หนึ่งเดือนผ่านไป_
"ไม่ไปอยู่หอพักได้ไหมปลาวาฬ พี่ไปรับส่งเราได้ทุกเวลาเลยนะ" คนตัวสูงเอ่ยบอกราวเสียดาย เมื่อจอดรถยนต์คันหรูอยู่หน้ามหาลัย
หลังเขาออกจากโรงพยาบาลมาปลาวาฬดูแลอย่างดี จนเขาเองเสพติดการอยู่ใกล้กันแล้ว
"ปลาวาฬยังต้องเรียนหนังสือนะคะ ส่วนพี่ฟอเรสต์ก็ต้องทำงานด้วย" มือบางข้างนึงยกบีบแก้มสากหยอกล้อ รวบกระเป๋าเป้ใบใหม่ ที่อีกฝ่ายซื้อให้เป็นสีฟ้าอ่อนสะพายขึ้นหลัง
"เวลามันผ่านไปเร็วจังเนอะ"
"แค่ไม่กี่วันเองนะคะ เราโทรหากันก็ได้นี่หน่า"
"น้อยใจจัง" ร่างกำยำเบี่ยงลำตัวมองกระจกด้านข้าง มันน่าคิดขนาดไหนที่เวลาห่างกันหญิงสาวไม่เคยมีท่าทีอิดออดเลย
"ปลาวาฬต้องทำยังไงดีนะ" นิ้วชี้เรียวเคาะขมับครุ่นคิด เขากลายเป็นคนขี้เอาแต่ใจ ติดเวลาอยู่ด้วยกันไปเสียแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นชอบเรียกร้องให้เธอไม่ห่างนอกสายตาด้วย
"กลับบ้านไง ง่ายๆ เอง"
"โอเคค่ะ แต่เป็นวันมะรืนนะ" ร่างบางไม่รีรอรีบขย
