ครืดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คนที่กำลังตอบแชตของเพจโรงพยาบาลบีเจซีอยู่อย่างเมามัน รีบคว้ามารับสายในทันที
“สวัสดีค่ะ”
“ดีขึ้นหรือยัง”
“ดีแล้วค่ะ คุณเป็นยังไงบ้างคะ ทารองพื้นไปโดนแซ็วไหม”
“โดนทักตั้งแต่หน้าป้อมยามยันห้องพักแพทย์” เสียงเขาบอกเซ็งๆ ทำให้เธอหัวเราะคิก
“แล้วกินยาตรงเวลารึเปล่า” พอโดนถามหญิงสาวก็เหลือบมองยาที่เขาตั้งไว้ให้ แถมเขียนเวลากินให้อีก
“ฉันมัวแต่นอน ลืมกินเลยค่ะ” มือเอื้อมไปหยิบยาและขวดน้ำออกมากินทันที
“รู้นี่ว่าไม่สบายควรพักผ่อนเยอะๆ”
หญิงสาวย่นคิ้ว นั่นโทรมาเพราะเป็นห่วงหรือประชดนะ
“คืนนี้คุณกลับมาที่ห้องหรือว่านอนที่โรงพยาบาลคะ คุณเลิกงานเที่ยงคืนนี่”
“น่าจะไม่กลับ”
“พรุ่งนี้คุณก็เวรเช้า แปลว่าไม่ได้เจอกันน่ะสิคะ”
“อืม มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ แค่กำลังคิดว่าวันไหนจะได้เจอ จะทำกับข้าวรอ”
“ควรหายจากอาการป่วยก่อนนะค่อยคิดทำอย่างอื่น อาการไม่หนักอะไร
