บำเรอรักเฮียภูวินทร์

ตอนที่ 4 ไม่จูบ

ตุบ

"อ๊ะ!" เสียงร่างเล็กของลินดาถูกคนตัวสูงอุ้มมาโยนลงที่เตียงนอนนุ่ม ก่อนที่เขาจะเริ่มเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมร่างของเธอไว้ เฮียภูวินทร์เริ่มใช้มือแกร่งสัมผัสไปที่แก้มใสเบา ๆ พร้อมกับใช้สายตาคมของตัวเองจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธออย่างต้องการชื่นชมความสวยที่สะดุดตาเขาตั้งแต่แรกเห็น ขณะเดียวกันลินดาก็เริ่มเกร็งร่างกายตัวเองอย่างบอกไม่ถูกเพราะนี่มันคือครั้งแรกที่มีคนแปลกหน้ามาใกล้ชิดกับร่างกายของเธอขนาดนี้

เฮียภูวินทร์ใช้หลังมือลูบไปที่แก้มใสของลินดาเบา ๆ จากนั้นเขาก็เริ่มเลื่อนมือของตัวเองต่ำลงมาและใช้นิ้วโป้งสัมผัสไปที่ปากของลินดา

"เนียนนุ่มไปแทบจะทั้งตัวเลยนี่" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร้ายกาจ จากนั้นมือที่สัมผัสปากนุ่มนิ่มของลินดาในตอนแรกก็เลื่อนลงไปจับเส้นผมที่สีน้ำตาลเข้มของเธอมาสูดดมความหอมหวานที่ลอยมาแตะจมูกเขาอย่างทนไม่ไหว

"คะ คุณจะเสียเวลาอีกนานไหม ฉันบอกให้รีบทำให้มันจบ ๆ ไง" ลินดาเอ่ยพูดด้วยท่าทางอึกอักไม่น้อย แต่เธอยังคงพยายามทำเหมือนตัวเองไม่ได้หวาดหวั่นใจ ลินดายกมือเรียวขึ้นมาปัดมือแกร่งของเฮียภูวินทร์ที่จับเส้นผมของตัวเองอยู่ออก คนตัวสูงที่เห็นแบบนั้นก็แสยะมุมปากยิ้มอย่างชอบใจ

"เห็นว่ามีของดี ฉันก็เลยอยากค่อย ๆ เชยชม…"

"…แต่ถ้าอยากโดนแล้ว เดี๋ยวจัดให้"

หมับ! สิ้นเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจนั้น เฮียภูวินทร์ก็จัดการจับแขนเรียวของลินดายกขึ้นเหนือหัว และก้มลงไปซุกไซ้เข้าที่ซอกคอเรียวของเธอ

"อ๊ะ!" ลินดาร้องออกมาด้วยความตกใจ พลางเอียงคอหลบเขาตามสัญชาตญาณ ทว่าเธอยังคงรู้สึกได้ว่าเฮียภูวินทร์นั้นกำลังสูดดมกลิ่นกายที่หอมหวนราวกับดอกไม้ของเธอ เพียงแค่ได้กลิ่นนั้นร่างกายของเขาก็เกิดปฏิกิริยาอย่างรวดเร็ว คนตัวสูงผละใบหน้าออกมาจากซอกคอก่อนที่จะจ้องใบหน้าสวยของคนใต้ร่าง ก่อนที่สายตาของเขาจะไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ

พรึบ ลินดาที่เห็นสายตาของเขารีบยกมือเรียวขึ้นมาปิดที่ปากของตัวเองแน่น

"มะ ไม่จูบนะ" เสียงเล็กเอ่ยขึ้นห้าม ทว่าคำพูดและท่าทางของหญิงสาวทำเอาเฮียภูวินทร์แสยะยิ้มออกมา

"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่จูบเธอหรอก เพราะฉันจะจูบกับคนที่ฉันรักเท่านั้น"

ว่าจบมือแกร่งก็จัดการใช้มือถกกระโปรงที่ลินดาสวมใส่ขึ้น ก่อนจะดึงกางเกงที่สวมใส่ไว้ชั้นในออกมา แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักไปเมื่อสัมผัสได้ถึงบางอย่าง

"เลือด?" เสียงทุ้มเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกใจเมื่อดวงตาคมของเขาหลุบไปเห็นว่าช่วงขาด้านในของลินดานั้นมีเลือดเปรอะเปื้อนอยู่เล็กน้อย ลินดาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักตกใจ เธอใช้จังหวะนั้นผลักร่างของเฮียภูวินทร์ที่กำลังคร่อมตัวเองอยู่ออก จากนั้นเธอก็รีบก้มไปมองตรงระหว่างขาของตัวเองเล็กน้อยและเอ่ยพูดขึ้นมาต่อว่า

"ปะ ประจำเดือนมาแน่เลย!"

"ฮะ!? แล้วมาเป็นอะไรวันนี้วะ…"

…ปึก!!

