บทที่ 3 จ้างได้ไหม

1048 Words

ด้านนอก มองฟลัวคลับ ลมกลางคืนพัดเอื่อยพาเอากลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์ลอยคลุ้ง เว่ยหลงยืนพิงผนังกระจกสีดำเงา มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ที่เพิ่งกดวางสายมารดา “ครับแม่… ครับ” น้ำเสียงทุ้มนิ่งราวกับคลื่นที่ไม่เคยกระเพื่อม แต่ดวงตาคมลึกกลับฉายประกายรำคาญชัดเจน ปลายสายคือผู้เป็นมารดาที่โทรมาไถ่ถามเรื่องคุณยาย พร้อมย้ำถึง “งานเลี้ยงไฮโซ” ที่จะจัดขึ้นอีกไม่กี่เดือน และแน่นอน ผู้เป็นมารดายังไม่ลืมกำชับเรื่องการหมั้นหมายกับหญิงสาวที่ถูกวางตัวไว้ให้เขา แต่เว่ยหลงเพียงเลื่อนมันออกไปอย่างไม่แยแส “หึ…ว่าที่คู่หมั้นงั้นเหรอ… ไร้สาระ” มุมปากหยักยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นเยียบ เขาล้วงโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากางเกงสีเข้ม ก่อนจะหยิบบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาจุด ไฟแช็กวาบสว่างฉายแสงบนใบหน้าคมคายที่เย็นชาเกินห้ามใจ ทันใดนั้นเอง ตึก ตึก ตึก! เสียงรองเท้าส้นสูง ดังใกล้เข้ามา กลิ่นน้ำหอมหวานไม่เหมือนใครเจือกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยแตะปลายจมูก ก่อนที่ร่างเพรียวในชุดเดรสแดงเพลิงจะก้าวออกจากเงามืดมาหยุดตรงหน้า ดวงตาของเว่ยหลงเหลือบขึ้นเพียงเล็กน้อย มองผู้หญิงที่ยืนยิ้มเย้ายวนอยู่เบื้องหน้า “ฉัน…” เสียงหวานเอื้อนเอ่ย พลางไล้นิ้วเรียวไปตามขอบกระเป๋าคลัตช์สีดำในมือ ริมฝีปากแดงสดแต้มรอยยิ้มร้ายกาจ “ขอจ้างคุณ…ไปส่งที่ห้องฉันได้ไหมคะ?” คำพูดแฝงแรงท้าทาย เธอเอียงศีรษะน้อย ๆ ราวกับนักล่าเชื้อเชิญเหยื่อให้ติดกับ เว่ยหลงคีบบุหรี่เข้าปาก สูดลึกเข้าปอดอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะพ่นควันสีขาวออกมาเป็นสาย เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ดังขึ้นจากลำคอทุ้มต่ำ “จ้างงั้นเหรอ…” เขาพึมพำช้า ๆ แววตาเฉียบคมกวาดมองเรือนร่างตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง “ปกติ…ฉันเป็นฝ่ายเลือก ไม่ใช่ถูกเลือก” น้ำหอมไม่ได้หวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอยกยิ้มกว้างกว่าเดิม ยิ้มที่เต็มไปด้วยทั้งแรงเย้ยหยันและความตั้งใจ “งั้นก็ดีสิคะ…” เธอเอนตัวเข้ามาใกล้ จนเสียงกระซิบแตะแทบข้างหู “คืนนี้…ลองเลือกฉันดูสักครั้งไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยแฝงความนัยเอาไว้อย่างโจ่งแจ้ง ทว่า... “ฉันไม่อยากสนิทกับคนแปลกหน้า” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเรียบเย็นราวกับคมมีดกรีดกลางอากาศ ริมฝีปากสีหวานเพียงแค่นยิ้ม เธอเอียงหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “ฉันน้ำหอมค่ะ… ยินดีที่ได้รู้จัก” เธอกระพริบตาช้า ๆ แฝงเสน่ห์เจ้าเล่ห์ ยื่นคำพูดราวกับกำลังหยอดพิษหวาน “แบบนี้…ก็ไม่แปลกหน้าแล้วใช่ไหมคะ?” คนตัวเล็กยิ้มกว้างขึ้นอย่างตั้งใจ ก่อนจะปล่อยปลายนิ้วเรียวไล้จากข้อมือแกร่งขึ้นไปจนแตะหัวไหล่ของชายหนุ่มในชุดสูทเข้ม