“ยัยนี่มาที่นี่ทำไม” เขาจอดริมถนน ก่อนจะถึงประตูรั้วขนาดใหญ่นั่นหลายเมตรเลยทีเดียว เขาค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเจ้าหล่อนลงจากรถจริงๆ “รู้จักกับคนพวกนี้ด้วยเหรอ”
เธอรอคอย คนขับแท็กซี่ยกกระเป๋าของเธอออกจากท้ายรถ หญิงสาวจ่ายเงินค่าโดยสารเรียบร้อย จากนั้น เธอหันกลับไปมองประตูรั้วใหญ่นั่นตั้งนานสองนาน
“ในที่สุด หนูก็มาถึงแล้วค่ะ ตื่นเต้นจัง” มาลินีไม่เคยพบตัวจริงของมารดา เคยเห็นก็แต่ในภาพถ่าย นิตยสารและทางโทรทัศน์เท่านั้น เธอไม่คาดหวังถึงการโอบกอด นั่นมันมากเกินไปสำหรับเธอ เด็กน้อยที่ควรถูกลืมเลือนตลอดกาล หากเพียงแค่ได้พบหน้า และกล่าวทักทายแค่สองสามคำก็เป็นบุญ
“แม่คะ แม่ยังจำได้ไหมว่ามีหนูอยู่”
เธอสูดลมหายใจเข้าปอด เพื่อกระตุ้นให้เลือดลมมันดีขึ้น ขณะย่างเท้าก้าวไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจ เวลานั้นเองที่รถคันใหญ่แล่นเข้ามาด้วยความเร็ว ดูเหมือนจะเป็นรถของบ้านนี้ เธอจำต้องหลีกหนีด้วยความเร็วพอกัน เพื
