~oOo~
Parang kailan lang sumasakay pa lamang ako nang Bus papuntang Davao, pero ngayon, apat na taon na akong narito at masaya naman ako, although, hindi sa lahat ng oras. Naiisip ko pa rin ang anak ko, minsan nga nagigising ako sa gitna ng pagkatulog ko at naiisip ko siya.
Pero noong una lang iyon, ngayon parang nasanay na ako na wala sa tabi ko ang anak ko, dahil sa nasanay na ako na wala sa akin ang anak hindi ibig sabihin no'n ay hindi ko na siya kinikilala bilang isang anak. Mahal ko ang anak ko, at araw-araw ay palagi ko siyang naiisip. I am imagining minsan na ako ang nagpapakain sa kanya, nagpapaligo, kinukwentuhan ng mga fairytale stories at naglalaro kami. Just like the old times.
Ano na kaya ang itsura niya ngayon? Marunong na kaya siyang magsulat at magbasa? Nagkakasakit ba
