หลังจากนั้นเขากลับมารักษาตัวจนหายดี และเริ่มต้นสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปะอีกครั้ง เขาวาดภาพของแอนนิต้า ปั้นรูปปั้นของเธอ แกะสลักหินเป็นรูปเธอ แต่นั่นยิ่งทำให้เขาคิดถึงเธอมากขึ้นทุกวัน
“แอนนิต้า ผมขอโทษที่รู้ใจตัวเองช้าไป ไม่ว่าคุณจะเป็นเคลพี หรือเป็นปีศาจอะไร ผมก็จะรักคุณ รักคุณคนเดียว”
เดวิดได้แต่คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด เขาผ่านแต่ละวันไปอย่างหมองเศร้า หัวใจรวดร้าว ความรู้สึกตายด้าน ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีก ไม่ปรารถนาให้ใครมาเป็นแบบในงานของเขาอีก เขามีสภาพไม่ต่างจากหุ่นยนต์ในร่างมนุษย์ มีลมหายใจแต่ไร้จิตใจ
“เดวิด ลูกต้องเปิดนิทรรศการแสดงผลงานของลูกในวันวาเลนไทน์นี้นะ แม่อยากให้ลูกเอาผลงานชิ้นล่าสุดของลูกไปแสดงด้วย งานนี้แม่กับนีน่าช่วยกันจัดขึ้นเพื่อลูกนะ”
คำขอร้องของมารดา ทำให้เดวิดไม่อาจเพิกเฉยได้ ทั้งที่เขาไม่อยากพบปะใคร ไม่อยากปั้นหน้า ไม่อยากพูดคุยกับใครทั้งสิ้น
ณ อัลเนโร แกลเล
