บรรณาการสิเน่หา

มันจะมากไปแล้วนะ

หญิงสาวหันกลับมาหาเขา จ้องมองเขาตาเขียวปัด สีหน้าเย็นชาและแววตาเชิงปราบปรามแบบนี้เองที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกพิศวงอยู่ในใจ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกตัวชาทุกครั้งที่เห็นสายตาของแม่นี่ เขาไม่ได้หวาดกลัวหรือรู้สึกจนมุมเลยสักนิด เพียงแค่รู้สึกว่าตัวมันเล็กลงไปหน่อยเดียวเท่านั้นเอง

“สนุกพอรึยัง”

คนถูกถามอึ้งไปนิด ก่อนจะหัวเราะสบายใจ

“ยัง”

“เคยร้องไห้ไหม”

เขานิ่งไปอีก พิจารณาตัวเองแล้วก็ได้คำตอบ

“ไม่เคย และพระเจ้าไม่อนุญาตให้คนสมบูรณ์แบบอย่างฉันมีเวลาแบบนั้นในชีวิต พระเจ้าบอกเสมอว่าทุกอย่างเป็นของนาย สุดแท้แต่จะปรารถนา”

หญิงสาวยิ้มดูถูก

“พระเจ้าโกหกคุณ”

เขาทำหน้าไม่พอใจ

“นี่เธอ”

“ความจริงแล้วพระเจ้าแกล้งคุณต่างหาก เขาสาปคุณ คนอย่างคุณ แม้ได้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้ไป แต่มีแค่สิ่งเดียวเท่านั้นที่คุณไม่มีวันได้ คุณไม่มีวันได้ความรักจากใครหรอก คนใกล้ชิดคุณ ทุกคนเกลียดคุณ พวกเขาขยะแขยงคุณ ไม่เคยมีใครปรารถนาดีกับคุณได้จริงๆ สักคน...ไม่มีและไม่มี”

เขาตลึงตาค้าง ริมฝีปากสั่นพร่า หัวใจเต้นตึกตักๆ เขาเชื่อว่านี่เป็นคำด่าที่รุนแรงที่สุดในชีวิตที่เคยเจอมาเลย ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงถึงมาวิจารณ์ชีวิตของเขาขนาดนี้ เขาจับหมับสองบ่าของเธอไว้แน่นมือ ใบหน้าของสุดหล่อแดงก่ำด้วยความโกรธ หญิงสาวเชิดหน้าสู้ไม่ถอย แม้จะถูกข้อนิ้วแข็งแรงบีบจนเจ็บ ดวงตาคู่สวยท้าทายอย่างไม่หวั่นเกรง

“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ถึงได้กล้ามาพูดอย่างนี้กับฉัน” ดวงตาสีเขียวงดงามจ้องมองใบหน้าของเธอตรงๆ นิ่งๆ อย่างกับจะจดจำรายละเอียดเสียให้หมดทุกรูขุมขน ก่อนจะหรี่ตาราวกับจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “พระเจ้า เธอคงไม่ใช่คนกรีซหรอก นึกแล้วเชียว สำเนียงเธอถึงได้ฟังไม่รื่นหู ที่แท้ เพราะเธอไม่รู้ว่าฉันคือคนสำคัญแค่ไหน ถึงได้อวดโง่โดยไม่รู้ตัว”

เขาด่า แต่หญิงสาวกลับหัวเราะขัน จนเขาแปลกใจ หน้าหงิกไม่รู้ตัว

“ฉันขอภานาให้คุณเป็นคนสำคัญจริงๆ เถอะ”

“มันจะมากไปแล้วนะ”

เธอยกไหล่ ไม่สนใจ

“ไม่ว่าเธอจะมาจากไหน” เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน จ้องตาเธอจนถลน “วันนี้ ฉันจะจับเธอโยนออกนอกประเทศนี้”

ขาดคำนั้น ปลายมีดแหลมคมก็จ่ออยู่ตรงหน้าท้องของชายหนุ่ม เป็นมือบอบบางของหญิงสาวที่กำด้ามมีดไว้แน่น เขาหลุบตาลงมองด้วยความระอาใจ