เด็กของกู!!
1186 Words
ตอนที่ 2
เด็กของกู!!
“เห็นจะไม่ได้นะ เพราะเด็กคนนี้เป็นของกู!!”
ปราช ลุกยังเก้าอี้และปรี่ยังร่างบางของหญิงสาว ก่อนจะดึงเอวคอดให้มาแนบชิดกับตัว ดวงตาคู่สีถ่านหรี่มอง เทิดสิน พี่ชายต่างมารดาด้วยแววตาแข็งกร้าว นั่นทำให้อีกฝ่ายมองเขากลับอย่างขุ่นเคืองเช่นกัน
“อะไรของมึงวะปราช!! น้องเขามาขอทิป ใครให้มากกว่าก็ต้องเป็นของคนนั้นดิวะ”
เทิดสิน เอ่ยเสียงเข้มเมื่อเห็นเด็กสาวหางเครื่องที่ตนมองไว้เนิ่นนาน ถูกน้องชายต่างแม่ฉกไปต่อหน้าต่อตา ไม่เพียงรู้สึกเสียดายในความน่ารักของหญิงสาวเท่านั้น แต่ยังเหมือนกำลังคล้ายถูกตอกหน้ากลับอย่างแรง
“เขามาขอกู และกูก็ตอบตกลงไปแล้วกำลังจะไปจ่ายให้หัวหน้าวง มึงจะมายุ่งอะไรด้วย!! น้องเขาอยากจะไปกับกู”
มือหนาของ ปราช กำชับไหล่ลาดของคนตัวเล็กแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม จนร่างบางของ ดาวเรือง บดเบียดแนบชิดกับเขา กลิ่นกายของบุรุษผสานกับกลิ่นเหล้าสาโทอ่อนๆ ทำให้หญิงสาวเผลอจับแผงอกกำยำของไว้แน่น
“แต่เมื่อกี้กูยังไม่เห็นว่ามึงจะตกลงอะไรนิ น้องเขาก็มีสิทธิ์มากับกู!” เทิดสินขยับมาใกล้ และพยายามจะเอื้อมมือมาดึงร่างของเธอมา “ข้าให้เอ็งสามร้อยเลยคืนนี้ มากับข้า!!”
สามร้อยเลยรึ!! ดาวเรือง ตาโตเมื่อได้ยินจำนวนเงิน
“กูให้ห้าร้อย ถอยไป!”
ปราช เอ่ยเสียงราบเรียบและเตรียมดึงมือของเธอออกจากลานเวที แต่อีกฝ่ายปรี่เข้ามาขวางและผลักร่างหนาของเขาจนเซถลาไปชนขอบโต๊ะ
โครม!!
“หยุด!!เอะอะ!อะไรกันวะเทิด”
เสียงเข้มของ กำนันเปรื่อง ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นขณะที่เทิดสิน กำลังเงื้อหมัดจะต่อยยังหน้าหล่อเหลาของน้องชายต่างแม่
นั่นทำให้ เทิดสิน ชะงักมือไว้ เพราะต่อให้เขาจะฉุนเฉียวแค่ไหน แต่หากต่อหน้าพ่อแล้ว เขาเองก็ไม่ต่างจากลูกหมาเชื่องๆตัวนึง แม้ในใจตอนนี้อยากจะตะบั้นหน้าไอ้ปราช ยิ่งนัก
“ไอ้ปราช มันจะเอาเด็กหางเครื่องของฉันไป”
เทิดสินเอ่ยเสียงอ่อยเล็กน้อย นั่นทำให้ กำนันเปรื่องหรี่ตามอง ปราชที่กำลังถูกดาวเรืองประคองร่างให้ตรง หลังเซไปชนโต๊ะจนข้าวของแตกกระจาย
“ไอ้ห่า!!หางเครื่องมันมีคนเดียวหรืออย่างไร กูเห็นมีเกือบยี่สิบคน มึงจะมาแย่งกันทำไม!” กำนันเปรื่องเอ่ยเสียงดุเข้ม เพราะไม่อยากให้ในงานวุ่นวาย เนื่องด้วยมีแขกเหรื่อและผู้หลักผู้ใหญ่รวมถึงข้าราชการในเมืองหลายท่านมาร่วมงาน
จึงไม่อยากให้มีเรื่องราว ด้วยสาเหตุไร้สาระเช่นนี้
“แล้วอีหนูนี่ มึงอยากจะไปกับใครรึ กูจะได้ไปบอกหัวหน้าวงมึงให้” สายตาดุกร้าวของ หันมามองเธอ
ดาวเรือง กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก เมื่อหันไปสบตากับ เทิดสิน ที่มองด้วยแววตาแข็งกร้าว
“หนูอยากไปกับพี่คนนี้ค่ะ”
เธอเอ่ยบอกกำนัน แล้วปรี่มาชิดด้านหลัง ปราช ทันที นั่นทำให้ เทิดสินส่ายหน้าไปมาอย่างหัวเสีย
“นั่นไงอีหนูนี่มันจะไปกับไอ้ปราช มึงก็ปล่อยให้น้องไป เดี๋ยวพ่อจะเรียกคนอื่นให้ มีสวยๆเยอะเลยมึงจะเอากี่คนวะ” กำนันบอก ก่อนจะหันไปบอกลูกน้อง “ไอ้ยอดมึงเรียกหัวหน้าวงมาหากูหน่อย”
“ครับท่านกำนัน”
ไม่นานนัก หัวหน้าวงก็เดินมาหา กำนันเปรื่อง และเริ่มเจรจาค่าตัวหางเครื่องที่จะสร้างความบันเทิงต่อให้กับแขกเหรื่อ และเหมือนผลประโยชน์จะเป็นที่น่าพอใจ เพราะไม่นานหลังเงินปึกใหญ่วางในมือหัวหน้าวง ก็รีบเดินไปด้านหลัง และมีเด็กสาวอีกสองสามคนเดินมาหาเทิดสิน
“ไปกันเถอะ”
เสียงเข้มข้างหูเอ่ยบอก นั่นทำให้ดาวเรือง ขมวดคิ้วเรียวขึ้นสูง และมองหน้าหล่อเหลาอย่างสงสัย
“ไปไหนกันจ้ะ”
“ไหนเอ็งบอกจะเต้นให้ข้าดูทั้งคืนไม่ใช่รึ?”
