วิศวะตัวพ่อกับหมอมินิ

EP 6 ดุ

หลังจากทุกคนแยกย้ายทำในส่วนที่วางแผนกันไว้และปีนี้มีแผนกทำอาหารจากเด็กคณะคหกรรม ทุกคนเลยสบายใจหน่อยว่าอาหารทุกมื้อจะรอดปลอดภัยและรสชาติก็จะไม่แปลกประหลาดเหมือนอาสาบางปีที่ผ่านมา ผมซึ่งวันนี้เป็นเวรคนแรกคือนั่งเฝ้า 2 ชั่วโมงอยู่หน้าเต็นท์ หน้าอาคารที่น้อง ๆ นอนอยู่ ส่วนเฮดว๊ากทั้งหมดก็นอนในเต็นท์เช่นกัน มื้อเย็นทุกคนจะเดินไปตักกันเองกินเสร็จก็ล้างจานเองด้วย แต่มินิขาเจ็บเพื่อนเธอเลยเป็นคนไปตักข้าวให้ จากที่พื้นที่ส่วนนี้จะมีแค่สโมตอนนี้เลยมีมินิกับเพื่อนมานั่งอยู่ด้วยกันหมด

K : อยากกินอะไรเพิ่มไหม

Mn : ไม่ค่ะขอบคุณ

K : พูดกับพี่ดี ๆ หน่อย

Mn : ตรงไหนไม่ดีอ่ะ

K : น้ำเสียง

Part Mn

ระหว่างที่ฉันจะอ้าปากพูดต่อก็มีเด็กปี 2 คหกรรมเดินถือ กล้วยบวชชีมาให้พี่คินมองจากดาวพลูโตก็รู้ละว่าเธอคนนี้ชอบพี่คิน แต่ทำไมต้องปายหางตามาที่ฉันด้วย ฉันไม่ได้เป็นฝ่ายนั่งใกล้เขาสักหน่อย เป็นเขาต่างหากที่มานั่งแทนเลิฟที่ลุกไปล้างจาน นี่ละผู้หญิงแบบที่เฮียแฝดไม่ชอบเลยลากฉันไปกันตลอด จริง ๆ เลิฟนี่ฉันก็เคยพยายามยัดเยียดให้เฮียนะ แต่เฮียไม่เอาบอกสงสารเลิฟอยากให้ไปเจอแต่คนดี ๆ

+ : พี่คินคะ

K : ครับ

+ : ลินทำกล้วยบวชชีเลยตักมาให้

K : ขอบคุณมากครับรบกวนวางตรงโต๊ะได้เลย

+ : พี่คินไม่รับหรอคะ

K : ไม่ครับไม่ชอบอะไรหวาน ๆ

+ : แต่ลินทำไม่หวานมากนะคะ

K : ไม่ชอบคือไม่ชอบครับ...ไม่เข้าใจตรงไหน

จากที่ฉันหันมองทางอื่นตอนนี้ฉันสะดุ้งจนต้องหันกลับมามองพี่คิน เพราะน้ำเสียงที่เขาใช้มันทำเอาฉันขนลุก เจอเขามาก็หลายครั้งคุยด้วยก็ไม่ใช่น้อยฉันไม่เคยได้ยินน้ำเสียงน่ากลัวแบบนี้เลย ขนาดฉันแอบกวนตีนเขาบ่อย ๆ ก็ไม่เคยโดน เขารู้ว่าฉันมองเขา ๆ ก็เอียงคอมองฉันก่อนจะถามแบบไม่สนหน้าใครที่ยืนหน้าสั่นอยู่ว่า "เราอยากกินไหม"

Mn : อ่อ...มะ ไม่อ่ะ

W : เอามาให้พี่ก็ได้ครับแล้วพวกน้องก็กลับไปพักเถอะ

เป็นรุ่นพี่วาฬที่ยื่นมือเข้ามาช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น แต่สำหรับฉัน ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ชอบฉันแน่ ๆ ก่อนไปยังหันมาค้อนใส่ด้วย บอกก่อนนะถ้ามีอีกทีตบคว่ำอย่ามาว่ากันนะมารยาทไม่มีแบบนี้ แล้วไอ้เจ้าถ้วยกล้วยก็ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะสนามแบบนั้นโดยไม่มีเฮดว๊ากคนไหนกิน แล้วก็ไม่มีเฮดว๊ากคนไหนเดินไปตักมากินด้วย

