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนเพราะตอนนี้เหนียวตัวมากเลย" เมื่อเจ้าของห้องเขาอนุญาตให้เขาได้ค้างคืนที่นี่ เขาก็จะไม่ปฏิเสธน้ำใจอันสวยงามของเธอ เพราะตอนที่มองเลยไปที่กระจกสูงตรงหน้าตัวเองแล้ว ก็เห็นฟ้ามืดขรึมพร้อมกับเม็ดฝนมหาศาลที่โปรยลงมาอย่างหนักจริง ถ้าขืนเขาขับรถฝ่าฝนตกหนักขนาดนั้นกว่าจะถึงคอนโดก็น่าจะเป็นชั่วโมงเพราะขับรถยากและบนท้องถนนก็น่าจะรถติดใช้ได้ด้วย

เพราะฉะนั้นการค้างคืนที่นี่ก็คือทางออกที่ดีสุด!

"อืม ผ้าขนหนูผืนใหม่อยู่ในตู้อะพี่หยิบใช้ได้เลย"

"ครับ" พระพายตอบครับกลับไปสั้นๆ จบ ก็พาร่างสูงของตัวเองเดินตรงไปทางห้องนอนของโซดาทันที ถึงห้องน้ำปุ๊บเขาก็ไม่รอช้าที่จะรีบอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นทันที ใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำเสร็จ

แต่ให้ตายเถอะ เขาลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนเพราะกระเป๋าอยู่ในรถข้างล่าง จะใส่ชุดเดิมเขาก็ไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด เพราะตั้งแต่เด็กจนโตถ้าเขาได้อาบน้ำแล้วเขาจะไม่กลับไปใส่ชุดเดิมซ้ำเด็ดขาด

ตอนนี้เขาเลยเลือกอะไรไม่ได้นอกจาก...

"เธอมีเสื้อยืดตัวใหญ่ให้พี่ใส่ไหม" ใช่ เขาก็เลยจำเป็นต้องพาร่างกายอันสมบูรณ์แบบของตัวเองที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ หัวยังฟูและยังนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวอย่างหมิ่นเหม่เดินออกไปถามเจ้าของห้องที่นั่งอยู่บนโซหากลางห้องโถงแทน

ซึ่งทันทีที่โซดาได้ยินเสียงทุ้มเปล่งเสียงถามอยู่ไกลๆ จากประตูหน้าห้อง เธอเลยหันขวับเตรียมจะตอบคำถามแต่พอเห็นร่างกายส่วนบนของพระพายเปลือยแบบนั้นแล้ว เธอก็รีบเอามือปิดตาทันที

"พี่พระพาย! พี่ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย เดินออกมาแบบนั้นได้ไงพี่ไม่อายหรือไง"

"ก็อายนิดหน่อย แต่มันจำเป็นนี่ ถ้าเธอไม่อยากทนเห็นร่างกายพี่โป๊แบบนี้ เธอก็รีบลุกมาหาเสื้อให้พี่ใส่ก่อน"

"อืม เดี๋ยวไปหามาให้" โซดาตอบเสียงอ้อมแอ้มในลำคอก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปทางห้องนอนทั้งๆ ที่ยังใช้มือปิดตาอยู่เหมือนเดิม ส่วนคนที่ยังไม่มีเสื้อใส่เห็นเจ้าของห้องเดินเข้าไปแล้ว เขาก็รีบเดินตามหลังต้อยๆ เข้าไปด้วย

"ตัวนี้ใหญ่สุดแล้ว พี่น่าจะใส่ได้" หลังจากที่ยืนหาเสื้อนานนับนาทีให้คนตัวสูงด้านหลัง โซดาก็เจอเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่สุดในตู้พอดีจึงยื่นให้พระพายที่ยืนอยู่ด้านหลังรับไว้ ก่อนจะหันไปคุ้ยหากางเกงที่เคยซื้อเพื่อจะเอาไปฝากพี่ชายตอนกลับมาจากเที่ยวต่างประเทศต่อ

"ส่วนนี่กางเกง พี่ใส่ได้แน่นอน"

"พี่ใส่ได้แน่นอนนี่เป็นของใครหรือเปล่า ทำไมเธอถึงมีกางเกงวอร์มของผู้ชายอยู่ในห้องด้วย" พระพายหรี่ตาจับผิดโซดาขณะที่มือก็รับกางเกงวอร์มสีเทามาสวมใส่ให้เรียบร้อยไปด้วย ก่อนที่จะขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล็กตรงหน้าในเวลาต่อมา ทำเอาโซดาที่ไม่ได้เตรียมใจจะเจอเหตุการณ์นี้ต้องค่อยๆ ขยับถอยหลังอย่างช้าๆ จนสุดท้ายแผ่นหลังเปราะบางก็ชนเข้ากับตู้เสื้อผ้าด้านหลังตัวเองในสุด

"พี่จะทำอะไรอะ"

"ทำอะไรดี" ปากว่าแต่มือกลับขยับไปสัมผัสกลีบปากอวบอิ่มเบาๆ ขณะที่สายตามเต็มไปด้วยเสน่หาก็จับจ้องดวงตาสวยที่เต็มไปด้วยความสงสัยไปด้วย ริมฝีปากน่าจูบที่ก่อนหน้านี้เขาได้ทำการแตะสัมผัสไปเบาๆ อยู่ดีๆ เขาก็อยากลองสัมผัสมันอีกครั้ง...