การกระทำของเธอเต็มไปด้วยความท้าทายและเร้าใจ ทว่า… เพียงเสี้ยววินาที เว่ยหลงกลับปัดมือเล็กออกด้วยท่าทีเย็นชาแสนเรียบง่าย แต่ทรงพลังจนบรรยากาศรอบข้างเหมือนหยุดนิ่ง “ผู้หญิงแบบคุณ…ไม่ใช่สเปกฉัน” เสียงทุ้มหนักแน่น ตัดขาดทุกความหวังในพริบตา เขาสูดควันบุหรี่เข้าลึกอีกครั้ง ก่อนจะเดินก้าวผ่านเธอไป ร่างสูงสง่าแผ่รังสีเย็นยะเยือกจนผู้คนที่เดินสวนยังหลีกทางโดยไม่รู้ตัว น้ำหอมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ริมฝีปากยกยิ้มคมกริบ แม้ดวงตาจะสั่นวูบไปเพียงชั่ววูบ แต่เธอก็รีบกลบเกลื่อนด้วยเสียงหัวเราะในลำคอ “หึ…” เธอพึมพำเบา ๆ พลางกอดอก ดวงตาเป็นประกายกร้าว “ฉันลงทุนถึงขนาดนี้แล้ว… ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอกนะคะ คุณเว่ยหลง” คนตัวเล็กพูดจบ แล้วกำลังจะก้าวกลับเข้าไปในบรรยากาศคลับ เสียงเพลงดังสนั่นยังไม่อาจกลบความตั้งใจในใจเธอ คืนนี้เธอจะเล่นเกมใหม่ แกล้งเมาแล้วให้เว่ยหลงเป็นคนพาไปส่งที่ห้องให้ได้ ทันใดนั้นเอง ติ้ง! เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์หรูในมือดังขึ้น ดวงตาคู่สวยหรี่มองอย่างแปลกใจ ก่อนรีบกดเข้าไปดู เพียงเสี้ยววินาที… โลกทั้งใบของเธอกลับหยุดหมุน บนหน้าจอคือภาพถ่ายสดใหม่ ราเชน ชายหนุ่มที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นรักแรกของเธอ กำลังโอบกอด นัยนา คู่หมั้นที่ถูกวางตัวไว้ข้างกายเขาอย่างอบอุ่น หัวใจของน้ำหอมสั่นไหวอย่างรุนแรง ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นขึ้นมากัดกินจากข้างใน “พี่คะ… พี่จะทิ้งฉันจริง ๆ ใช่ไหม” เสียงสะอื้นหลุดรอดจากริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำใส ๆ ที่เธอพยายามกักเก็บมาตลอด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี… ลึก ๆ ในสุดใจ เธอก็ยังลืมผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลย เขาเคยเป็นที่พึ่งเดียวในชีวิต เคยยืนเคียงข้างยามเธอถูกกลั่นแกล้ง เคยทำให้เธอเชื่อว่าความรักมีอยู่จริง แต่ความจริงโหดร้ายกลับตบหน้าอย่างเลือดเย็น ราเชนไม่ใช่แค่คนรัก แต่ยังเป็น “อาของเธอ” ตามกฎหมาย และเขาคือคนที่เลือกเชื่อคำใส่ร้าย เลือกผลักไสเธอออกไป เลือกส่งเธอมายังที่แห่งนี้… ที่ ๆ ห่างไกลจากเขามากที่สุด ความทรงจำทั้งหมดถาโถมราวกับคลื่นซัด น้ำหอมก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่น พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ แต่มันกลับยิ่งทำให้เจ็บปวดแทบขาดใจ “สิ่งที่เจ็บที่สุด…ไม่ใช่เพราะถูกทิ้ง แต่เป็นเพราะฉันยังรักพี่ ทั้งที่รู้ว่าเรารักกันไม่ได้” หยดน้ำตาไหลรินลงอาบแก้ม เธอรีบเช็ดออกอย่างลวก ๆ ก่อนสูดหายใจแรงพยายามตั้งสติ ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มร้ายกาจเพื่อปิดบังความเจ็บลึกข้างใน คืนนี้ เธอจะไม่ยอมให้น้ำตากลายเป็นจุดอ่อนอีกต่อไป ถ้าราเชนเลือกทิ้งเธอไป… เธอก็จะเลือกเส้นทางใหม่ที่อันตรายกว่า และใช้เว่ยหลงเป็น “อาวุธ” แก้แค้นทุกสิ่งที่พรากจากชีวิตของเธอไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more