คุณอาขา อย่าทำหนู

obtrusive เสือก

ติณภพยืนยันว่าตัวเองไม่แก่ ย้ำยังไม่แก่ สามสิบกว่าคือวัยกำลังหล่อต่างหาก แก่ที่ไหนกัน

“สรุปมึงจะเอาไงกับน้องกันแน่”

“กูทำไรได้บ้างล่ะ ถ้าเขาไม่เลิกกับแฟน จะให้กูสะเหล่อเข้าไปในเสนอตัวใน สถานะคนคุย เหรอ” ติณภพที่มือว่างอยู่ คว้าขวดเบียร์ขึ้นมาดื่มอึก ๆ

“มึงอย่าซีเรียสเกินไปดิวะ ชีวิตก็แบบนี้ ถ้ามึงชอบคนมีแฟนแล้ว มึงจะหวังให้เขาไปเลิกแฟนเพื่อมาเอามึงมันไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้ กูรักของกูมาตั้งแต่นิดายังเป็นเด็กผมเปียอยู่เลย” ติณภพที่เริ่มเมา เขาสารภาพออกมาอย่างเลอะเทอะ

“โธ่ แล้วตอนมึงมีแฟนล่ะ ผ่านสมรภูมิฟันหญิงมาเป็นสิบ น้องเขาเคยมาว่าอะไรมึงรึเปล่า ถ้าตอนนี้เขายังไม่เลิกกับแฟน มึงก็ต้องรอก่อน เข้าคิว ไอ้สัส เข้าคิวรู้จักรึเปล่า” ฮ่องเต้ตอกย้ำติณภพเข้าไปอีก

“กูมาก่อนนะเว้ย ทำไมกูต้องรอด้วยล่ะ” ติณภพแย้ง

“มาในฐานะอะไรก๊อนนนน มึงจะมาเคลมมาก่อนมาหลังอะไรกับผู้หญิงที่เขามีเจ้าของอยู่แล้ว สภาพ!” เพลิงถึงกับส่ายหัว

“กูดูแลนิดามาตั้งแต่เด็ก พอน้องเริ่มโต ก็จะมีแร้งโฉบไปแดกเหรอวะ”

“สติครับเพื่อน สติ มึงมีผู้หญิงไม่เคยขาด แล้วมึงก็เพิ่งโสด มึงกับน้องข้างบ้านอยู่ในฐานะเพื่อนบ้านครับ ในฐานะคนรู้จักกัน ไม่ใช่ฐานะคนคุยหรือคนจีบกันด้วยซ้ำ”

“แต่ผู้หญิงเขาบอกว่าอยากได้กู เขามีใจให้กูนะเว้ย” ติณภพยังไม่ยอมแพ้ ว่าแล้วก็หยิบเหล้าวอดก้าเทลงในแก้วขนาดเล็กทรงเตี้ย บีบมะนาวลงซีกหนึ่งแล้วกระดกเข้าปาก เทหลายแก้วติดกันแล้วกระดกไม่ยั้งแบบพังตับ

“เชี่ย...มึงจะแดกเบียร์ผสมเหล้าไม่ได้ เมาฉิบหาย” กุชชี่ที่เพิ่งเดินขึ้นจากสระมาแย่งขวดวอดก้าออกจากมือติณภพ

“สรุปมึงเป็นอะไร คำว่าอยากได้ก็คืออยากได้ แต่เขาไม่ได้หมายความว่าเขารักมึงนิ” ฟาสท์ถามออกมา

“กูอยากให้นิดาเลิกกับแฟนมาคบกู คบกันแบบจริงจังเข้าใจรึเปล่า” ติณภพตาเยิ้ม หันไปเถียงเพื่อนอย่างเอาเป็นเอาตาย

“โธ่ มึงเป็นอะไรกับเขาล่ะตอนนี้ สถานะอะไรไม่ทราบ แม้แต่คนคุยมึงยังไม่ได้เป็นเลย พวกไร้สถานะรอข้อความเขาไปวัน ๆ”

ติณภพถอนหายใจออกมา ไอ้กลุ่มเพื่อนก็ไม่ได้ให้กำลังใจเขาสักนิด เหมือนถูกหมาป่ารุมกัดมากกว่า พวกมันใจดำมากเพราะพูดแต่ความจริงทั้งนั้น

เขาไม่น่าไปชิมยัยเด็กจอมยั่วนั่นเลย หลังจากชอนชิมเธอทั้งตัว ก็มานั่งลำบากคิดถึงจนแทบบ้าตาย แถมห่วงหวงมากขึ้นไปอีก สร้างความหายนะให้กับหัวใจตัวเองแท้ ๆ ยิ่งได้ใกล้ชิดทั่วทุกซอกหลืบทุกซอกอณู หัวใจมันร่ำร้องว่านิดาเป็นของเขาแล้ว จะไปเป็นของคนอื่นได้อย่างไร

