เธอเบิกตากว้าง ริมฝีปากสั่น มือที่วางบนตักเริ่มกำแน่น
“ไม่นะ…ไม่ใช่ฉัน…” เสียงเธอสั่น “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้เธอแท้ง…ฉันแค่…” เธอส่ายหน้าแรงขึ้น น้ำตาเริ่มไหล “ฉันแค่รักเขา…ฉันรักอิฐต่างหาก!”
เสียงเธอดังขึ้นเรื่อยๆ จนเจ้าหน้าที่ศาลต้องเข้ามาประคอง แต่เธอสะบัดออก แล้วลุกขึ้นยืนกลางห้องศาล
“ทำไมเธอถึงได้ทุกอย่างวะ แพรพลอย! ทำไมชีวิตมันถึงเข้าข้างเธอขนาดนั้น! ฉันทำทุกอย่างเพื่อเขา แต่เขากลับเลือกเธอ ผู้หญิงที่ไม่ได้มีอะไรเลย!”
เสียงกรีดร้องของวศินาดังก้องไปทั่วศาล เจ้าหน้าที่อีกสองคนเข้ามาควบคุมตัว แต่เธอยังดิ้น พูดซ้ำๆ ทั้งน้ำตาและเสียงหัวเราะบ้าคลั่ง
“ฉันรักเขา...เธอได้ยินไหม แพรพลอย! ฉันรักเขา!! เธอแย่งเขาไปจากฉัน! เธอฆ่าฉันทั้งเป็น!!”
แพรพลอยนั่งนิ่ง น้ำตาไหลออกมาช้าๆ
เธอมองวศินา ไม่ใช่ด้วยความโกรธ แต่ด้วย “ความสงสาร” ที่ลึกจนเจ็บ “เธอไม่ได้ถูกฆ่าโดยฉัน วศินา…” เธอพูดแผ่วเบา “แต่เธอฆ
