หลังจากเจอน้องมินิที่ห้างผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลยทั้งอาทิตย์ แม้แต่ในกรุปอาสาเธอก็ไม่ได้ตอบข้อความใด ๆ มีเพียงสีไม้เท่านั้นที่ตอบข้อความแทนทุกคนในกลุ่มนักศึกษาแพทย์ ผมเองก็ไม่รู้ว่าปี 2 ของแพทย์เรียนหนักขนาดไหนถึงไม่มีใครมีเวลาตอบข้อความสักคน จนเช้าวันนี้ละที่เราจะออกเดินทางมีน้อง ๆ ที่สมัครเข้ามาเกือบ 30 ชีวิตร่วมไปด้วย รอบนี้ไม่มีรุ่นพี่ไปครับเพราะปี 4 เริ่มต้องโฟกัสเรื่องงานกับเกรดปีสุดท้ายแล้ว ทุกสายตาหันไปมองตามเสียงรถสปอร์ตสุดหรูที่ขับเข้าจอดอยู่ไม่ใกล้จากสนามมหาลัย มินิก้าวเท้าลงมาพร้อมด้วยผู้ชายฝั่งคนขับ เป็นคนเดียวกับที่เจอที่คลับไม่ใช่คนที่เจอที่ห้าง เธอรับกระเป๋าจากเขาคนนั้นแล้วก็โบกมือลาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเดินมาที่จุดรวมพล เธอกล่าวสวัสดีทักทายทุกคนแล้วก็เดินไปหาเพื่อนของเธอ แล้วทุกคนในกลุ่มก็หันมาสนใจกัปตันแทน
CT : หน้าโคตรคุ้นเลย
W : รู้จัก
CT : ไม่ได้รู้จักกูบอกว่าหน้าคุ้น
AG : ที่รู้ ๆ ไม่ใช่นักศึกษาที่นี่แน่นอน
รถออกเดินทางไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงจุดหมายปลายทางคือจังหวัดกาญจนบุรี ที่นี่ไม่ใกล้จากกรุงเทพมาก แต่ยังคงมีโรงเรียนตามรอบนอกที่ยังขาดสิ่งอำนวยความสะดวกหลายอย่าง หรืออาคารเรียน ห้องน้ำก็ทรุดโทรมไปตามเวลาเงินอุดหนุนจากภาครัฐมีไม่พอที่จะมาปรับปรุงหรือซ่อมแซมได้ทั้งหมด ครั้งนี้พวกเราเอาชุดนักเรียน รองเท้า แล้วก็ขนม นม มาแจกเด็ก ๆ ด้วย ส่วนอุปกรณ์ที่ไว้ซ่อมแซมอาคารพวกผมสั่งให้บริษัทที่เราสั่งซื้อในพื้นที่ขนมาส่งก่อน ทางครูและผู้อำนวยการเป็นคนประสานงานรับของและเช็คของทั้งหมดว่าครบถ้วนดี ก็แจ้งพวกผมว่าเรียบร้อยตั้งแต่ 2 วันที่แล้ว เราจะเวลาอยู่ที่นี่ 3 คืน 4 วันครับ
K : พี่คือประธานสโมนะครับน้อง ๆ เรียกพี่ว่าพี่คินก็ได้ ทุกคนแยกย้ายไปเก็บของกันก่อน แล้วมารวมตัวตรงนี้ในอีก 30 นาทีนะครับ
AG : พี่คือรองชื่อออกัส จริง ๆทุกคนก็รู้จักพวกพี่อยู่แล้ว เราทุกคนจะพักรวมกันทั้งหมดบนอาคารอเนกประสงค์ครับเชิญแยกย้าย
W : ส่วนพวกเราเอาไง
K : เต็นท์กู ๆ นอนคนเดียว
PT : ขี้งกชิบผาย
AG : งั้นกูว่าเต็นท์ใครเต็นท์มันจบ
CT : กูนอนกับพลอย
AG : บอกเพื่อใครก็รู้ป่ะ
