“ผมไม่ได้รู้สึกว่ามันเลวร้ายขนาดนั้นนะ” เขาว่าพร้อมรอยยิ้มบางที่มุมปาก “แต่คุณนี่สิ...ดูเหมือนจะกลัวผมเหลือเกิน”
แพรพลอยขมวดคิ้ว “ไม่ใช่กลัวค่ะ แค่...ไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากไปมากกว่านี้”
“แต่บางเรื่องมันก็ซับซ้อนอยู่แล้วตั้งแต่แรกนี่นา” เขาพูดช้าๆ “ต่อให้คุณอยากหนี...มันก็จะวนกลับมาอยู่ดี”
เธอก้มหน้าหลบ ไม่รู้จะตอบอะไรดี ในอกมีทั้งความอาย ความสับสน และหัวใจที่เต้นแรงจนแทบเจ็บ
เสียงพยาบาลอีกกลุ่มเดินผ่านมาพอดี แล้วรีบหันไปซุบซิบกันอีกครั้งเมื่อเห็นทั้งคู่ยืนอยู่ใกล้กัน
แพรพลอยสูดหายใจลึก “หมอ...ถ้าไม่ติดอะไร ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“ได้สิ” เขาตอบเรียบๆ แต่ก่อนที่เธอจะเดินหนีไป เขาเอ่ยตามหลังด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เธอต้องหยุดกะทันหัน
“แต่ถ้าใครถาม...” เขาพูดต่อ “ผมคงไม่ปฏิเสธว่าเราไปกินข้าวด้วยกันจริงๆ”
เธอหันขวับ ใบหน้าแดงจัด “หมอ! ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ!”
“เพราะมันคือความจริง” เขายักคิ้วเล