"หึ ให้ตายเถอะวะโซ เธอทำให้พี่รู้สึกอยากจูบเธอเป็นบ้าเลย" โซดาตัวแข็งทื่อทันทีขณะที่บริเวณท้องน้อยก็พากันร้อนอุ่นวาบขึ้นมาดื้อๆ หลังจากที่เธอได้ยินประโยคชวนมวนท้องพวกนั้นจากคนตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าคนที่กำลังขยับใบหน้าเข้าใกล้เธอจนแทบจะสิงกันรอมร่อแบบนี้กำลังคิดอะไรอยู่

แต่การที่เธอต้องคอยสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกแบบนี้มันกำลังทรมานตัวเองมาก เพราะไหนจะลมหายใจอุ่นร้อนที่กำลังเป่ารดบนแก้มของเธอตอนนี้ซึ่งกำลังยั่วยุหัวใจของเธอให้เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนเธอเริ่มจะควบคุมไม่อยู่แล้ว

จุ๊วบ!

เพราะเขาคิดว่าจะไม่ทนมันอีกแล้ว เสียงในหัวที่คอยดังกึกก้องสั่งให้เขาทำตามหัวใจตัวเอง ในที่สุดเขาก็ทำตามด้วยการตัดสินใจฉกจูบริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้าในที่สุด

พระพายค่อยๆ จูบโซดาอย่างนุ่มนวล ทุกสัมผัสจากเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและนุ่มนวล จังหวะการดูดดึงริมฝีปากที่ละมุนจูบซ้ำแบบไม่รุกล้ำจนคนถูกจูบอย่างโซดาอ่อนระทวยแทบจะทรงตัวไม่อยู่

เธอไม่เคยถูกจูบ และเธอก็ไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนสัมผัสผิวกายภายใต้เสื้อผ้าแบบนี้มาก่อนด้วย คนที่กำลังจูบเธอเขาไม่ได้ทำแค่จูบอย่างเดียวแต่เขากำลังหว่านล้อมให้เธอเดินตามรอยที่เขาปูไว้ให้เธอลุ่มหลงเข้าไปเรื่อยๆ จนยากที่จะถอนตัวออกมา

ฟุบ!

"เธอยอมให้พี่ทำไหม" โซดาไม่รู้ว่าจู่ๆ เธอถูกพามาที่เตียงได้ยังไง แต่มันก็ไม่ได้จำเป็นอะไรแล้ว เมื่อตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงซึ่งกำลังมีพี่รหัสของตัวเองคร่อมร่างกายอยู่

เอาแล้วสินะ เธอหนีไม่พ้นแล้วใช่ไหม ดวงตาเป็นประกายวาววับแฝงไปด้วยความหยาดเยิ้มอย่างปรารถนานั้นถึงได้จ้องมองเธอแบบนี้ ซึ่งการที่จะให้เธอตอบออกไปตรงๆ ว่ายอมให้ทำมันก็น่ากระดากปากยังไงอยู่หรอก

สุดท้ายเธอเลยเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความเหนียมอายแทน คนที่เหมือนจะรู้คำตอบจึงยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจออกมาก่อนที่จะโน้มใบหน้าลงไปคลอเคลียบริเวณซอกคอของเธอสร้างความสยิวแก่ร่างของเธอได้ดีจากนั้นก็หันใบหน้าของเธอรับริมฝีปากร้ายที่กำลังจะครอบครองริมฝีปากของเธออีกครั้ง

ทุกอย่างค่อยๆ ถูกคนบนร่างกลืนกินอย่างช้าๆ ร่างกายหอมหวานแสนยั่วยวนค่อยๆ ทำพระพายตบะแตกหลังจากที่ได้สูดดมเรือนร่างทั่วทุกซอกมุมลงไปจนถึงสะดือบุ๋ม แต่ก่อนจะได้ลงไปถึงจุดสำคัญร่างหนาก็หยุดพร้อมยัดกายขึ้นถอดเสื้อยืดที่เพิ่งสวมใส่ไม่ถึงสิบนาทีออกจากร่างกาย จากนั้นก็ดึงร่างเล็กของโซดาขึ้นมาแล้วจัดการประกบจูบอีกครั้ง

หากแต่คราวนี้มันกลับเร่าร้อนอย่างดุดันตามแรงอารมณ์ที่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ใดๆ พระพายก็ยังไม่ลืมที่จะสลับเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอยู่ในที เพื่อที่จะไม่ให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนตกใจเกินไป...

