“โชคชะตามักกลั่นแกล้งผู้คน แต่จะทำเช่นไรได้ เมื่อรักลึกซึ้งไปแล้ว ท่ามกลางผู้คนมากมาย โชคดีที่ได้พบพานกัน พริบตานั้นพลันเข้าใจแจ่มชัด รักให้ความกล้า และความหวาดหวั่นที่สยบทุกสิ่งแก่ข้า สามารถทลายขุนเขานที ถล่มสวรรค์ได้ รักเหมือนถือคบเพลิงต้านแรงลม ร้อนลวกเจ็บปวดยิ่งนัก ความรู้สึกทุกอย่างรวมอยู่ในนั้น ขับขานอย่างอ่อนโยน ถึงเกียรติยศอันอ้างว้าง เดือนปีล่วงผ่าน รักลึกซึ้งยากได้ครอบคู่กัน”
พระสุรเสียงของหวางโฮ่วที่พระดำรัสออกมาทำให้ผู้ได้ฟังต่างเศร้าใจยิ่งนัก
“กงซุนกูเหนียง ท่านดื่มชาก่อนดีหรือไม่ มันเย็นชืดหมดแล้ว” เสียงจากหญิงวัยกลางคนใบหน้างดงามแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉม สวมใส่อาภรณ์สีฟ้าสดใส นางได้ทูลบอกกับหวางโฮ่วที่มีพระพักตร์งดงาม แม้จะผ่านไปหลายปีแล้ว พระนางยังคงงดงามเช่นเดิม
หวางโฮ่วทรงยกถ้วยพระสุธารสชาใกล้เย็นชืดขึ้นจรดพระโอษฐ์ เสวยเพียงแค่หนึ่งคำ แล้วจึงวางลงบนจานรองถ้วยกระเบื้
