หลังจากหวางจื่อทรงบรรทมไปแล้ว โดยมีแม่นมดูแลอีกที แต่เรื่องการให้พระกษิรธาราพระนางต้องเป็นผู้ให้เพียงคนเดียว เป็นสิ่งที่กำชับกับแม่นม และข้าหลวงในตำหนัก
ต้าหวางทรงพาพระนางออกมานอกพระตำหนักในยามค่ำคืน ต้าหวางทรงจับพระหัตถ์พระนาง ย่างพระบาทมายังศาลาริมทะเลสาบ ระดับด้วยแสงเทียน และแสงจากหิ่งห้อยที่อยู่บนต้นลำพู ทำให้พระนางตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก ทำให้พระนางคิดถึงเมื่อครั้งต้าหวางดำรงตำแหน่งเป็นไท่ฟู พระองค์เคยจับหิ่งห้อยมาให้พระนางได้ทอดพระเนตรครั้งหนึ่ง
“ข้าไม่เคยเห็นว่าในวังจะมีหิ่งห้อยด้วย” หวางโฮ่วทรงตรัสขึ้น ขณะที่ทรงประทับนั่งบนเก้าอี้ ต้าหวางประทับนั่งตาม ส่วนขันทีและข้าหลวง ยืนที่ริมตลิ่ง
“เจ้าอยากเห็นใกล้ๆ หรือไม่” ต้าหวางทรงตรัสถามพระนาง
“ท่านจะเอาพวกมันลงมาได้อย่างไร มันอยู่สูงขนาดนั้น”
พอหวางโฮ่วทรงตรัสจบคำ ต้าหวางทรงย่างพระบาทมาบนสะพานไม้จันทน์ขาว แล้วทรงใช้วิชาตัวเบาที่รำเรียนม