ความขี้ตู่ระดับสิบเต็มสิบบวกกับความหึงหวงอย่างไร้สถานะกำลังพุ่งโจมตีหัวใจของติณภพ

ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์มองมือถือ เปิดสมาร์ทโฟนเข้าไปในไลน์แชท ไม่มีข้อความของนิดาแม้แต่ข้อความเดียว ซึ่งถือเป็นเรื่องแปลกที่เธอไม่ส่งข้อความหา ตั้งแต่เขาชิมเธอทั้งตัวไปตอนเช้า นิดาก็เงียบ ไม่ติดต่อมาให้ชื่นใจบ้างเลย

“ไอ้คนที่มันเปิดแชทดูข้อความทุกชั่วโมง คือคนแพ้แล้วล่ะ” ฮ่องเต้รินเบียร์ใส่แก้วแล้วยื่นให้ติณภพ

“กูต้องชนะ กูกับนิดาสนิทกันมาตั้งสิบปี จะแพ้คนที่มาทีหลังได้ยังไง”

“มึงอย่ามโน ผัวเมียแต่งงานกันยี่สิบปี ยังแพ้คนมาทีหลังสามวันได้เลย แล้วมึงจะมาเรียกร้องอะไรล่ะ”

“เธอบอกว่าอยากได้กู แต่กูบอกว่ากูไม่ง่าย ถ้าอยากไปต่อให้ไปเลิกกับแฟนก่อน คนอย่างกูไม่ยอมตกเป็นแฟนน้อยหรอกนะเว้ย คนมันมีศักดิ์ศรีพอ”

“ถุยยยยย ไอ้คนได้ยาก แล้วมึงมานั่งคร่ำครวญอะไรไม่ทราบ ถ้าแน่จริง มึงก็ทำตัวยาก ๆ ต่อไปดิวะ การทำตัวได้ยากมันมีค่าเหรอ เขาไม่ได้กินมึง เขาไปกินแฟนเขาก็ได้”

“มึงว่าน้องจะเลิกกับแฟนมั้ย แล้วมึงว่ากูหล่อล่ำเร้าใจพอรึเปล่า” ติณภพเริ่มสับสนกับสภาวะ ‘อาไม่ง่าย’ ความคิดแวบหนึ่งเขาน่าจะทำให้เธอติดใจ พรากความสาวสดของนิดาแล้วเอาไปเป็นข้อต่อรองให้เธอเป็นของเขาคนเดียว

อาไม่ง่ายเริ่มอยากทำตัวง่ายขึ้นมาทันที หลังจากถูกเพื่อนรุมแนะนำ (รุมยำ)

“เอาแล้ว อาการหนัก เบียร์กับวอดก้าตีกันฉิบหายแล้ว มันไม่ได้อยู่ที่หล่อไม่หล่อ ล่ำไม่ล่ำว่ะ มันอยู่ที่ใจของผู้หญิง เพื่อนกูเป็นเอามาก”

“ถ้าเขามีใจกับมึงมากพอ เขาก็ต้องเลิกแฟนมา”

“ถ้าเขาไม่เลิกล่ะ” ติณภพถามออกมาอย่างสิ้นหวัง

“เพราะมึงเป็นได้แค่อาข้างบ้านไง”

“ไอ้ขุนแผน รอบนี้มึงเหมือนถูกปราบให้ราบคาบเลยว่ะ” เพื่อนชื่อเฟียสขึ้นจากน้ำมาอีกคน เดินเข้ามาแซวติณภพ

“ขุนแผนที่ว่าแน่ แต่น้องข้างบ้านน่ะเจ้าชู้รุ่นแม่ของวันทองรึเปล่า ฮิ้ววววว”

“ไม่ตลกไอ้ห่า ไม่ตลกเลย กูจริงจังนะเว้ย” ติณภพหน้ามุ่ย นึกถึงคำว่า ‘หนูขอคิดดูก่อน’ จากปากนิดา เธอแสบแซ่บตัวจริง ไม่ใช่เด็กใสไร้เดียงสา เขาเห็นเธอบำบัดความใคร่คาเตียงมาแล้ว เธอบอกว่าขอคิดดูก่อนนั่นหมายถึงนิดาอาจไม่ยอมเลิกกับแฟน

“แล้วมึงทำอะไรได้ล่ะ นอกจากนั่งกลุ้ม ถ้าเขาไม่เลิกกับแฟนมาแสดงว่ามึงไม่มีค่าพอ”

