ศรัณย์นอนที่โรงพยาบาลและกลับคอนโดมิเนียมในตอนบ่ายสามของวันถัดมาเพราะเวรเช้าวันนี้ลงเร็วได้ เขาโทรหาเหมือนแพรไม่ติดในช่วงกลางวัน คิดว่าเธออาจจะหายดีและไปเรียนแล้ว เพราะเข้าไปส่องหน้าเพจ เห็นโพสต์จากแอดมินคนอื่นรวมทั้งที่ตอบคอมเมนต์ก็ยังไม่มีเธอ
พอกลับมาถึงคอนโดมิเนียมเดินเข้าก็มีแต่ความเงียบเชียบ นึกว่าเธอยังไม่กลับมา แต่พอเดินเข้าห้องนอนกลับเห็นคนที่นอนซมเพราะพิษไข้ ศรัณย์ก็เสยผมอย่างหงุดหงิด
เชื่อเลยว่าอาการหนักกว่าเดิมแน่นอน!
เมื่อวานนี้เขาน่าจะเอะใจกลับมาตอนเที่ยงคืนหรือไม่ก็ส่งพี่เก๋มา เขาไม่นึกว่าคนไม่สบายจะไม่ดูแลตัวเองจนปล่อยให้อาการกำเริบได้ นี่ถ้าขึ้นเวรนานๆ ทิ้งไว้อยู่บ้านคนเดียวเธออาจจะตายเป็นผีเฝ้าห้องชุดนี้ไปแล้วก็ได้
“แพร”
เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เธอ เรียกเธอเสียงเบา เอื้อมมือไปกุมหน้าผากของเธออีก พบว่าไข้สูงอยู่พอควร เขาเดินไปในห้องน้ำหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าครัวแล้วหาชามให
