เขาชะงัก คำพูดนั้นเหมือนค้อนเหล็กทุบลงกลางอกอีกครั้ง อิฐเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง มือสั่นขณะจับมือเธอไว้แน่น
“ไม่จริง...”
เขาพูดแทบไม่ออก “แพรพลอย...ผมขอโทษ ผมควรอยู่กับคุณ ผม...”
“อย่าขอโทษเลยค่ะหมอ” เธอยิ้มจางๆ ทั้งน้ำตา “ฉันต่างหากที่ทำให้ลูกต้องจากไป...ฉันไม่ระวังเอง”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณ!” เสียงเขาดังขึ้นทันที “ไม่มีแม่คนไหนอยากเสียลูกของตัวเองหรอก!” เขากำมือแน่น น้ำเสียงเริ่มสั่น
“ผมรู้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ...ผมจะหาความจริงให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น” แพรพลอยส่ายหน้าอ่อนแรง
“หมออย่าทำเลยค่ะ...เรื่องมันจบแล้ว” แพรพลอยตอบออกมาด้วยความเหนื่อยล้า นาทีนี้เธอหมดอาลัยตายอยากจนไม่เอาอะไรอีกแล้ว
“ไม่!” เขาพูดเสียงหนักแน่น “มันยังไม่จบจนกว่าผมจะรู้ว่าใครทำให้คุณต้องเจ็บแบบนี้”
เธอมองหน้าเขา ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา “หมอ...ฉันไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ นะ” แม้ว่าเธอกับเขาจะไม่ได้สนิทกัน แต่ความสัมพันธ์ที