เสียงนี้ก้องอยู่ในหัวติณภพเหมือนซาวด์เอฟเฟค

‘ถ้าเขาไม่เลิกกับแฟนมา แสดงว่ามึงไม่มีค่าพอ’

“แค่คิดให้เขาเลิกแฟน มึงก็ผิดศีลละ ไอ้บ้า!” เฟียสรินเบียร์ให้ติณภพอีกสองแก้วเต็ม ๆ

“ไปเล่นพูลแข่งกันบนชั้นสองดีกว่า” กลุ่มเพื่อนดึงแขนติณภพขึ้นไปเล่นพูลแข่งกันบนชั้นสอง

ติณภพเดินใจลอยขึ้นบันไดไปกับเพื่อน วันนี้นิดาไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาเลย แม้แต่สติ๊กเกอร์ก็ไม่มี

ติณภพนั่งลงที่โซฟาสนาม เห็นเพื่อน ๆ ยืนเช็ดตัว พวกนั้นพากันคุ้ยเอากางเกงขาสั้นของเขาในตู้เสื้อผ้าออกมาสวมแทนกางเกงว่ายน้ำเปียกชื้น แล้วโยนกางเกงขาสั้นตัวหนึ่งมาให้ติณภพเปลี่ยน

เพื่อนกลุ่มใหญ่เริ่มเปิดเกมส์เล่นพูลกันที่โต๊ะพูลราคาหลักแสน ส่วนติณภพได้แต่เดินวนไปวนมาบนระเบียงกระจก เสียงลูกบอลบนโต๊ะพูลกระทบกัน เสียงเฮดังลั่นดังเป็นระยะ คอหมูย่างกับเบียร์ถูกลำเลียงขึ้นมากินบนชั้นสอง เป็นเจ้าของบ้านเสียอีกที่ยังกินอะไรไม่ลงอยู่คนเดียว

เบียร์กับวอดก้าเริ่มตีกันในกระแสเลือด ภาพเพื่อน ๆ เริ่มพร่าเบลอ ติณภพรู้สึกว่าตัวเองเมา ร่างกำยำสมบูรณ์แบบหยิบบุหรี่นอกขึ้นมาจุดสูบ อัดควันเข้าลึกแล้วพ่นควันออกยาว ๆ ไปทางบ้านนิดา

เมื่อมองลงมาจากชั้นสอง เห็นรถปอร์เช่สีฟ้าป้ายแดงจอดอยู่ในโรงรถบ้านนิดา ฟาสท์กับฮ่องเต้เดินเข้ามาสูบบุหรี่เป็นเพื่อน

“รถไอ้เด็กบอม นิดาอยู่กับแฟนว่ะ” ติณภพกล่าวเสียงต่ำลอดไรฟัน กรามขบกันจนขึ้นเป็นสันนูน

“ก็เขาอยู่กับแฟน แล้วมึงจะไปยุ่งอะไร” ฟาสท์เดินมา พ่นควันบุหรี่อัดหน้าเพื่อน

“คอหมูย่างยังเหลือมั้ยวะ” ติณภพหันกลับไปด้านหลัง มองจานคอหมูย่างที่วางไว้บนโต๊ะกลมข้างโต๊ะพูล

“ทำไมวะ”

ติณภพหันหลังเดินฉับ ๆ ไปคว้าจานคอหมูย่างแล้วรีบเดินลงไปข้างล่างทันที

“ไอ้ติณ ไอ้ติณ มึงจะเอาคอหมูย่างของพวกกูไปไหนล่ะน่ะ” เพื่อนถึงกับร้องตามคอหมูย่างจานสุดท้าย

“มึงว่ามันจะไปไหน” ฮ่องเต้คุยกับฟาสท์

“มึงดูเองเถอะ รอบนี้กูว่าไอ้ติณมันคลั่งรักแล้วล่ะ” ฟาสต์โบ้ยหน้าลงไปชั้นล่าง

เพื่อนทุกคนมารุมดูติณภพกำลังใช้บันไดพาดรั้ว มือถือจานคอหมูย่างอย่างทุลักทุเล กำลังก้าวขาข้ามรั้วสูง เขาหยิบบันไดสแตนเลสพาดลงทางบ้านนิดา แล้วปีนลงไปพร้อมจานคอหมูย่างในมือ

“มึงรู้มั้ยว่ากูนึกถึงคำว่าอะไร” กุชชี่พูดขึ้นมา

“Love ที่แปลว่ารัก” ฮ่องเต้ตอบ

“เปล่าเลย กูกำลังนึกถึงคำว่า obtrusive ที่แปลว่าเสือก” กุชชี่หรือกุดจี่ได้แต่ส่ายหัวให้กับความพยายามของติณภพ