5 ไปนอนกับฉันไหมเธออยากได้เท่าไร
1587 Words
“ ไม่เอาดีกว่าค่ะ แพรไม่ได้มาขายซักหน่อย
พี่ๆเข้าใจแพรผิดเข้าไปใหญ่แล้ว แพรแค่มาเอนเตอร์เทนลูกค้า ถ้าพวกพี่อยากสนับสนุนแพร ถ้าแพรบริการดีก็ให้ทิปแพรเยอะๆก็แล้วกันนะคะ”
“ว้า!! งั้นพวกพี่ก็อดได้กินของดีเลย งานดีแบบนี้ยิ่งหายากๆด้วย”
ลูกค้าพูดพลางทำหน้าหงอย
“ ไม่ยากหรอกค่ะคนสวยกว่าแพรก็มีตั้งเยอะ และพวกพี่ก็รวยกันมากด้วย แค่มีเงินอะไรก็ซื้อได้หมดแหละค่ะ”
“ แล้วซื้อน้องแพรได้ไหมล่ะครับ พี่เงินหนานะน้องแพรอยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา”
แต่ละคนก็จะวนเวียนหยอดอยู่แบบนี้ เงินก็อยากได้หรอก แต่ถ้าจะให้ขายฉันก็คงทำใจไม่ได้ ยิ่งผู้ชายพวกนี้ ร้ายยิ่งกว่าเสือจะเข้ เพราะแลดูหิวซะเหลือเกิน
“ เอาไว้ถ้าแพรร้อนเงินจริงๆ แพรค่อยบอกพวกพี่ดีมั้ยคะ”
ฉันหาทางหลีกเลี่ยงไปก่อน เพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจลูกค้าไปมากกว่านี้
“ เอาแบบแบบนั้นก็ได้ครับ งั้นวันนี้พี่ขอหอมมัดจำหน่อยได้ไหม เดี๋ยววันนี้พี่ให้ทิปหนักเลย
เป็นรางวัลที่น้องผ้าแพรถูกใจพี่มาก”
หอมเลยเหรอวะ
“ แล้วที่ว่าหนักนี่เท่าไหร่คะ แพรอยากรู้ว่าจะคุ้มกับแก้มที่ให้หอมไปหรือเปล่า”
ยังไงก็ไม่ยอมเสียเปรียบเขาหรอก
“หมื่นนึงเป็นไง ตกลงรึเปล่าครับ”
ใจป้ำซะด้วยแค่หอมให้ตั้งหมื่น เอาก็เอาวะผ้าแพร
“ถ้าหมื่นนึงแพรตกลงก็ได้ค่ะ”
“งั้นก็มานั่งใกล้ๆพี่สิครับ จะได้หอมถนัดหน่อย”
ฉันเดินไปนั่งลงข้างๆเขา ยอมให้เขากอดเอวเล็ก แล้วห้อมเข้าที่แก้มขาวของฉันอย่างแรง
ฟ้อด!!!
“อ้า!!ชื่นใจ นี่แค่หอมพี่ยังกระชุ่มกระชวยแบบนี้
ถ้าได้ทำแบบอื่นมันจะดีซักแค่ไหนกัน นี่ครับ1หมื่น”
และเงินปึกนึง ก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ
“ขอบคุณพี่มากนะคะ”
ฉันน้ำตาคลอเบ้า วันนี้ได้ทิปหมื่นห้าพันแล้ว เท่ากับงานเสิร์ฟข้างล่างเป็นเดือนเลยนะ
อีกด้าน
“เหอะ!!เธอมันผู้หญิงหิวเงินผ้าแพร”
เขามองดูเธอด้วยสายตานึกรังเกียจ ยอมให้ผู้ชายลวนลาม เพื่อแลกกับเงินเพียงไม่กี่บาท ไม่เคยคิดเลยว่าไม่เจอกันแค่สามปี ชีวิตเธอจะตกอับได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเธอเย่อหยิ่งเกินใคร
“ เดี๋ยวพี่เอาด้วย พี่ก็ให้น้องหมื่นนึงเหมือนกัน
มานั่งตักพี่สิ”
ผ้าแพรไม่รอช้าก็แค่หอม แค่นี้ก็ได้ตังค์เป็น หมื่นแล้ว
ฟ้อด!!
