วิศวะแสนร้ายกับสาวน้อยแสนรัก

จีบ

ด้านพลอยใสที่กำลังใจลอยยืนดูแม่ค้าตักอาหารให้อยู่ก็ต้องตกใจกับการที่มีใครบ้างคนมายืนประกบหลังเธอ เธอรับรู้ได้จากอกแกร่งที่แทบจะแนบชิดกับแผ่นหลังของเธอและกลิ่นน้ำหอมที่เธอเคยได้กลิ่นมาแล้วและเธอก็จำกลิ่นนั้นของเขาได้ พี่อาทิตย์ ต้องเป็นพี่อาทิตย์แน่ๆ

“ วันนี้เฮียขอมากินข้าวด้วยนะ ” เป็นอาทิตย์ที่ก้มลงมาบอกข้างใบหูขาวของคนตัวเล็ก

เขารู้สึกดีมากกับกลิ่นยาสระผมที่หอมอ่อนๆของคนตรงหน้ามันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา อยากก้มลงไปหอมสักฟอดให้มันชื่นใจแต่ก็ยังทำไม่ได้ วันนี้แหละวันที่เขาจะเริ่ม “ จีบเธอ ” จริงๆเพราะถ้าเขายังนิ่งอยู่แบบนี้ในภายภาคหน้าความปวดหัวจะต้องตามมาแน่ๆ

“ เฮีย ทำมั้ยวันนี้มากินที่นี่ละคะ ” เธอถามกลับเพราะนึกสงสัยว่าทำมั้ยวันนี้เขาถึงมากินข้าวที่โรงอาหารนิเทศน์ได้

“ คิดถึงนะอยากมากินข้าวด้วย ” เธอคือผู้หญิงคนแรกที่เขาบอกคิดถึงและเธอก็คือคนแรกที่เขาอยากมากินข้าวด้วย

“ คิดถึงพลอยเนี่ยน่ะ ” พลอยใสที่ไม่เชื่อหูตัวเองถามกลับคนตรงหน้าไป คิดถึงเธอหรือเธอฟังผิด

“ หึ ” รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นอีกครั้ง

“ หูตึงหรอเรานะหรือเฮียพูดไม่ดังฟังไม่ชัด งั้นเอาใหม่ ”

“ เฮียคิดถึงพลอย อยากกินข้าวด้วยเลยมาหานะ ” คำพูดของอาทิตย์ดังพอให้คนตัวเล็กและเหล่านักศึกษาบริเวณร้านข้าวได้ยิน

ทุกคนที่ได้ยินต่างยิ้มเขิลอายแทนพลอยใสที่มีหนุ่มวิศวะ Top 1 ของมหาลัยบอกคิดถึงในที่สาธารณะแบบนี้ ทุกคนรู้ดีว่ารุ่นพี่หนุ่มคนนี้ไม่เคยมองสาวในมหาลัย ไม่เคยชอบใคร ไม่เคยควงใคร สาวน้อยหน้าใสคนนี้คือคนที่โชคดีและเหมาะสมกันที่สุด

พลอยใสที่ได้ยินชัดเต็ม 2 หูก็รู้สึกเขิลอายเป็นอย่างมาก 2 แก้มนวลใสนั้นขึ้นสีแดงมาให้ได้เห็นเธอเขิลๆมากจริงๆไม่คิดว่าพี่อาทิตย์จะบอกคิดถึง

พลอยใสเลยนึกถึงคำที่เพื่อนเธอบอกเธอว่า อาทิตย์ชอบเธอ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

ความเขิลอายของคนตัวเล็กตกอยู่ในสายตาของชายหนุ่มตรงหน้าเขาชอบเวลาเธอเขิล เธอน่ารักมาก สำหรับเขาเธอใช้คำว่าน่ารักได้เปลืองมากจริงๆ อาทิตย์ยกมือขึ้นลูกหัวคนตัวเล็กเบาๆเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของให้ทุกคนทั้งชายและหญิงได้เห็นว่า เธอเป็นของเขาและเขาก็เป็นของเธอ

ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้อาทิตย์นั้นผิดหวังเพราะมีคนๆนึงที่เห็นทุกการกระทำของเขานั่นคือ มาวิน พี่รหัสของเธอ

เหตุการณ์เมื่อเช้าระหว่างพลอยใสกับมาวิน เขาเห็นๆทุกอย่าง เห็นแม้กระทั่งมาวินตั้งใจเดินไปชนคนตัวเล็กของเขา เขาที่ยืนมองทุกอย่างด้วยใจที่ร้อนรุ่มแต่ต้องอดทนกับทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นเขาทั้งหวง ทั้งหึงเขารู้ว่าเขายังไม่มีสิทธิ์นั้นแต่อีกไม่นานเขาจะมีสิทธิ์ในตัวเธอ

ด้านมาวินที่เห็นอาทิตย์กับพลอยใสสนิทสนมกันเขาจากที่เกลียดอาทิตย์มากอยู่แล้วก็ยิ่งเกลียดเข้าไปอีก ทำไมถึงต้องเป็นมันทุกครั้ง มาวินได้แต่คิดในใจและเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

ในตอนแรกมาวินกะจะเดินเข้าไปทักทายพลอยใสแต่อาทิตย์ที่เดินมาจากทางไหนไม่รู้ถึงตัวเธอก่อนเขาซะได้

