ชื่อที่หลุดออกจากปากป้าทอง ทำให้ร่างของแพรพลอยแข็งค้าง เสียงในห้องเหมือนดับไปในชั่ววินาที มีเพียงเสียงหัวใจของเธอที่เต้นแรงจนแทบทะลุอก
“เจนสุดา...” เธอพึมพำช้าๆ “คนของวศินา...”
ป้าทองน้ำตาไหล “ป้าไม่รู้เลย ป้าสาบานได้...ถ้าป้ารู้ว่ามีอะไรไม่ดีอยู่ในนั้น ป้าจะไม่มีวันยกไปให้คุณเลย” แพรพลอยจับมือป้าไว้แน่น
“ไม่ใช่ความผิดของป้าหรอกค่ะ ป้าทำไปด้วยความหวังดี” เสียงของเธอนุ่ม แต่แฝงแรงสั่นในอก เธอพยายามยิ้มให้ป้า แต่แววตาเริ่มเปลี่ยน
ความอ่อนแอ ความเศร้า ความกลัว ค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยบางอย่างที่หนักแน่นกว่า
“ป้าทอง...” เธอพูดเสียงเรียบ “ขอบคุณที่บอกฉันนะคะ”
“คุณแพรจะทำยังไงต่อ...” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาที่เคยมีแต่ความเศร้า ตอนนี้กลับนิ่ง เยือก และเต็มไปด้วยไฟที่ไม่เคยมีมาก่อน
“ฉันจะหาความจริงให้ได้ ว่าใครทำให้ลูกของฉันต้องตาย”
เย็นวันเดียวกัน
ภายนอกห้องคนไข้ หมออิฐเดินกลับมาพร้อมแฟ้
