หากว่าเธอมีเขาแล้ว

บทที่ 2 มีสิทธิ์แค่มอง 2/2

เขาที่เธอคิดถึง แม้แต่โทรหาสักครั้งก็ไม่เคย มีเพียงพศินที่เรียกเข้าไป หรือไม่เธอก็ต้องรู้หน้าที่

แต่หน้าที่บนห้องนั้นมันจบแล้ว ต่อไปก็จะเหลือแค่หน้าที่พนักงานต้อนรับ และเธอก็จะทำเหมือนไม่เคยรู้จักเขาก็แล้วกัน

ตอนนี้แผลยังสดมันย่อมแสบเสมอ การที่จะหลบหน้าได้อย่างดีคือเข้ากะกลางคืน ซึ่งแม้ว่าจะเป็นบทลงโทษจากเขาที่ไปเสียมารยาทเมื่อตอนเช็คอินห้องให้ผู้หญิงของเขา แต่ก็นับว่าเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเธอ

เมื่อวันหนึ่งเธอทำใจได้และมูฟออนแล้ว ต่อให้เห็นเขาอยู่ตรงหน้า อ้อนวอนให้กลับเธอก็คงใจแข็งพอที่จะไม่กลับไปเดินทางเดิม

เส้นทางนี้คนทั่วไปเขาไม่เลือกเดินอยู่แล้ว หากไม่สิ้นไร้ไม้ตอกเช่นเดียวกับเธอ

อย่างน้อยก็มีงานทำ มีเงินใช้ ดีที่ไม่ได้เป็นหนี้ แม้ในช่วงที่ลำบากที่สุดของชีวิตเคยกินข้าวคลุกน้ำปลามาแล้ว แต่เธอก็กัดฟันสู้มาจนวันนี้

ต่อให้ไม่มีเขาเราก็ต้องอยู่ให้ได้!

ชายหนุ่มหลังจากนัวเนียกับพราวรุ้งเสร็จ เขาก็ให้เธอขึ้นไปบนห้องแล้วก็เข้าไปดูกล้องวงจรปิด เพื่อจะไล่ลบสิ่งที่เขาเพิ่งทำอย่างประเจิดประเจ้อไว้ แต่ว่าเขากลับเห็นใครบางคนที่เผอิญไปพบเขาเข้าโดยบังเอิญ

“เหมือนดาว!” เสียงกัดฟันกรอดจนทำให้พนักงานที่ควบคุณห้องกล้องวงจรปิดต้องสยอง

เขาสั่งให้ลบแล้วตัวเองก็ออกไปอย่างหัวเสีย และเรียกพศินให้เข้ามาหา

“ครับนาย” พศินรีบเข้ามาตามคำสั่งยืนก้มหน้าน้อย ๆ เหมือนอย่างที่เคยทำ

“เหมือนดาวเห็นฉันจูบกับพราวรุ้ง”

“ตอนเย็นใช่ไหมครับ” พศินนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อเย็นที่เขาพบเหมือนดาวทันที ที่เธอกำลังนั่งร้องไห้เพราะเรื่องนี้สินะ

“นายจัดการให้เรียบร้อยด้วย” เขาสั่งไปพร้อมกับหักนิ้ว และไม่ชอบคนที่มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัว

“นายครับ!” พศินเรียกเจ้านาย เพื่ออยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ต้องหยุดเมื่อมองหน้าเจ้านายที่ใบหน้าถมึงทึง

“ทำตามที่ฉันสั่ง ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าเธอ” ใช่เขาไม่ต้องการเห็นหน้าเธอ เพราะเธอทำให้เขากำลังผิดกฎของตัวเองที่ตั้งไว้ ว่าจะไม่หลงรักเหยื่อของตัวเอง

แต่ยิ่งนับวันเขาก็รู้สึกว่าขาดเธอไม่ได้ ผู้หญิงส่วนใหญ่ของเขาจะอยู่ไม่เกินหนึ่งปี แต่เหมือนดาวไม่ว่าเมื่อไหร่ทำไมเขาก็ยังไม่เบื่อ นั่นแหละที่เขาไม่เข้าใจตัวเอง

ล่าสุดที่เคยมีอะไรด้วย เขาเริ่มไม่ต้องการใช้ถุงยางกับเธอ และยิ่งเนื้อแนบเนื้อ เขาก็ยิ่งรู้สึกผูกพัน

แน่นอนว่าเธอจะไม่ใช่นายหญิงของ PP คนอย่างเธอ เขาไม่มีวันยกชูขึ้นออกหน้าออกตา เขาเป็นถึงเจ้าของโรงแรม เธอไม่คู่ควร

“ครับ” พศินเดินออกจากห้องไปแล้วก็พ่นลมหายใจ สงสารก็แต่เหมือนดาว ที่ไม่รู้ไปทำอะไรให้เจ้านายของเขาไม่พอใจนัก ถึงได้เอาแต่กลั่นแกล้งไม่รู้จบเช่นนี้

ภีรภาคย์นั่งนิ่งหลับตาในห้องทำงานของตัวเอง ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น

เขาดึงเหมือนดาวมาในเงื่อนไขที่พิสดาร แค่เพียงต้องการรับพนักงาน แต่ให้เธอมานอนร่วมกับเขา

ความสดใหม่มันดึงดูดใจ ให้เขาต้องยื่นเงื่อนไขนี้ แม้ว่าความสามารถเธอถึงอยู่แล้วก็ตาม

ผู้หญิงที่ผ่านมา ล้วนผ่านผู้ชายมามากหน้า แต่เหมือนดาว ‘เขาคือคนแรก’

เธอไร้เดียงสาจนโดนเขาหลอกล่อ และเขาก็เลวพอที่กินไม่รู้จักอิ่ม และนับวันก็ยิ่งกินหนัก ทั้งที่ควรจะเบื่อภายในสองสามเดือนแรก แต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองตลอดว่า คงเพราะเด็กมันยั่วและไร้เดียงสาแบบนี้เขาจึงได้หลง

เขาต้องการพิสูจน์ว่า ตัวเองไม่ได้หลงรักเหยื่อ จึงให้เธอไปทำงานกลางคืน จะได้ไม่เจอหน้า ไม่ให้เธอมาปรนเปรอเขาแล้ว เพราะหากมากกว่านี้ เขานี่แหละจะตัดขาดจากเธอไม่ได้

สิ่งที่หงุดหงิดที่สุด เห็นจะเป็นเรื่องที่เธอไม่รับของและเงินของเขาเลย

เธอไม่เคยแสดงตัว ทั้งที่เขาชอบคิดว่าเธอต้องการแสดงตัวและหวังจะเป็นนายหญิงที่นี่ ถึงไม่รับสิ่งใด

เขาก็ไม่เคยให้เช่นกัน เพราะอยากรู้ว่าเธอจะแอปใสได้สักกี่วัน แต่ผิดจากที่เขาคาด หนึ่งปีที่แล้วเป็นอย่างไร หนึ่งปีนี้ก็เป็นอย่างนั้นไม่มีผิด

‘เธอไม่สนเงิน’

เขาอยากรู้จริง ๆ ว่าเธอสนอะไรจากเขากันแน่ หากไม่ใช่เงิน