“ ชื่นใจที่สุดเลยครับ ถ้าให้พี่ทำอย่างอื่นด้วย
แบบว่าเรื่องบนเตียง พี่ให้น้องผ้าแพรเลย แสนนึง น้องผ้าแพรสนใจไหมครับ”
เงินแสนมันก็น่าสนอยู่หรอก แต่ฉันคงไม่กล้าพอ
“ วันนี้แพรแค่ให้พี่หอมดีกว่าค่ะ ส่วนเรื่องอื่นเอาไว้ขอแพรตัดสินใจก่อนได้ไหมคะ”
เสียดายเงินก็เสียดาย แต่จะให้เธอใจกล้าบ้าบิ่น
ถึงขนาดยอมขึ้นเตียง เธอเองก็คงทำใจรับไม่ได้
“ ไม่เป็นไรครับพี่รอได้ นี่นามบัตรของพี่ถ้าน้องผ้าแพรสนใจ สามารถโทรหาพี่ได้ตลอดเวลานะครับพี่สะดวก”
มือเล็กรีบยื่นรับเอานามบัตรมา ก่อนจะเก็บไว้อย่างดีในกระเป๋าใบเล็ก
“ งั้นถ้าแพรตัดสินใจได้ แพรจะรีบโทรหาพี่นะคะ
เดี๋ยวพวกพี่ดื่มกันไปก่อนนะคะ แพรขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว”
เธอบอกลูกค้าเสียงอ้อน ก่อนจะรีบสาวเท้าไปห้องน้ำ
ทันที
“ฮึก ฮึก อ่า!!!”
มือเล็กขยี้ที่แก้มจนเป็นรอยแดง รังเกียจก็รังเกียจ
อยากได้เงินก็อยากได้เงิน ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าแล้ว
“ ร้องไห้ทำไม เห็นให้คนนั้นหอมทีคนนั้นหอมที
นึกว่าชอบซะอีก ”
ร่างหนายืนกอดอกพิงประตูห้องน้ำผู้หญิงอยู่ จนผ้าแพรถึงกับหันควับไปมอง เขาใจกล้ามากที่เข้ามาในห้องน้ำผู้หญิง
“ จะชอบหรือไม่ชอบ มันก็สิทธิ์ของฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ หรือว่าคุณก็สนใจที่จะหอมฉันเหมือนลูกค้ากลุ่มนั้นคะ ฉันไม่ติดนะคะแค่มีเงินจ่าย”
เธอเผชิญหน้ากับเขา ด้วยขอบตาที่รื้นชื้นไปด้วยคราบน้ำตา แต่นาทีนี้เธอไม่สนใจอะไรแล้ว
นอกจากความอยู่รอดของตัวเองและครอบครัว เพราะนอกจากเธอจะหาเงินจ่ายค่าเทอมแล้ว ค่าห้องค่าน้ำค่าไฟ แม้กระทั่งค่ากินอยู่ต่างๆ เธอก็หาด้วยตัวเองหมด ไม่พอแค่นั้นเธอยังต้องส่งให้พ่อกับแม่ ที่อยู่บ้านพักตากอากาศด้วย
“ น่าขยะแขยงอย่างเธอ ฉันไม่หอมให้เสียปากหรอก อย่าว่าแต่เสียเงินเลย ให้ฟรีๆยังไม่เอา”
พูดจบก็สาวเท้าเดินออกไป ปล่อยให้เธอจมอยู่กับคำพูดบ้าๆของเขาอยู่คนเดียว
“ชิ รังเกียจฉันขนาดนั้น แล้วยังจะตามมาหาเรื่องฉันทำไม ช่วยพูดให้มันตรงกับใจหน่อยเถอะ”
ด่าทอตามหลังเขาไม่หยุด ต่อให้เขาไม่ได้ยินก็เถอะ เธอเองก็อยากระบายบ้างเหมือนกัน
หลังจากเข้าห้องน้ำไม่นาน เธอก็เดินมาบริการแขกโต๊ะเดิม และก็ชงเหล้าให้แขกบ้างดื่มกับแขกบ้าง ตามประสาเด็กเอนเตอร์เทน
“ พี่กลับก่อนนะครับ เอาไว้วันหลังพี่จะมาใช้บริการใหม่ เดี๋ยวพี่เรียกหนูคนเดียวเลย”
ท่อนแขนแกร่งยังโอบที่เอวเล็กของฉันไว้ แน่น ฉันยืนส่งลูกค้าจนกว่าเขาจะกลับไปกันหมด แล้วค่อยเดินไปที่ห้องพักของตัวเอง เพื่อรอคำสั่งของผู้จัดการ
ที่จะเรียกมาดูแลโต๊ะvipโต๊ะต่อไป
“ น้องผ้าแพร เดี๋ยวดูแลโต๊ะสองให้พี่ด้วย”