"โอ๊ย!" เฮียภูวินทร์บ่นพึมพำออกมาด้วยท่าทางหัวเสีย แต่ขณะที่เขาพูดจบประโยค เสียงทุ้มก็ต้องร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บ เพราะลินดาได้รีบลุกพรวดออกจากเตียงนอนหรู แต่ด้วยความที่เธอไม่ทันระวังทำให้ศอกของเธอไปกระแทกใส่หน้าของเฮียภูวินทร์อย่างจัง

ลินดาที่ได้ยินเสียงทุ้มร้องออกมาก็ชะงักตกใจ เธอหันกลับไปมองเขา

"เกะกะจริง ๆ" เรียวปากสวยเอ่ยพร้อมกับใช้สายตาของตัวเองมองใบหน้าหล่อที่เอามือกุมหัวตัวเองอยู่ ซึ่งเธอมองเขาแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นแล้วเจ้าของร่างเล็กก็รีบลุกพรวดพราดออกไป

ตึกตึก และทันทีที่สองเท้าเล็กแตะพื้นเธอก็รีบสาวเท้าเดินตรงไปยังห้องห้องหนึ่ง ที่เธอคิดว่าคงจะเป็นห้องน้ำอย่างไม่คิดแยแสคนที่นั่งเจ็บอยู่ ทำเอาเฮียภูวินทร์ที่เห็นแบบนั้นถึงกับขมวดคิ้วและสบถออกมาด้วยท่าทางหัวเสีย

"แม่ง! ยัยเด็กนี่ ชนกูอย่างแรงไม่ขอโทษสักคำ แล้วศอกอย่างแหลม เจ็บฉิบหายเลยเว้ย!"

หลายชั่วโมงต่อมา

ตุบ เสียงร่างเล็กของลินดาที่เพิ่งล้มตัวนอนลงบนที่นอนของตัวเองด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความหนักใจ เธอยกแขนขวาขึ้นมาเกยหน้าผากและเป่าลมออกจากปากหนัก ๆ

"ฟู่ว เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าประจำเดือนไม่มาวันนี้ ฉันได้โดนไอ้โรคจิตนั่นจับกินแน่ ๆ" เสียงเล็กเอ่ยพูดก่อนจะที่เจ้าของร่างจะเริ่มนึกถึงชายที่เธอเพิ่งจากกับเขามาไม่นาน

"หายดีเมื่อไร รีบเข้ามาหาฉัน! แล้วก็อย่าคิดตุกติกหนีหายไปซะก่อนล่ะ ฉันไม่ชอบคนไม่รักษาคำพูดที่สุด จำเอาไว้"

น้ำเสียงทุ้มต่ำของเฮียภูวินทร์และคำขู่ที่ใช้เอ่ยพูดกับเธอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้ายังคงดังก้องอยู่ในความทรงจำของลินดา ขณะที่ความคิดของเธอกำลังจมอยู่กับผู้ชายคนนั้น สีหน้าแปลกใจก็เริ่มฉายขึ้นมาบนใบหน้าสวยอีกครั้ง

"ฉันไปทำอะไรให้เขาถูกใจกันนะ…ฉันไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลยจริง ๆ"

ด้านเฮียภูวินทร์

พรึบ! เสียงซองเอกสารสีน้ำตาลถูกโยนลงบนโต๊ะกลมที่ตั้งอยู่บนโซฟากลางห้องโถงหรู

"ไปสืบประวัติมาให้รายละเอียด" ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเจ้าของร่างผู้โยนซองเอกสารนั้นดังขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่มันเต็มไปด้วยความร้ายกาจ เฮียภูวินทร์เอ่ยพูดจบก็ยกมวนบุหรี่ในมือเข้าไปสูบในปากก่อนจะพ่นควันสีเทาออกมาด้วยท่าทางผ่อนคลาย

"รับทราบครับลูกพี่" สันต์เกียรติ ลูกน้องคนสนิทของเฮียภูวินทร์เอ่ยตอบเจ้านายของตัวเองก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบซองเอกสารนั้นขึ้นมา แต่แล้วสันต์เกียรติก็ต้องชะงักเมื่อเขาเหลือบไปเห็นรูปถ่ายของผู้หญิงที่ติดอยู่หน้าซอง

"ผู้หญิงเหรอครับลูกพี่ เอ๊ะ! นี่มัน…" ลูกน้องคนสนิทถึงกับชะงักสีหน้าออกมาด้วยความแปลกใจ เพราะว่าผู้หญิงที่เจ้านายของเขาให้ไปสืบประวัติมานั้นเธอคือ ลินดา ลินรดานั่นเอง

"กูขอแบบรายละเอียดยิบและที่สำคัญกูขอด่วนที่สุด"

