บทที่ 39
เวลาอาหารค่ำของเมืองไทยเดินทางมาถึงเร็วกว่ามื้ออาหารค่ำของสเปนเกือบสองชั่วโมง แก้วกัลยานั่งก้มหน้ามองจานข้าวของตนเองด้วยความเศร้าหมอง สองหูได้ยินคำพูดจาปลิ้นปล้อนของสองแม่ลูกที่กำลังพูดเอาหน้ากับบิดาที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงานชัดเจน
หล่อนสะอิดสะเอียนจนแทบจะอาเจียนออกมา ไม่อยากเชื่อเลยว่าในโลกนี้ยังจะมีคนที่สามารถโกหก เอาความดีใส่ตัวเอาความชั่วให้คนอื่นอยู่อีก แต่ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าคนพวกนี้ยังไม่สูญพันธุ์ไปจากโลกนี้ ก็อำพันกับเอมอรที่กำลังจีบปากจีบคอพูดอยู่นี่ไง
“คุณพี่ขา... ตอนนี้เราก็ไม่ต้องคิดมากกันแล้วนะคะ เพราะคุณกัญญิกาส่งสัญญากู้ยืมเงินคืนเรามาทั้งหมดแล้ว” อำพันเอ่ยเสียงหวาน
“ต้องขอบคุณลูกแก้วเขานั่นแหละ หากไม่ได้ลูกแก้วพวกเราก็คงไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน”
องอาจเอ่ยเบาๆ ดวงตาจับจ้องที่ร่างอรชรของบุตรสาวแท้ๆ ของตัวเองนิ่ง อำพันมองตามสายตาของสามีไปก็อดขุ่นเคืองไม่ได้ ไม่มีทาง.
