Don’t Love รักร้ายๆของนายเย็นชา

สถานะคู่หมั้น

@คอนโดสิงหา

"ตุบ!! เสียงเนื้อตัวกระทบกับฟูกนุ่ม ๆ ดังขึ้นเบา ๆ

“ตัวเบาอย่างกับปุยนุ่น…”

สิงหาบ่นพึมพำกับตัวเอง ขณะวางพาขวัญลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา สองมือเท้าสะเอวมองคนเป็นน้องด้วยสายตานิ่งเรียบ ใบหน้าขึงขังอย่างกับจะต่อว่า แต่ก็มีแววระอาซ่อนอยู่ลึก ๆ ในดวงตา

“อื้อ~~ จินนี่...เอามากินอีกดิ...” เสียงละเมอของคนเมาดังขึ้นพร้อมกับมือเล็ก ๆ ที่ยื่นมาดึงแขนของเขาไว้แน่นงอแงขอเหล้าอีกแก้ว

“มองดูดี ๆ ว่านี่ใคร ?” เสียงทุ้มของสิงหาตัดขึ้น เย็นนิ่งแต่เปี่ยมไปด้วยอำนาจ

“คายยย !” พาขวัญขยี้ตาไปมาอย่างมึน ๆ ก่อนจะเพ่งมองใบหน้าคมเข้มตรงหน้า

“พี่สิงงงงง ! พี่ก็มาด้วยเหรอ...มามา...มากินด้วยกัน...” เธอพูดพลางดึงแขนของเขาให้นั่งลงข้าง ๆ เตียงอย่างตื๊อไม่เลิก รอยยิ้มเปื้อนใบหน้า เมาเสียจนไม่รับรู้เลยว่าใครกำลังมองเธอด้วยสายตาแบบไหน

“...ยังจะเกเรอีกนะ...” สิงหาพูดพลางถอนหายใจหนักหน่วง มองสภาพน้องสาวแล้วก็ทั้งเหนื่อยใจทั้งสงสาร

“งื้ออ ~~ ม่ายเกเรเลยนะคะ...ขวัญเป็นเด็กดีมากกกกกกก...” เสียงออดอ้อนนั้นทำให้เขาเผลอสบตาเธอเข้าเต็ม ๆ ก่อนจะหลบสายตาอย่างเสียไม่ได้

“ถ้าเป็นเด็กดีจริง คงไม่ต้องมาเป็นภาระฉันอยู่แบบนี้หรอก...” คำพูดหลุดปากออกมาโดยไม่ทันคิด ทว่าทันทีที่เห็นสีหน้าเธอเปลี่ยนไป...เขาก็รู้ว่าพลาดเสียแล้ว ใบหน้าหวานที่ยิ้มกว้างเมื่อครู่ ตอนนี้กลับซีดเผือด ดวงตาแดงกล่ำอย่างกับเด็กน้อยที่กำลังจะร้องไห้

“อึก...อึก...หืออออ...~~~” เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นมาในความเงียบ ทำให้สิงหาหน้าเหวอ เขาทำอะไรไม่ถูก ใจหนึ่งก็อยากปลอบ แต่อีกใจก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี

“ร้องทำไม...หยุดร้องได้แล้ว...” น้ำเสียงเขาอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว สายตามองเธออย่างรู้สึกผิด

“ขวัญเป็นภาระของพี่จริง ๆ ใช่ไหม...หือ...ทำไมพี่เอาแต่พูดว่าขวัญทำให้พี่ยุ่งยาก ทำให้พี่ลำบากอยู่เรื่อย...ขวัญไม่ได้อยากจะรบกวนพี่เลยนะคะ แต่ขวัญก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องวนเวียนอยู่กับพี่ตลอด...” คำพูดของเธอสั่นไหว เจือสะอื้น แต่แววตากลับจริงจังราวกับกลั่นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“...หยุดร้องได้แล้ว ฉันแค่พูดไปงั้นเอง ไม่ได้คิดว่าเธอเป็นภาระจริง ๆ สักหน่อย...ไม่ร้อง...เธอร้องแบบนี้ฉันทำตัวไม่ถูกนะ...” เสียงของเขานุ่มลงจนแทบจะเป็นกระซิบ มือหนายื่นไปลูบศีรษะเธอเบา ๆ อย่างลืมตัว

“พี่สิง...” เสียงเธอเรียกเขาอย่างอ่อนแรง นัยน์ตาแดงช้ำมองตรงมาที่เขา

“ขวัญรู้นะคะว่าผู้ใหญ่จะให้เราหมั้นหมายกัน และขวัญก็รู้ว่าพี่ไม่ได้อยากหมั้นกับขวัญ....ขวัญเองก็ไม่ได้อยากหมั้นเหมือนกัน...หากไม่ใช่สถานะคู่หมั้น ขวัญกับพี่...เราจะคุยกันดี ๆ ได้ไหมคะ...ให้ขวัญเป็นน้องสาวของพี่ได้ไหม...?”

