วิศวะแสนร้ายกับสาวน้อยแสนรัก

พลอยใส

ยายจ๋าหนูกลับมาแล้ว !! เสียงเจื้อยแจ้วของหลานสาวที่ทำให้บ้านไม่เงียบเหงา หญิงชราในวัย 60 ปลายๆไม่เคยเหงาเพราะมีหลานสาวที่รักคอยดูแล คอยเป็นกำลังใจให้ตนอยากมีชีวิตอยู่ก็เพียงเพื่อหลานสาวคนเดียวเท่านั้น

ยายมาลีเคยคิดอยู่บ่อยครั้งถึงวันนั้นวันที่ตนต้องสูญเสียทั้งสามี ลูกชายและลูกสะใภ้หากไม่มีพลอยใสเธอคงต้องจบชีวิตตามทั้งสามไปแน่ เพราะเธอหมดซึ่งกำลังใจ คนที่รัก หากต้องให้เธอมีชีวิตเพียงลำพังเธอคงทนอยู่ไม่ได้เป็นแน่

แต่เพราะมีพลอยใส เธอเลยมีกำลังในทุกวัน พลอยใสหลานสาวผู้เป็นที่รัก เป็นแก้วตาดวงใจเดียวที่ตนมี เป็นทุกอย่างในชีวิตที่เหลืออยู่ของหญิงชรา ยายมาลีอยากเห็นหลานสาวเพียงคนเดียวของตนประสพความสำเร็จในชีวิต มีชีวิตที่ดี มีความสุขและสุดท้ายมีคนรักที่ดีและสามารถดูแลหลานสาวแทนเธอได้เป็นอย่างดี เธอคิดว่าเธอคงตายตาหลับแต่ในเมื่อวันนี้ยังไม่ตายจากกันเธอจะดูแลพลอยใสให้ดีที่สุดเพื่อให้คนที่จากไปไม่ต้องเป็นห่วง

“ จ้า ยายอยู่ห้องครัวลูก ” หญิงชราขานรับหลานสาวที่เพิ่งเลิกเรียนกลับมาถึงบ้าน

ฟอดดด !!!!

“ สวัสดีค่ะยาย สวัสดีค่ะป้าสายใจ ” สายใจคือแม่บ้านที่อยู่กับตาและยายของเธอมาตั้งแต่พ่อของเธอยังเด็ก

“ คิดถึงยายจังเลยค่ะ ”

“ หอมยายตั้งแต่เด็กจนโตไม่เบื่อไม่เหม็นบ้างหรือไง ” หญิงชราอดที่จะแกล้งหลานไม่ได้

“ ไม่เบื่อเลย อยากหอมทุกวัน ทั้งวันเลยยิ่งดีพลอยรักยายนะคะ รักมากๆด้วย ” หลานสาวช่างอ้อนคนนี้เป็นของยายคนเดียวนะ

“ จ้า ยายก็รักพลอยนะลูก ” มือที่เหี่ยวไปตามอายุยกขึ้นมาลูกผมหลานสาวด้วยความรักใคร่เธอรักพลอยใสมาก รักมากจริงๆ

“ ขึ้นไปอาบน้ำเถอะลูกเดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวกันยายทำใกล้จะเสร็จแล้วละ วันนี้มีแต่ของโปรดหนูทั้งนั้นเลยนะ ”

“ ค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูลงมานะคะ ” ว่าแล้วสองเท้าเล็กก็รีบวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่ชั้นสองของบ้าน

“ ทำไมชอบวิ่งขึ้นบันไดนักนะเด็กคนนี้ ” หญิงชราอดไม่ได้ที่จะพึมพำบ่นหลานสาวของตัวเอง

“ คุณหนูก็ยังคงเป็นเด็กเหมือนวันวานนะคะคุณผู้หญิง ” แม่บ้านอย่างป้าสายใจเอ่ยขึ้นหลังจากยืนดู 2 ยายหลานอยู่นาน

“ จะมีแฟนกับเขามั้ยเนี่ยเป็นเด็กไม่รู้จักโตสักที ” หญิงชราพูดไปพลางส่ายหน้า หัวเราะชอบใจไป

18:00 น.