ไอ้กัปตันกับแฟนต้องนอนด้วยอยู่แล้วไม่รู้ที่บอกเนี้ยะจะขิงหรือบอกเฉย ๆ ผมบอกตรง ๆ นะครับผมยังคงสนใจมินิอยู่ แต่ยังไม่ถึงจะไปแยกเมียใครนะ แค่อยากมองอยากคุยด้วยสักหน่อย อาจจะเพราะเธอไม่เหมือนใครด้วย เธอไม่แลตามองผมด้วยซ้ำจนทำผมเสียเซลฟ์ไม่น้อย พอเรากางเต็นท์เพื่อนอนด้านนอกอาคารเพราะต้องผลัดกันเฝ้าเวรตอนช่วงกลางคืนเสร็จ ก็ไปเตรียมจุดให้นักศึกษาแพทย์เพื่อจัดวางอุปกรณ์ตรวจร่างกายขั้นพื้นฐานให้เด็ก ๆ ในวันพรุ่งนี้ ทางเราไม่ยาหรือตรวจโรคนะครับแค่เช็คร่างกายภายนอกแล้วแจ้งผู้ปกครองเช่น ถึงเวลาต้องทำฟัน หรือ มีอาการอะไรที่เสี่ยงกับการเจ็บป่วย ก็แนะนำให้ไปพบแพทย์ที่สาธารณสุขหรือโรงพยาบาลประจำจังหวัดต่อไปครับ
แล้วน้องเลิฟก็วิ่งหน้าตั้งมาบอกว่ามินิลืมล้มตกบันไดตอนช่วยขนของ ผมกับเพื่อน ๆ รีบวิ่งไปดูใจก็เป็นห่วงครับ แต่อีกใจก็กลัวครอบครัวเธอมาเอาเรื่องได้ ไม่รู้จะตอบเขายังไงพาคนของเขามาดันไม่ดูแลให้ดี หลังจากดูอาการแล้วสีไม้กับเตเต้บอกว่าน่าจะข้อเท้าพลิกนิดหน่อย เดี๋ยวก็หายแต่อาจจะระบมอย่าเดินเยอะ
K : งั้นมินิมานอนที่เต็นท์พี่จะได้ไม่ต้องเดินขึ้นอาคาร
Luv : เลิฟนอนด้วย
K : มันเป็นเต็นท์เล็กนอนได้คนเดียวครับ
Mn : กูโอเคมึงนอนข้างบนเถอะ
Tae : เอ่อเดี๋ยวกูเฝ้าไอ้เลิฟเองไม่ให้ไปปล้ำปี 1 ดูสิน่ากินน่ากิ๊น
Part Mn
ทุกคนพากันหัวเราะเพราะไม่คิดว่าเตเต้จะพูดอะไรแบบนี้ออกมา ส่วนฉันก็เซ็งมากที่มาเจ็บตัวแถมยังจะพี่คินอีก ถ้าฉันปฏิเสธเขาต่อหน้าคนอื่นเดี๋ยวเขาก็ต้องพูดจนฉันจนมุม ในหัวเลยรับปากไปก่อนเดี๋ยวค่อยหาทางแก้ไขอีกที ถ้าไม่ติดว่าฉันเป็นคนทำอะไรทำจริงแบบเสียหน้าไม่ได้ป่านนี้ฉันคงไม่มาแล้ว อีกอย่างเลิฟด้วยทิ้งเพื่อนไม่ได้เดี๋ยวนางกินหัวฉัน
Mn : พี่คินเข้ามาทำไม
K : ก็กระเป๋าพี่ยังอยู่ในนี้ครับ
Mn : อ่อ...งั้นให้มิออกไปก่อนสิพี่เข้ามามันเบียด
K : แล้วเจ็บแบบนี้คนที่บ้านจะว่าไหม
Mn : ไม่หรอกอุบัติเหตุ
เขายังคงไม่ยอมถอยออกไประยะห่างของเรามันน้อยเหลือเกิน กลิ่นหอม ๆ หน้าหล่อ ๆ ทำเอาใจสั่นเลย แต่ไม่ได้ ๆ ฉันจะเป็นเหยื่อให้เสือแบบเขาจับกินไม่ได้ โอ๊ยนึกถึงแผงอกขาวเนียนตอนนั้นแล้วแม่อยากจะกัดสักที 2 ที เสียงมือถือดังสนั่นเตือนว่าต้องรับสาย ฉันมองเขาเป็นการบอกว่าฉันต้องการความเป็นส่วนตัวในการคุยโทรศัพท์ เขาเลยถอยออกไป
Mn : เฮีย
Mix : ถึงยัง
Mn : แล้วดิ่
Mix : มาตินให้โทรหาคุยกับหลานหน่อย
Mn : สวัสดีครับคนเก่งคิดถึงจังเลยอย่าดื้อกับอาม่านะ
เพราะพี่มาร์คกับพี่สะใภ้บินไปดูงานที่ต่างประเทศ ตอนนี้เฮียแฝดเลยกลับไปนอนบ้านเพื่อช่วยดูแลมาตินด้วย แม้จะมีพี่เลี้ยงแต่ตอนกลางคืนมาตินก็นอนกับอาม่าอากง ก็คือป๊าม๊าของฉันนี่แระ ใครจะคิดว่าเรื่องนี้จะเป็นประเด็นให้ฉันในไม่ช้า