Mn : รุ่นพี่ไม่ชอบของหวานพูดดี ๆ ก็ได้ดุทำไม

K : พี่เป็นแบบนี้อยู่แล้ว

Mn : ดุอ่ะนะ

K : ใช่

Mn : น่ากลัวจัง

K : ไม่ต้องกลัวพี่จะไม่ดุกับเรา

Mn : ทำไม

K : นั่นสิ...ทำไม

เขาไม่ตอบแถมยังถามกลับระหว่างที่โน้มตัวเข้ามาใกล้ ถึงจะไม่ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจ แต่ก็ใกล้จนฉันใจเต้นได้เลย ก่อนที่ฉันจะคิดเข้าข้างตัวเองฉันรีบเด้งตัวเองขึ้นทันทีที่เห็นเลิฟกลับมา ก่อนจะเดินกระดืบ ๆ ไปหาเลิฟแล้วก็ชวนกันไปอาบน้ำ ฉันรู้ว่าฉันไม่เนียนเอาซะเลยแถมยังเห็นรอยยิ้มปิศาจจากเขาอีก ไม่รู้ชอบแกล้งหรืออยากได้อะไรกันแน่ ชอบทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ตลอดช่วงนี้

Part K

W : กูเห็นนะ

K : เห็นไร

W : หลงรักเมียชาวบ้านรึเปล่าครับประธาน

K : ...

AG : คุยเรื่อง

PT : นั่นดิ่กูตกข่าวอะไร

K : ไม่มีห่าไรทำงี้มายุ่งเรื่องคนอื่น

PT : มึงไม่ใช่คนอื่นนิ่...ยุ่งได้

ผมก็รู้ว่าไอ้ที่ผมทำอยู่มันแปลกพวกมันจะดูไม่ออกได้ยังไง ถ้าไม่นับตอน ม.5 ที่ผมชอบเพื่อนในกลุ่ม ก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ผมให้ความสนใจอีกเลย ยกเว้นดีลกันที่คลับส่วนมากก็พวกรู้งานไม่สานต่อไม่จำหน้าจำตาด้วยซ้ำ แต่เรื่องหนึ่งยังติดในใจที่ไอ้วาฬพูดเธอมีเจ้าของรึเปล่านี่สิ เพราะผู้ชายที่คลับกับที่มาส่งหน้าคล้ายกันมากสนิทขนาดนั้นด้วย หลังจากทุกคนไปอาบน้ำกันจนครบก็ช่วยกันเดินตรวจเช็ครอบ ๆ กลับไปนับจำนวนคนว่าครบไหม พอทุกอย่างเรียบร้อยดีก็ต่างคนต่างเข้าที่นอน เหลือแต่ผมที่นั่งอยู่หน้าเต็นท์ตัวเองและมีมินินอนอยู่ ผมได้ยินเสียงเธอคุยโทรศัพท์อยู่พักหนึ่งแต่ตอนนี้ก็เงียบไปแล้ว ผ่านไปเกือบชั่วโมงเสียงรูดซิปเต็นท์ดังขึ้นช้า ๆ ก่อนหัวเล็ก ๆ จะโผล่ออกมามองผมตาแป๋ว

K : เจ็บขาหรอ

Mn : นิดหน่อยแต่นอนไม่หลับมันต่างที่

K : แล้วจะให้พี่เข้าไปนอนเป็นเพื่อนหรอ

Mn : จะบ้าหรอ

K : ฮึ

Mn : ออกไปนั่งด้วยได้ไหม

K : มาสิ

เธอออกมานั่งที่เก้าอี้ข้างผมโดยไม่ได้พูดอะไร ผมเลยชี้ให้เธอดูท้องฟ้าคืนนี้มองเห็นดาวเต็มไปหมด ส่วนผมกลับหันมามองหน้าเธอที่กำลังเงยหน้าขึ้นดูดาวด้วยรอยยิ้มเหมือนเด็กน้อยได้ลูกอม แล้วร่างกายของผมก็ไวเท่าความคิดนั่นละ ก็ห่างกันแค่เอื้อมมือเองใครจะอดใจไหว

Mn : อื้อ

K : เบาสิ...เดี๋ยวคนอื่นตื่น

Mn : อื้อ....