บนโต๊ะอาหารที่มีเมนูโปรดของพลอยใสจัดเรียงรายไว้พร้อมสำหรับมื้อเย็นในวันนี้ ทุกวันหญิงชราจะเป็นคนทำอาหารเอง เพราะเบื่อการนั่งๆนอนๆ

ระหว่างวันหากแดดร่มลมตกก็มักจะไปปลูกดอกไม้ในสวนหลังบ้านแม้จะมีคนสวนแต่หญิงชราก็มักจะชอบลงมือขุดเอง ปลูกเองอยู่บ่อยครั้ง เรียกง่ายๆว่าเป็นคนอยู่นิ่งๆไม่เป็นนั่นเอง

“ มาแล้ว มาแล้ว โห !!!!! วันนี้น่ากินทุกอย่างเลยค่ะ ” พลอยใสผู้หลงรักในการกิน หลงรักรสชาติอาหารฝีมือยาย ติดอาหารรสมือยายเอ่ยขึ้น

“ น่ากินก็กินเยอะๆนะลูก วันนี้เรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างเหนื่อยไหม ยากรึป่าว ” หญิงชราเอ่ยถามหลานสาวขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ เรียนไม่เหนื่อยค่ะ ไม่ยากแต่รับน้องเหนื่อยมากค่ะ ” หลานสาวยู่หน้ารายงานผู้เป็นยาย สายใจที่ยืนอยู่อดนึกเอ็นดูคุณหนูไม่ได้

“ ป้าสายใจข๋า พี่ปิ๊กไปไหนหรอค่ะพลอยกลับมายังไม่เห็นเลยค่ะ ” ปิ๊กคือหลานสาวของสายใจที่อยู่ต่างจังหวัดแต่ได้คุณหญิงมาลีที่ใจดีอุปการะส่งเสียให้ได้เรียนหนังสือ

“ ปิ๊กไปตลาดคะคุณหนูเห็นว่าจะไปซื้ออุปกรณ์มาทำรายงานยังไม่กลับมาเลยค่ะ ”

“ หนูว่าจะชวนพี่ปิ๊กดูละครด้วยกันคืนนี้ค่ะ ”

“ เดี๋ยวนังปิ๊กมันกลับมาป้าจะบอกมันให้นะคะ ”

มื้ออาหารเย็นจบลงต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

ด้านพลอยใสขึ้นมาก็รีบเปิดทีวีรอละครอย่าใจจดใจจ่อ

กริ้ง !!!!

เพียงฟ้า : ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ

รินลดา : ฉันกำลังจะอาบน้ำ

พลอยใส : ฉันกำลังรอดูละครอยู่

เพียงฟ้า : @เพียงฟ้า ไม่สนใจติดผู้ชายบ้างหรอจ๊ะ

รินลดา : 55555+

รินลดา : @ติดผู้ชายเมื่อไหร่เลิกดูละครได้เมื่อนั้น

พลอย : @เพียงฟ้า @รินลดา ไม่มีทางย่ะ ชิ !!!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!

“ เขามาจ้าห้องไม่ได้ล็อค ”

“ คุณหนูข๋า พี่ขอเอารายงานเข้ามาทำด้วยได้ไหมค่ะ ” ปิ๊กเอ่ยขอเพราะรู้สึกเกรงใจคุณหนูเป็นอย่างมาก ปิ๊กแก่กว่าพลอยใส 1 ปี เรียนอยู่มหาลัยไม่ไกลจากบ้านมากนักทั้งสองสนิทสนมกันเป็นอย่างมากเพราะเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก

ละครในจอแก้วที่กำลังดำเนินเรื่องไป

“ แกกล้าดียังไงมายุ่งกับพี่มาร์ของฉัน ”

“ คุณมาร์เป็นของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ”

“ แก !!!! อีนังหน้าด้าน วันนี้แหละฉันจะเอาเลือดปากแกออก ”

“ นางร้ายคนนี้เล่นละครได้น่าตบจริงๆนะคะคุณหนู ” ปิ๊กกล่าวขึ้นขณะที่นั่งทำรายงานไปดูละครไป

อีกด้านที่ คัลเลอร์ฟูลผับ มีเหล่าบรรดานักเที่ยวทั้งชายและหญิงต่างกันโยกย้าย ส่ายสะโพกขยับร่างกายไปตามจังหวะเสียงเพลง

“ ไออาทิตย์มึงจะให้คณะเรารับน้องรวมคณะนิเทศน์ทำมั้ยว่ะ แม่กูถามกูหยิ๊กๆ ” เมฆลูกชายอธิการบดีและเป็นทายาทคนเดียวของมหาวิทยาที่พวกตนกำลังศึกษากันอยู่

“ … ”

“ ไอเหี้ยอาทิตย์มึงลืมเอาหูมาจากบ้านหราว่ะ กูถามไม่ตอบ ”

อาทิตย์ที่นั่งมองเหล่าบรรดานักเที่ยวโทนหน้าเวทีอยู่บนชั้น 2 ของผับซึ่งเป็นห้อง vip ที่ประจำของพวกเขาในมือถือแก้วน้ำสีอำพันแกว่งไปมาดูเหมือนการดื่มของเขาในวันนี้จะไม่สนุกเหมือนกับทุกวัน เพราะภายในใจของเขาวุ่นวายคิดถึงเพียงหญิงสาวใบหน้าสวยหวานอยู่ตลอดเวลา

“ กูมีเหตุผลของกู ” เขาตอบเพื่อนออกไปเพราะรับรู้ได้ถึงสายตาต้องการคำตอบจากเพื่อนทั้งสองที่นั่งอยู่

“ มึงสนใจใครในคณะนิเทศน์ใช่มั้ยว่ะ ” เป็นพายุที่เอ่ยถามขึ้น เขารู้เพราะเขาเห็นว่าเพื่อนมองใครสักคนไม่วางตาในลานกิจกรรมเมื่อตอนเย็นแต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะถามเซ้าซี้ให้มากความเลยคิดว่าสักวันก็จะรู้เอง

“ … ”

“ มันเงียบมึงเห็นมั้ย เป็นเหี้ยอะไรถามอะไรไม่ค่อยตอบกลัวดอกพิกุลร่วงว่างั้น ” อาการหัวเสียของเมฆเรียกเสียงหัวเราะจากพายุได้เป็นอย่างดี

“ กูกลับก่อนไว้เจอกันพรุ่งนี้ ” อาทิตย์ที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นพร้อมเดินออกไปจากห้อง vip ทันที่โดยที่ไม่ฟังเสียงเรียกของเพื่อนที่ดังตามหลังมา

“ เป็นอะไรของมัน อยากมาก็มา อยากไปก็ไป ” เมฆบ่นงึมงำให้กับเพื่อนที่เพิ่งเดินออกไป พายุได้แต่ส่ายหัวให้กับความจู้จี้จุกจิ๊กขี้เสือกของเมฆ

เอี๊ยด !!! ไม่นานนักเสียงรถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอดยังชั้นจอด vip ของเพนท์เฮ้าส์

เพนท์เฮ้าส์หรูย่านใจกลางเมืองที่ไม่ไกลจากผับและมหาลัยที่เขาเรียนมากนัก เพนท์เฮ้าส์ที่เป็นธุรกิจของที่บ้านเขา อาทิตย์ลูกชายคนโตของตระกูลที่มีอิทธิพลทางด้านอสังหาริมทรัพย์เป็นอย่างมาก