ผ้าแพรยิ้มกว้าง รีบเดินออกไปดูแลvip2 แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มลง เมื่อลูกค้าที่เรียกเธอมาบริการ ดันเป็นเขาที่บอกว่ารังเกียจเธอนั่นแหละ
“ สวัสดีค่ะคุณลูกค้า หนูชื่อผ้าแพรนะคะยินดีให้บริการลูกค้า”
พูดแนะนำตัวเองไป และก็นั่งลงข้างเขาพร้อมเริ่มชงเหล้า เหมือนที่พึ่งทำไปเมื่อไม่นาน
“เก่งแล้วหนิ”
“ คุณว่างหรอคะ ปากก็บอกว่ารังเกียจฉัน แต่สุดท้ายก็เรียกฉันมาบริการอยู่ดี คนรังเกียจกันจริงจะไม่ทำแบบนี้นะคะ”
พูดกับเขาโดยที่ไม่มองหน้าเขาเลยสักนิด รีบชงเหล้าแล้วยื่นไปตรงหน้าเขา
“ ก็แค่เบื่อไม่มีอะไรทำ สมเพชเธอด้วยอยากให้เธอมีเงินไปจ่ายค่าเทอม เหตุผลแค่นี้พอไหม”
“ ตามนั้นค่ะแล้วแต่คุณลูกค้าต้องการเลย ฉันเป็นผู้บริการ ยังไงก็ได้หมดแหละขอแค่ลูกค้ามีความสุข และฉันก็ได้ค่าตอบแทนเป็นอันว่าเจ๊ากัน”
เธอตอบเขาอย่างไม่ใส่ใจนัก ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเขาที่สุด ตั้งใจมาหาเงินไม่คิดว่าต้องมาเจออะไรแบบนี้
“ งั้นก็ดีชงให้ตัวเองด้วยแล้วดื่มเป็นเพื่อนฉัน”
เธอไม่ได้โต้ตอบอะไร รีบชงเหล้าแล้วดื่มเป็นเพื่อนตามคำสั่ง
“ เมื่อก่อนบ้านเธอรวย ทำไมตอนนี้ถึงได้น่าสมเพชแบบนี้ล่ะ”
และเขาก็ถามคำถามที่แทงใจดำ คำถามที่เธอไม่คิดอยากจะตอบไม่อยากพูดถึงด้วย
“ แพรขอไม่ตอบได้ไหมคะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวที่คุณไม่ควรถาม แต่ถ้าคำถามไหนที่แพรตอบได้แพรก็จะตอบค่ะ”
เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ถ้าชีวิตเธอยังสุขสบายดี ก็คงไม่ต้องมาตกระกำลำบาก หาเงินปากกัดตีนถีบเพื่อส่งตัวเองเรียนแบบนี้
“ ก็แล้วแต่เธออยากตอบก็ตอบ ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ ฉันก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องของเธออยู่แล้ว แค่ไม่มีอะไรจะพูดก็ถามเล่นไปงั้นแหละ”
ถามเล่นหรือถามเอาไปเยาะเย้ยกันแน่ ความหมายมันก็ใกล้เคียงกันนั่นแหละ
“ นี่ค่ะเหล้าของคุณ”
ต่างคนก็ต่างยกกันไปมา บางทีบรรยากาศก็บึ้งตึงไป บางทีคำพูดของเขาก็เต็มไปด้วยคำดูถูก
“ ไปนอนกับฉันไหม เธออยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา”
เมื่อเขาเริ่มเมา อยู่ๆก็ชวนเธอขึ้นเตียงซะงั้น
“ ไม่ไปค่ะฉันไม่ได้ขาย ฉันแค่มาเอนเตอร์เทนคุณคงเข้าใจฉันผิด”
เขายิ้มเยาะอีกครั้ง
“ ก็หาเงินไม่ใช่หรอ ฉันอยากให้เธอมีค่าเทอมหรอกนะ เลยสงเคราะห์ให้ แต่ถ้าไม่รับน้ำใจ
ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว เพราะปกติฉันก็ไม่ซื้อกิน ผู้หญิงมากมายเสนอตัวขึ้นเตียงกับฉัน
สวยกว่าเธอเยอะแยะก็มี อย่าสำคัญตัวผิดไปล่ะ”
พอเริ่มเมาก็เริ่มพ่นคำที่หยาบคาย เธอได้แต่ปลอบตัวเองไว้ว่าอดทนนะผ้าแพร เขาคงไม่ขยันมาแกล้งเธอทุกวันแบบนี้หรอก
- Writer