เสียงแหบห้าวก้มลงกระซิบข้างใบหูเล็ก มือหนาจับเอวคอดของเธอไว้แน่น นั่นทำให้ดาวเรืองเผลอกัดริมผีปากด้วยความตื่นเต้น แม้จะรู้ว่าแผนการที่วางไว้กำลังจะสัมฤทธิ์ผลแต่เธอก็อดกลัวและประหม่าไม่ได้
“ไปตอนนี้เลยเหรอจ้ะ พี่ไม่ให้ฉันเต้นให้ดูที่นี่ก่อนรึ?”
“ไม่ ข้าไม่ชอบคนเยอะวุ่นวาย”
ปราช เอ่ยเสียงราบเรียบ ความจริงงานนี้เขาไม่อยากจะมาด้วยซ้ำ ด้วยไม่ชอบการสังสรรค์ที่น่าเบื่อหน่ายและต้องมาเจอสารพัดลูกๆและญาติๆของพ่อ แต่ก็ไม่อยากจะขัดบิดาที่อยากจะให้เขามาเสียเหลือเกิน
“รึว่า เอ็งกลัว!จนเปลี่ยนใจไม่อยากไปแล้ว”
ชายหนุ่มก้มลงถามอย่างเย้ยหยัน ฝ่ามืออุ่นร้อนกดที่เอวบางของเธอไว้แน่น สองแก้มของดาวเรืองพลันร้อนวูบวาบ
ใจเย็นไว้ดาวเรือง!! จะกลัวไม่ได้
“ไม่กลัวและไม่เปลี่ยนใจจ้ะฉันจะไปกับพี่ปราช”
คำบอกของเด็กสาวหางเครื่อง ทำให้คิ้วหนาเข้มของชายหนุ่มเลิกขึ้นสูง และหรี่ตามองหน้าเนียนใสตรงหน้าอย่างครุ่นคิด
“รู้จักชื่อข้าด้วยรึ?”
ดาวเรือง ชะงักเล็กน้อยเมื่อสบตากับดวงตาคมเข้ม
“ระ..รู้ซิจ้ะ ใครจะไม่รู้จักพี่ปราชลูกชายกำนันเปรื่อง คนทั้งจังหวัดสุรินทร์เขาก็รู้จักกับพี่ทั้งนั้นแหละ”
เธอรีบเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อย คล้ายดั่งว่าการรู้จักเขาเป็นเรื่องที่แสนปกติเสียเหลือเกิน
ทั้งที่ความจริงแล้ว ปราชเองไม่ค่อยจะเปิดเผยตัวตนในงานสังคมเท่าใด และเขาจะอยู่แต่ในเรือนใหญ่ฝั่งทิศหัวนอนของหมู่บ้านเพื่อทำฟาร์มและพืชผลทางการเกษตรที่กำนันเปรื่องมอบหมายให้ในส่วนของเขาเท่านั้น
ส่วน เทิดสิน นั้นจะดูแลธุรกิจในส่วนฟาร์มวัวควายที่อยู่หมู่บ้านหนึ่งที่ห่างออกไปเพื่อส่งเข้าโรงเชือด โดยลูกแต่ละคนจะแยกกันดูแลเป็นสัดส่วนของตนโดยไม่เกี่ยวข้องกัน
“อย่างงั้นรึ?”
ปราช ทวนคำของเธออย่างครุ่นคิด ความจริงเขาใช้ชีวิตในส่วนไร่สวนของตนเอง จนไม่ได้สนใจสังคมแวดล้อมมากนัก และไม่อยากจะสุงสิงกับใครให้ปวดหัว
“ใช่จ้ะ”
“งั้นไปกันได้แล้ว ข้าง่วงนอนแล้ว”
มือหนาดึงร่างบางของเธออย่างแรงจนเซถลา เพื่อให้เดินมายังรถที่จอดไว้ข้างเวที ทำให้ดาวเรืองจำต้องเดินตามเขาออกมาอย่างเสียไม่ได้
แม้ในใจจะเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น
แต่เธอก็บอกตัวเองไว้ในใจ ...ว่าแผนการต่างๆที่เธอทำมาใกล้จะสำเร็จแล้ว และเพื่อจะได้ปลดปล่อยตัวเองจากมนต์สาปที่ผูกมัดตัวเองไว้
...คืนนี้ เธอจะต้องเสพสังวาสกับเขาให้ได้
**************
- Writer