"พร้อมหรือยัง"

"สัญญาได้ไหมว่าพี่จะไม่รุนแรงกับโซ"

"ครับ"

สิ้นเสียงคำว่าครับ ร่างบางของโซดาก็ถูกวางนาบลงไปบนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะค่อยๆ ดึงกางเกงขาสั้นออก เหลือเพียงแพนตี้ตัวจิ๋วกับบราสีดำปกปิดจุดสำคัญของร่างกายเท่านั้น

โซดานอนหายใจไม่ค่อยทั่วท้อง ถึงแม้ว่าในห้องตอนนี้มันจะมืดมีเพียงแสงไฟร่ำไรจากหัวเตียงเท่านั้น แต่เธอก็ยังคงเห็นร่างกายสมบูรณ์เต็มไปมัดกล้ามหน้าท้องบางๆ ของคนที่กำลังดึงผ้าห่มมาปกปิดร่างกายอยู่ดี

และการที่เธอได้เห็นร่างกายอันสมบูรณ์นั่นเต็มสองลูกตาแบบนี้ก็ทำเอาเธอถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกใจสั่นวูบเมื่อนึกถึงตรงส่วนนั้นสัมผัสกับร่างกายของเธอโดยตรง

"อ้าขาออก"

"..."

สั่งกันตรงๆ แบบนี้เลยเหรอ ดิบไปไหม เธอยังไม่เคยถูกสั่งแบบนี้มันเลยทำให้เธอเงอะๆ งะๆ ทำไม่ถูก

"อ้าขาออกแบบนี้ แล้วเดี๋ยวพี่จะค่อยๆ เข้าไป มันอาจจะเจ็บหน่อยแต่พี่สัญญาว่าจะทำให้เบาที่สุด" พระพายบอกพร้อมจับขาอ่อนของโซดาแยกออกเพื่อที่ตัวเองจะได้สอดเข้าไปกลางกายของอีกฝ่าย

หึ น่ารัก จู่ๆ เขาก็อดชมความไร้ประสบการณ์นี้ขึ้นมาไม่ได้ ทุกอย่างเขาต้องคอยบอกให้หมดผิดกับผู้หญิงคนอื่นที่เคยเล่นด้วยเขาแทบจะไม่ต้องบอกพวกเธอเหล่านั้นก็ตะครุบเข้ามาจนน่ากลัวแล้ว

แต่พอเป็นคนที่นอนทำตัวไม่ถูกตอนนี้นอนปล่อยให้เขาบอกทีละขั้นตอนแบบนี้แล้ว มันโคตรน่าสนใจและน่าตื่นเต้นไปหมด

"เดี๋ยวนะ พี่ไม่สวมเครื่องป้องกันเหรอ"

"พี่ไม่ได้เตรียมมาอะ แต่เธอสบายใจได้เลยนะว่าพี่สดกับเธอคนเดียว คนอื่นพี่ป้องกันตลอด" พูดประโยคชวนใจหวิวพวกนั้นจบ พระพายก็โน้มตัวลงไปใกล้ใบหูของโซดาต่อ ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วว่า "พี่พร้อมรับผิดเธอทุกอย่างเลยนะ" ถอยใบหน้าออกประสานสายตาพร้อมรอยยิ้มจบ พระพายก็โน้มตัวลงไปจูบโซดาอีกครั้ง เพื่อให้เธอหลุดโฟกัสกับสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไปนี้

ปึก!

"อื้อออออออ เอ็บ!"

สึบ!

พระพายเลือกที่จะไม่สนใจเสียงร้องประท้วงของโซดาที่กำลังร้องว่าเจ็บ เขาเลือกที่จะยัดแก่นกายที่ปวดหนึบตอนนี้เข้าไปให้สุดโคนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีใครทรมาน โดยเฉพาะคนใต้ร่างที่ร้องเจ็บเพราะเขากำลังผ่านเยื่อบางๆ พวกนั้นเข้าไป

ริมฝีปากหนาจูบซับน้ำตาที่ไหลออกตรงห่างตาเบาๆ อย่างอ่อนโยน ขณะที่ช่วงล่างตรงจุดที่กำลังเชื่อมอยู่นั้นกำลังค่อยๆ ขยับจังหวะเบาๆ เนิบนาบอย่างอ่อนโยนตามที่ได้รับปากไว้ แต่หลังจากที่เห็นว่าอีกฝ่ายปรับตัวได้แล้วเขาก็ค่อยๆ เพิ่มจังหวะถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนร่างกายคนใต้ร่างสั่นเทิ้มเบาๆ

ในที่สุดเธอกับพี่รหัสตัวเองก็ลงเอยอย่างที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเป็นมาก่อน เธอไม่รู้ว่าคำพูดทั้งหมดที่อีกฝ่ายได้ลั่นออกมามันจะสามารถเชื่อใจได้แค่ไหน แต่การที่เธอยอมให้ตัวเองหลงเข้าไปในวังวนของเขาขนาดนี้ ก็ถือว่าใจเด็ดมากแล้ว...