ความสงบเงียบในลิฟต์ทำให้ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ ฉันแนบหูกับหน้าอกพี่พนาฟังเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะ ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก จากเร็วแรงในตอนแรกก็ค่อยๆช้าลงตามอารมณ์ที่เย็นขึ้นทีละน้อย
“ไม่หนักเหรอคะ วางหนูลงก็ได้นะ”
“อยู่นิ่งๆ อย่าซนก็พอ” ฉันถูกอุ้มไม่ให้ขยับตัวได้ขนาดนี้จะไปซนได้ยังไงล่ะ
เมื่อมาถึงชั้นบนสุดห้องท่านประธาน พี่พนาก็อุ้มฉันในท่าเจ้าหญิงผ่านพนักงานหลายคนกระทั่งมาถึงห้องกระจกของคุณเลขาหน้าห้อง คุณจินเดินนำเข้าไป ตอนแรกที่เห็นหน้าคุณจินยัยคุณพี่เลขารินดาก็ยิ้มรับหน้าแป้นรีบลุกขึ้นมายืนเสนอหน้า กระทั่งเห็นพี่พนาอุ้มฉันเดินตามเข้ามาก็แทบหุบยิ้มไม่ทัน
ฉันกระตุกยิ้มยักคิ้วหนึ่งทีด้วยความสะใจ บอกแล้วไงว่าจะฟ้อง!
โดนแน่คุณป้าเลขา หึ!
ร่างของฉันถูกวางลงบนโซฟาหนังอย่างนุ่มนวลบ่งบอกว่าคนอุ้มทะนุถนอมฉันเป็นอย่างดี แต่หลังจากวางฉันเสร็จพี่พนาก็มีอาการเมื่อยแขนจนเห็นได้ชัดทำเอาฉันกลั้นหัวเ
