หวางโฮ่วทรงประทับนั่งบนตั่ง ทรงจัดดอกไม้กับเหล่านางกำนัล เยี่ยลี่นำถ้วยขนมหวานมาถวายพระนางหวางโฮ่ว พระนางจึงรับเอาไว้แล้วจึงเสวย ทรงวางถ้วยลง แล้วโบกพระหัตถ์ไล่นางกำนัลออกไป พระนางจึงตรัส
“เยี่ยลี่ นี่ก็ผ่านมาเจ็ดเดือนแล้ว ข้าเรื่องในวันนั้นข้ายังจำไม่เคยลืม บางครั้งข้าก็เก็บเอาไปฝัน”
“ความจริงวันนั้น หย่งกวางบุกเข้ามาในเฟิ่งเยว่ และสั่งฆ่าพวกข้าหลวงจนหมดสิ้น หม่อมฉันหาพระนางไม่เจอ คิดว่าพระนางคงไปอยู่ไหนสักที เพราะหย่งกวางตามพระนางทั้งตำหนักก็ไม่มี หม่อมฉันและใต้เท้าอู่ พวกเราต่างแสร้งทำเป็นตาย ไม่ให้พวกมันจับผิดได้ ขณะที่นอนใต้ร่างซากศพ ส่วนใต้เท้าอู่ก็ทำเช่นเดียวกับหม่อมฉัน ในที่สุดพวกมันก็ไป พวกเราจึงหนีออกมาได้ จึงไปหอหลงเซียวเพื่อหลบหนี จนกระทั่งต้าหวางเสด็จกลับมาพวกเราจึงได้เข้าเฝ้าพระนางอีกครั้งหนึ่ง”
“ข้าผิดต่อเจี่ยเจีย ข้าไม่น่าทิ้งเจี่ยเจียไว้เลย” หวางโฮ่วทรงตรัสด้วยพระสุรเสี