คำถามนั้นแผ่วเบา...แต่กลับกระแทกใจเขาเต็มแรง เขานิ่งไป จ้องมองใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตานั้น ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรดี...แต่รู้เพียงแค่ว่า ใจเขากำลังสั่นไหวอย่างประหลาด...สายตาที่มองเขาอย่างกับแมวน้อยกำลังขอความเห็นใจ ก็พอจะรู้สาเหตุว่าทำไมคนเป็นน้องถึงดื่มเหล้าตามคำชวนของเพื่อน ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาเย็นชาใส่เธอมาก เจอหน้าก็ไม่คิดจะทัก เธอคุยด้วยเขาก็ไม่คุย เพราะอยากจะหลบเลี่ยงความรู้สึกหวั่นไหวของตัวเอง แต่ยิ่งหลบก็ยิ่งอยากเจอ อยากอยู่ใกล้ถึงได้อาสาไปส่งเธอเมื่อช่วงเช้า ปกติเห็นคนเป็นน้องยิ้มหวานสดใสให้เขาเสมอ...แต่วันนี้คงจะเป็นเพราะคำพูดของเขาที่พูดออกมาโดยไม่คิด ถึงทำให้คนสดใสร่าเริงถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย

"ฉันขอโทษ...ขอโทษที่พูดไม่ดีใส่...หยุดร้องได้แล้ว : สิงหานั่งลงข้างเตียง ก่อนจะใช้มือหนาลูบหัวคนเป็นน้องเบาๆ

"พี่ช่วยใจดีกับขวัญหน่อยได้ไหม...ขวัญไม่มีใครแล้วนะ คุณพ่อกับคุณแม่ก็ผลักใสให้ขวัญออกห่าง ทำไมคะ...เหตุผลอะไร..ทำไมทุกคนถึงให้ขวัญมาอยู่ที่นี่ ทำไมต้องปิดบังอะไรเยอะแยะไปหมด

"เหตุผลของผู้ใหญ่ บางครั้งเราก็ไม่ควรสงสัยและมีคำถามให้มากนัก พ่อแม่ทุกคนล้วนแล้วแต่รักลูก ขนาดแม่ของฉันยังรักเธอเหมือนลูก รักมากกว่าลูกแท้ๆอย่างฉันซะอีกมั้ง เธออย่าน้อยใจพ่อแม่เลย ทุกอย่างที่พวกท่านทำก็เพื่อเธอทั้งนั้น..

"อึก อึก... ขวัญจะพยายามเข้าใจนะคะ..." เสียงสะอื้นเบาหวิวหลุดออกมาจากริมฝีปากนุ่มของเธอ แม้พยายามจะกลั้น แต่น้ำตาก็ยังคงรื้นเอ่อจนไหลลงอาบแก้ม สองมือเล็กกำชายเสื้อแน่นคล้ายเก็บกดความเจ็บปวดไว้แนบอก

"เอางี้ไหม... ต่อไปฉันจะใจดีกับเธอให้มาก... จะไม่ดุเธออีกแล้ว..." สิงหานั่งลงข้างเธอ น้ำเสียงนั้นแม้จะยังทุ้มเรียบ แต่มีแววอ่อนลงอย่างชัดเจน สายตาเคยแข็งกร้าวพลันอ่อนโยนลงราวกับกำลังปลอบเด็กตัวน้อยที่ร้องไห้งอแง

"พี่ยอมรับขวัญเป็นน้องสาวแล้วเหรอคะ?" พาขวัญเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตายังคลอด้วยน้ำตา เธอถามเสียงเบาหวิวราวกับกลัวคำตอบที่จะได้รับ

"ไม่! ฉันไม่อยากมีน้องสาว..." เสียงตอบที่ทำเอาเธอชะงักงัน ใจเต้นวูบวาบอยู่ในอก

"แล้วขวัญจะเป็นอะไรได้อีก...นอกจากน้องสาว ก็ไม่มีสถานะอื่นแล้ว..." เสียงเธอแผ่วลงอย่างเจ็บปวด เธอก้มหน้าอย่างพ่ายแพ้ มือกำชายกระโปรงแน่น สะกดกลั้นความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอก

"เธอมาในฐานะอะไร ก็อยู่ในฐานะนั้น..." สิงหาว่าพลางโน้มตัวลงมองหน้าคนตรงหน้าอย่างจริงจัง

"มะ...หมายความว่าไงคะ..?" เธอถามเสียงสั่น ไม่กล้าคาดเดา แต่หัวใจกำลังเต้นไม่เป็นส่ำ

"ก็หมายความตามที่พูด... เลิกร้องไห้ เช็ดน้ำตา แล้วมานั่งคุยกันดีๆ..."

