ขนมปัง Talk
หลังจากน้ำกลับไปแล้วก็เหมือนหอบเอาความอารมณ์ดีของพี่ชายฉันไปด้วย เพราะตลอดทางมาจนถึงตอนนี้พี่พนาก็เอาแต่นั่งเงียบหน้าบึ้ง ไม่รู้ไปโดนตัวไหนมาอีกถึงได้ทำตัวเหมือนเด็กอมข้าวไม่พูดไม่จาราวกับกลัวว่าดอกพิกุลทองจะร่วงหล่นออกจากปากอย่างนั้นแหละ
“พี่จะซื้ออะไรเข้าห้องไหม ไม่งั้นหนูเลี้ยวรถเข้าคอนโดเลยนะ”
“อืม”
ตอบสั้นห้วนได้ใจจริงๆ
ครืดดดด
ขณะกำลังจะดับเครื่องยนต์โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นของฉันก็สั่นครืนจนต้องรีบหยิบออกมากดรับสาย
“ว่าไงพี่ผิง”
(อยู่ไหนอ่ะ สรุปเย็นนี้มาหาที่คณะไหม)
“อยู่คอนโดพี่พนาอ่ะดิ พี่ชายพวกเราป่วยเกือบตายตอนนี้ก็เลยพามานอนพักที่คอนโด” ฉันเดินไปคุยโทรศัพท์ไป
(อ้าวแล้วพี่พนาเป็นยังไงบ้าง โอเคแล้วหรือยัง)
“หาหมอฉีดยาเรียบร้อยค่ะ แต่ตอนนี้ก็ยังเพลียๆ อยู่”
(งั้นเดี๋ยวถ้าพี่พนาหลับแล้วแวะมารับพี่ที่คณะไปคอนโดพี่พนาหน่อยได้ไหม พี่ไม่ได้เอารถมาแล้
