บำเรอรักจ้าวหัวใจ

โดนหลอก

พราวแพรวเดินเข้ามาหาผู้จัดการร้านวัยกลางคน สายตาของเขานั้นมองสำรวจที่รูปร่างของหญิงสาว ที่อยู่ภายใต้การแต่งตัวอันมิดชิด ด้วยความอ่อนต่อโลก ทำให้พราวแพรวไม่ได้สังเกตสักนิดว่าภัยร้ายกำลังจะมาเยือน ตอนนี้หญิงสาวกำลังมุ่งมั่นกับงานใหม่ ซึ่งนั่นคือนิสัยปกติของเธออยู่แล้ว

“สวัสดีค่ะ” พราวแพรวรีบกล่าวทักทายผู้จัดการด้วยความนอบน้อม

“หนูพราวใช่มั้ย” ผู้จัดการวัยดึกยังคงยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ

“ใช่ค่ะ หนูมาเริ่มงานวันแรกค่ะ” พราวแพรวยังไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ

“งั้นตามมา ไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดยูนิฟอร์มของที่นี่กัน” ผู้จัดการวัยดึกเดินนำสาวน้อยวัยใสเข้าไปยังห้องแต่งตัวพนักงาน

เมื่อพราวแพรวเห็นชุดที่ต้องใส่แล้ว หญิงสาวแทบอยากจะถอยกลับ เพราะกระโปรงที่ใส่ก็สั้นเกือบเห็นบั้นท้ายงาม ในขณะที่เสื้อก็เป็นแขนกุดรัดรูป โชว์สัดส่วนโค้งเว้าได้เป็นอย่างดี แต่ใจหนึ่งของเธอก็คิดว่านี่คืองาน การได้ทำงานที่นี่จะลดภาระ ไม่ให้เธอต้องทำงานหลายที่ แล้วเธอจะได้มีเวลามุ่งมั่นในการเรียนมากขึ้น ดังนั้นพราวแพรวจะลองอดทนดูสักครั้ง เผื่อว่าผลลัพท์จะออกมาอย่างที่ใจต้องการ

เมื่อแต่งกายเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ถูกผู้จัดการเรียกเข้าไปอธิบายระเบียบของการทำงานที่นี่ ก่อนที่จะให้เธอเสิร์ฟอาหารร่วมกับเด็กเสิร์ฟทั่วไป เพราะเธอมีพื้นฐานทำงานบริการอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่ต้องฝึกสอนอะไรมากนัก

พราวแพรวเสิร์ฟอาหารอย่างมีความสุข จนกระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าสี่ทุ่ม หญิงสาวได้รับคำสั่งให้นำอาหารไปเสิร์ฟที่ห้องแขกวีไอพี ซึ่งเธอไม่ได้เอะใจอะไรแม้แต่น้อย เธอถือถาดอาหารเดินไปที่ห้องด้วยความมุ่งมั่น เมื่อถึงที่หน้าห้อง หญิงสาวจัดการเคาะประตู ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างในด้วยรอยยิ้ม แต่เพียงแค่หญิงสาวเดินเข้าไปเท่านั้น มือหยาบกระด้างคู่หนึ่งก็จัดการล็อคประตูจากด้านนอก

ตอนนี้ความรู้สึกกลัวเริ่มเข้ามาในจิตใจหญิงสาว เพราะห้องทั้งห้องว่างเปล่า ไม่มีแขกวีไอพีอย่างที่เธอได้รับคำสั่งให้มาเสิร์ฟ เมื่อรู้สึกตัวหญิงสาวรีบเดินไปที่ประตู เธอพยายามจะเปิดมันออกด้วยความหวาดกลัว พราวแพรวพยายามส่งเสียงร้องให้คนช่วย แต่ห้องข้างในเป็นห้องเก็บเสียง ไม่มีแม้สักคนที่จะได้ยินเสียงของเธอ

น้ำตาของหญิงสาวเริ่มไหลรินอาบสองแก้ม เธอไม่รู้ว่าใครเล่นตลกกับเธอ แต่เธอต้องการออกไปจากที่นี่ให้ได้ หญิงสาวยังพยายามทุบประตูด้วยความกลัว แต่เหมือนว่าจะไม่มีใครได้ยินถึงความพยายามของเธอแม้แต่น้อย ร่างบางทรุดลงที่หน้าประตูอย่างหมดหวัง เธอร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะร้องแล้ว