“ เฮียจะกินอะไรค่ะ พลอยสั่งให้ ” พลอยใสที่เห็นคนพี่ไม่สั่งข้าวสะทีเลยอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“ พลอยสั่งให้เฮียเลย เฮียกินได้หมดหรือจะกินกับพลอยก็ได้นะ ” ไอคำว่ากินกับเธอของเขา คือกินเธอไม่ใช่กินข้าว

สักพักทั้ง 2 ก็เดินมาที่โต๊ะที่มีทั้งเพื่อนของเขาและเธอนั่งกันอยู่ในตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าเขาชอบเธอระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่นั้นอาทิตย์ไม่คิดสนใจใครเลยนอกจากพลอยใสที่นั่งข้างๆเขาเท่านั้น

เพียงฟ้าที่คอยแอบมองทั้งอยู่นั้นก็รู้สึกเขิลขึ้นมาซะดื้อๆมันทำให้เมฆที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยขึ้น

“ ไม่ต้องเขิล เขาไม่ได้จีบเราเขาจีบน้องพลอยใส ฮ่าฮ่าฮ่า ”

“ ก็เพราะพี่ปากแบบนี้ไงถึงไม่มีใครเอา เห๊อะ !!! ” เพียงฟ้าที่ปากไวตอบกลับเมฆไปพร้อมกรอกตามองบนใส่เขา

“ ยัยเด็ก.. !!!! ” เมฆที่ตั้งท่าจะด่ากลับก็อ้าปากค้างเพราะเพียงฟ้าที่ปากไวกว่าสวนกลับเขาอีกครั้ง

“ ทำไมพี่จะด่าผู้หญิงหรอ ? พี่จะด่าหนูหรอ ? ”

เมฆจำต้องหุบปากลงและหยิบขวดน้ำกรอกน้ำเข้าปากตัวเองเพื่อล้างแค้น ไม่ใช่แค้นข้าว แต่แค้นคนตรงหน้านี่ต่างหากละ ฝากไว้ก่อนเถอะเผลอเมื่อไหร่กูจะจับจูบซะให้เข็ดปากจัดดีนัก

“ หึ ” เสียงหัวเราะในลำคอของพายุดังขึ้น เขารู้สึกสมน้ำหน้าไอ้เพื่อนปากหมานักกัดทุกคน เจอของจริงเขาไปเป็นไงละกลับพูดไม่ออก

ระหว่างที่กำลังจะแยกไปเรียนอาทิตย์ที่เดินมากับพลอยใสบอกกับคนตัวเล็ก

“ วันนี้เลิกเรียนแล้วรอที่เดิมนะเดี๋ยวเฮียไปส่ง ”

“ อะ เออ วันนี้ลุงสมมารับค่ะ ” พลอยใสรีบบอกคนพี่ออกไป

“ ไม่มาแล้ว ต่อไปเฮียจะไปรับ ไปส่งเราเองเฮียบอกคุณยายแล้ว ”

คำพูดของอาทิตย์ทำให้พลอยใสงงขึ้นมาทันทีเขาบอกยายเธอตอนไหน เมื่อไหร่ ทำไมเธอถึงไม่รู้

“ ไม่ต้อง งง เอาตามนี้ เฮียไปเรียนก่อนเลิกเรียนเจอกัน ” อาทิตย์ไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นลูกหัวคนตัวเล็กเบาๆแล้วเดินแยกไปทันที

“ ว้าว ” “ ว้าว ”

“ คำก็เฮีย สองคำก็เฮีย พ่อไมโครเวฟ ” เพียงฟ้าพูดแซวพลอยใสขึ้น

ด้านพลอยใสที่โดนเพื่อนแซวก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

“ ฉันบอกแล้วเห็นไหมว่าพี่อาทิตย์ชอบแก น่าอิจฉาจริงๆมีแฟนหล่อขนาดนี้เป็นฉันละก็ฉันควงไม่ปล่อยแน่ ๆ”

“ แฟนอะไร เขายังไม่ได้ขอฉันเป็นแฟนเลยแกก็พูดเป็นตุเป็นตะ ” พลอยใสพูดดักเพียงฟ้าเพราะไม่อยากให้เพื่อนคิดไปไกลกว่านี้

16:00 น.

เวลาเลิกเรียนนักศึกษาค่อนข้างเยอะต่างคน ต่างเร่งรีบที่จะกลับบ้านกันกลุ่มของพลอยใสก็เหมือนกัน

“ พี่อาทิตย์ไปส่งใช่มั้ย ” รินลดาถามพลอยใส

“ ใช่ เขาบอกเขาจะไปรับ ไปส่งเองอะ ”

“ เขากำลังรุกจีบแกอยู่ตั้งรับให้ดีๆเถอะ ” เป็นเพียงฟ้าที่บอกเพื่อนออกไป เพื่อนจะมีแฟนแล้วเหลือแค่เราเนี่ยแหละยัยรินเมื่อไหร่จะมีแฟนกับเขาบ้าง หื้อ หื้อ เพียงฟ้าที่บ่นงึมงำพลางแกล้งทำเป็นร้องไห้ พลอยใสที่เห็นก็ได้แต่สายหน้าให้กับความตรงไปตรงมาคิดอะไรก็พูดแบบนั้นของเพื่อน

“ แกมีก่อนเลยฉันไม่รีบ ” รินลดาบอกเพียงฟ้ากลับไป

“ แก่แดด เป็นเด็กเป็นเล็กรึอยากจะมีแฟน ” เมฆที่เดินเข้ามากับอาทิตย์ได้ยินที่เพียงฟ้าพูดเข้าพอดี เลยเอาซะหน่อยก่อนกลับบ้าน