"พี่หมายถึง... สถานะคู่หมั้น? พี่จะยอมหมั้นกับขวัญเหรอคะ? พาขวัญตาโตขึ้นมาเล็กน้อย จ้องสบตาเขาราวกับกำลังฝัน

"แล้วเธอจะยอมหมั้นกับฉันหรือเปล่า...? ถ้าเธอตกลง ฉันก็ไม่มีปัญหา ยังไงแม่ฉันก็ไม่ยอมให้ฉันมีคนอื่น เขาชอบเธอขนาดนั้น... สถานะนี้ให้ใครไม่ได้หรอก..." สิงหาพูดจบพลางถอนหายใจเบาๆ เหมือนปล่อยบางอย่างที่ติดค้างอยู่ในใจ

"พี่พูดจริงเหรอคะ..." เธอยังไม่แน่ใจ เสียงสั่นคล้ายไม่กล้าเชื่อภาพที่เห็นตรงหน้า

"ให้ฉันพิสูจน์ไหมล่ะ?" คำพูดนั้นมาพร้อมสายตาคมกริบ ที่ฉายแววเจ้าเล่ห์จนทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรง

"พะ...พิสูจน์อะไรคะ..." เธอถามอย่างประหม่าก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อเขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆ รินรดผิว

"พะ...พี่สิง..!" เธอตัวแข็งราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน มือทั้งสองจิกผ้าปูเตียงแน่น

"หึ..." สิงหาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหอมเบาๆ ที่หน้าผากของเธอหนึ่งที

"ฟอดดด!" เสียงหอมที่แกล้งให้เธอเขินแดงไปทั้งหน้า

"ก่อนจะหมั้น... เรามาลองคบกันดูก่อนไหม... ฉันไม่อยากทำพลาดเหมือนครั้งก่อน..."

"ที่คบ...เพราะรัก หรือเพราะอยากลืมใครกันแน่คะ?" เธอมองเขาด้วยแววตาจริงจัง แววตานั้นมีทั้งความรู้ ความหวัง และความกลัว

"ฉันยอมรับว่าตอนนี้... ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอยังไม่ถึงขั้น 'รัก' แต่ที่คบเพราะอยากเริ่มต้นใหม่กับคนที่...ฉันคิดว่าชอบ"

เขาเอ่ยออกมาชัดถ้อยชัดคำ

"...แต่ถ้าเธอไม่โอเค ฉันก็..."

"ขวัญยังไม่เคยมีแฟน ยังไม่เคยคบกับใคร...แต่ในเมื่อพี่คือว่าที่คู่หมั้น และพี่เองก็ยอมเปิดใจ...ขวัญก็พร้อมจะเรียนรู้ และจะช่วยให้พี่ลืมใครคนนั้น...ขออย่างเดียว หากวันใดที่พี่รู้สึกว่าขวัญไม่ใช่ ไม่สามารถรักขวัญได้...ขอให้พี่บอก ไม่อยากให้ขวัญรอ...โดยไร้จุดหมาย..."

"ขอบใจนะ...นี่คงส่างเมาแล้วใช่ไหม?" เขาหัวเราะเบาๆ พลางลูบผมเธอเบาๆ

"ขวัญแค่กินนิดเดียวเอง...ไม่คิดว่าจะเมาขนาดนี้ แล้วที่นี่คือ...?"

"คอนโดของฉันเอง... เดี๋ยวนี้เกเรใหญ่แล้ว ต่อไปคงต้องคุมให้เข้ม..."

"คุมดีๆนะคะ เพราะหนูดื้อมาก..." เธอส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ปนขี้อ้อน

"หึ...หนูงั้นเหรอ... ถ้าหนูดื้อ พี่จะตีให้ก้นลายเลยคอยดู..."

"ตีอะไรกัน หนูโตแล้วนะคะ..."

"ตีแบบผู้ใหญ่เขาตีกัน... พี่พูดแบบนี้หนูเข้าใจไหม... หรือจะให้พี่สาธิต..." เขายิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะผลักเธอลงเบาๆ ให้นอนราบไปกับเตียง

"ไม่ต้องค่ะ...! หนูเข้าใจแล้ว! ทำไมหนูรู้สึกว่าพี่อันตรายขนาดนี้นะ..." เสียงหวานหลุดหัวเราะเขิน ๆ หน้าแดงเป็นลูกตำลึง

"หึ...ถ้ากลัวก็ห้ามดื้อ เพราะเมื่อไหร่ที่ดื้อ... จะโดนพี่ลงโทษทันที"

"คนบ้า..." พาขวัญบ่นเบาๆ แต่อดยิ้มออกมาไม่ได้ หัวใจดวงน้อยกำลังเปิดรับความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกลายเป็นจริงจัง

สิงหามองพาขวัญด้วยความรู้สึกที่เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ คนตรงหน้าดูเหมือนจะเข้าอกเข้าใจเขาทุกอย่าง เขาเองก็ดูเหมือนจะชอบเธอเอามากๆ หวังว่าการเปิดใจให้พาขวัญครั้งนี้...จะสามารถพัฒนาไปสู่คำว่ารักได้ในอนาคต...ตัวเขาเองไม่อยากผิดหวังและไม่อยากทำให้ใครเสียใจ...พอกันทีกับความรู้สึกแบบนั้น