"ได้ครับ ว่าแต่ลูกพี่จะเอาไปทำอะไรเหรอครับ" สันต์เกียรติเอ่ยถามต่ออย่างอยากรู้ เพราะถึงเขาจะได้รับงานจากเจ้านายของตัวเองให้สืบประวัติคนมามากมาย แต่นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่คนคนนั้นคือผู้หญิง

"กูก็แค่…อยากรู้จักของบำเรอของกูให้มากขึ้นหน่อย" เฮียภูวินทร์เอ่ยตอบคำถามของลูกน้องตัวเองอย่างไม่กักใด ๆ พอพูดจบสีหน้าที่เรียบนิ่งของเขาก็ค่อย ๆ ยกยิ้มขึ้นมาอย่างร้ายกาจ รอยยิ้มนั้นมันฉายขึ้นมาบนใบหน้าของเขาเพียงเพราะเขากำลังนึกถึงเธอ

"ลินดา ลินรดา ผู้หญิงที่จะมาเป็นของบำเรอของกู"

สองวันต่อมา ณ ร้านดอกไม้ลินรดา

"สวัสดีค่ะคุณลินดา" เสียงพนักงานประจำของร้านดอกไม้ขนาดย่อมที่เพิ่งกลับมาเปิดทำการใหม่ได้ไม่กี่เดือนเอ่ยทักทายเจ้าของร้านแสนสวยผู้เป็นเจ้านายของตัวเองขึ้น

"สวัสดีค่ะพี่ดิว" เสียงเล็กของลินดาเอ่ยตอบพลางสาวเท้าเดินเอากระเป๋าสะพายของตัวเองไปวางไว้บนโต๊ะกลมที่อยู่ไม่ไกล

"นึกว่าวันนี้คุณลินดาจะไม่เข้าร้านแล้วซะอีก มาซะดึกเลย ไปเที่ยวที่ไหนมาคะเนี่ย"

"ฮ่า ๆ ลินไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนหรอกค่ะ พอดีวันนี้ย้ายเข้าคอนโดใหม่ก็เลยวุ่น ๆ อยู่กับการจัดห้องน่ะค่ะ" ลินดาเอ่ยตอบในประโยคแรกก่อนจะเอ่ยถามพนักงานสาวกลับไปในประโยคต่อมา "แล้ววันนี้ที่ร้านเป็นยังไงบ้างคะ"

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะคุณลินดา แต่ว่าวันนี้ทางร้านมีลูกค้ามาเหมาสั่งดอกไม้ชุดใหญ่ด้วยนะคะ "

"จริงเหรอคะ ดีจังเลยค่ะ" ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ลินดาก็ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เพราะร้านดอกไม้ลินรดาร้านนี้ เดิมทีเป็นธุรกิจของรวิตา ผู้เป็นแม่ของเธอที่ได้ล่วงลับไปนั่นเอง หลังจากจัดการธุระสำคัญต่าง ๆ จนเข้าที่เข้าทางแล้ว ลินดาก็ได้ตัดสินใจเข้ามาดูแลร้านดอกไม้ลินรดาเต็มตัว เธอทุ่มเทแรงกายแรงใจรวมถึงเงินลงทุนก้อนใหญ่ ซึ่งทุกการกระทำของเธอมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจที่ว่าจะดูแลธุรกิจของผู้เป็นแม่ให้เป็นอย่างดี

ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะเป็นเพียงร้านดอกไม้เล็ก ๆ แต่เธอก็คาดหวังอย่างยิ่งว่าสักวันหนึ่งเธอจะทำให้ร้านดอกไม้ลินรดาแห่งนี้กลายเป็นร้านดอกไม้ที่แสนจะอบอุ่นและยิ่งใหญ่ได้

"จริงค่ะคุณลินดา แถมลูกค้าคนนั้นก็หล่อมาก ๆ ด้วยค่ะ ดิวรับออร์เดอร์ไปแอบกรี๊ดในใจไป"

"หึ จริง ๆ เลยนะคะเนี่ย" ลินดายิ้มออกมาอย่างชอบใจเมื่อได้ยินคำพูดของพนักงานสาว

"แต่เห็นแจ้งไว้ว่าจะเข้ามารับภายในวันนี้ นี่ก็ใกล้ถึงเวลาร้านปิดแล้วทำไมถึงยังไม่มานะ คงไม่ใช่ว่าลืมหรอกใช่ไหมคะ"

กริ๊ง กริ๊ง!

เสียงพนักงานสาวพูดจบยังไม่ทันขาดคำ เสียงกริ่งประตูร้านก็ดังขึ้นทำให้หญิงสาวทั้งสองคนที่ยืนพูดคุยกันอยู่รีบหันไปมองทางประตูตามสัญชาตญาณ

"โอ๊ะ! มาแล้วรึเปล่านะ"

"นะ นั่นมัน…" ทว่าลินดากลับต้องเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ เพราะคนที่เดินเข้ามานั้นมันไม่ใช่ลูกค้าคนที่จองช่อดอกไม้แต่อย่างใด แต่กลับเป็นคนที่เธอไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดต่างหาก