หลังจากแยกกับพี่พนาแล้วฉันก็เปิดประตูกระจกผ่านเข้ามาจนเกือบจะถึงห้องทำงานของพี่พนา สองเท้าหยุดชะงักหลังจากถูกสายตาพิฆาตของเลขาสาวหน้าห้องนั่งจ้องมองอยู่
“เธออีกแล้วนะ ฉันจำเธอได้”
ฉันยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มให้คุณรินดา แต่ทว่ารอบนี้เธอกลับมองฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก
“แสบมากนะยัยเปียที่กล้าหลอกฉัน”
หลอก? ฉันไปหลอกอะไรตอนไหน..
“หลอกอะไรคะ” ฉันเอ่ยตอบกลับไปด้วยความไม่รู้
ยังไม่ทันจะได้รับคำอธิบาย สองสาวผู้ช่วยเลขาก็เข้ามาล็อกแขนทั้งสองข้างของฉันไว้ ไม่นานก็จับฉันโยนออกมาหน้าห้องประตูกระจกราวกับฉันเป็นขยะเปียกเหม็นเน่าอย่างนั้นแหละ
เชิญให้ออกมาดีๆ ฉันจะไม่ว่าเลยสักคำ นี่เล่นโยนจนหน้าคะมำล้มไปกับพื้นแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ ดูสิเข่าฉันกระแทกกับพื้นจนเป็นแผลเลย!
“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย” ฉันจ้องหน้าเลขาคนนั้นตาเขียวปั๊ดด้วยความโมโห แต่มันก็น่าโกรธจริงๆ ใช่ไหมล่ะ
“ฉันไม่เรียกรปภ.มาลากตัวเธอออกไปก็บุ
